Bad Brother | พี่ชายวายร้าย

@สลัมแห่งหนึ่ง.. DARAKA TALK “เฮ้อ..ทำไมวันนี้มันถึงได้ร้อนจังนะ ได้เงินมาแค่ไม่กี่บาทเอง” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังถอดรองเท้าเพื่อเข้าไปในบ้านหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากการทำงาน ไงทุกคน ฉันชื่อดารากานะ อายุ18ปี ฉันเป็นคนรูปร่างหน้าตาดี ผิวพรรณสะอาดสะอ้านราวกับเป็นลูกคุณหนู.. ไม่สิ ฉันเคยเป็นคุณหนูมาก่อนต่างหาก แต่ก็แค่เคยอะนะ.. บ้านของฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกพวกชิ้นส่วนประกอบเครื่องบิน ฐานะทางบ้านเรารวยล้นฟ้าชนิดที่ใช้เงินชาตินี้ทั้งชาติก็คงจะใช้ไม่หมด แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก.. วันนึงพ่อโทรมาบอกฉันกับแม่ว่าบ้านเราล้มละลาย ต้องรีบย้ายข้าวของทั้งหมดออกจากบ้านให้หมดภายในสามวัน ฉันกับแม่ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก เราได้แต่เฝ้ารอให้พ่อกลับมาเพื่อช่วยกันหาทางออก แต่รอแล้วรอเล่าพ่อก็ไม่กลับมาสักที จนมีโทรศัพท์จากกู้ภัยโทรมาบอกว่าพบศพของพ่อจมอยู่ที่แม่น้ำแห่งหนึ่ง ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงออกมาชัดเจนว่าพ่อกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย.. ฉันกับแม่หัวใจแหลกสลาย โลกทั้งใบมันเหมือนกำลังจะพังทลายลงมา เมื่อต้องสูญเสียเสาหลักของบ้านไปอย่างกระทันหัน เราได้รับข่าวร้ายทั้งสองข่าวในวันเดียวกัน มันทำให้ฉันกับแม่หมดแรงอ่อนล้าที่จะสู้ต่อ บ้านเราล้มละลายนั่นแปลว่าหลังจากนี้เราต้องเร่ร่อนไปตามทาง แต่มันคงไม่มีอะไรน่าเสียใจเท่ากับการที่ฉันต้องเสียพ่อไปแล้วล่ะ.. อย่างน้อย ๆ ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เราอยู่รอดกันต่อไปได้แน่ ๆ .. ฉันและแม่ใช้เวลากันอยู่นานกว่าเราจะหาที่อยู่ใหม่ได้ ซึ่งก็คือที่สลัมแห่งนี้ มันเป็นสลัมเก่า ๆ ของป้าลี ป้าลีอนุญาตให้ฉันกับแม่อยู่ที่นี่ได้โดยไม่ต้องจ่ายเงินแค่คอยทำความสะอาดให้ก็พอ นาทีนั้นฉันและแม่รีบก้มลงกราบป้าลีแทบไม่ทัน ส่วนป้าลีเองก็อาศัยอยู่สลัมข้าง ๆ กันนี่แหละ แกเป็นคนใจดี วันไหนที่ฉันและแม่ไม่มีอะไรกิน ป้าลีก็จะคอยแบ่งข้าวกับน้ำมาให้เสมอ ๆ ฉันและแม่เป็นหนี้บุญคุณป้าลีมากจริง ๆ “ไงวันนี้ได้มาเท่าไหร่ล่ะมึง” หญิงวัยกลางคนผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของฉันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินกลับมาพร้อมกับขันหนึ่งใบ มันเป็นแบบนี้เฉกเช่นทุกวัน “แม่ ดื่มอีกแล้วเหรอคะ” ฉันหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ แม่ วันนี้ตอนที่ฉันไม่อยู่คงจะดื่มเหล้าอีกแล้วสินะ เฮ้อ.. ฉันเป็นห่วงแม่จังบทจะห้ามก็ห้ามไม่ได้ แต่ยิ่งปล่อยให้กินนับวัน ๆ สภาพภายนอกของแม่ก็ดูจะแย่ลงเรื่อย ๆ จากการดื่มเหล้า ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะทำยังไงดี ตั้งแต่ที่ครอบครัวเราล้มละลายแม่ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ก่อนแม่เคยรักสวยรักงามจนใคร ๆ ต่างก็ทักว่าอายุ40กว่าแล้วแต่หน้ายังเด็กราวกับคนวัย30ต้น ๆ ซึ่งมันผิดกับตอนนี้ราวฟ้ากับเหว ดูสภาพแม่ฉันตอนนี้สิ.. ร่างกายซูบผอมลงทุกวัน ๆ ใบหน้าหมองคล้ำจากการอดหลับอดนอน ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงราวกับไม่เคยได้หวี ภาพของแม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำเอาฉันรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาทันที.. ฉันมันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย.. “แม่ น้องดาขอนะ หลังจากนี้แม่เลิกดื่มเหล้าได้ไหมคะ” ฉันพูดประโยคนี้ิอกมาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ทั้งที่รู้ดีว่าคำตอบจะเป็นยังไง แต่ฉันก็อยากจะลองพูดมันไปเรื่อย ๆ เผื่อว่าวันนึงแม่คิดจะกลับมารักตัวเองอีกครั้ง.. “มึงเป็นลูกหรือว่าเป็นแม่กูวะห๊ะ!!” แม่ขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างรำคาญ ก่อนจะกระชากขันในมือฉันไป “อะไรวะ ไปทั้งวันมึงได้มาแค่นี้เหรอ!! เหล้าขวดนึงตั้ง140ได้เงินมาแค่100แล้วกูจะได้แดกได้ไง อีลูกเวร!” “น้องดาขอโทษจ๊ะแม่ แต่วันนี้แดดมันร้อนมากเลยน้องดาทนไม่ไหวเลยกลับมาก่อน” “ไปเลยนะ มึงกลับไปนั่งขอทานเดี๋ยวนี้ หาอีก40บาทมาให้ได้ ถ้าหามาไม่ได้ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็น!” ใช่ค่ะ ฟังไม่ผิดหรอก งานที่ฉันหมายถึงคือการไปนั่งขอทานตามที่ต่าง ๆ เช่น สะพานลอยบ้าง ริมถนนบ้าง ที่ไหนคนพลุกพล่าน ที่นั่นจะมีฉันนั่งอยู่ตรงนั้นเสมอ “ยังอีก มึงยังไม่ไปอีก หรือต้องให้กูถีบส่ง ห๊ะ!!” แม่ใช้มือผลักหัวฉัน หยิบเงินทั้งหมดที่หามาได้ไปแล้วโยนขันใส่ฉันอย่างแรงก่อนจะลุกออกไปข้างนอก ฉันรีบปาดน้ำตาที่มันไหลลงมาอาบแก้มเนียน หยิบขันใบนั้นเดินกลับออกไปขอทานเพื่อหาเงินอีก40บาทมาให้แม่ตามที่แม่สั่ง