Bad Love | พิษรักคนเลว

“เรียกมีนมาหาทำไมดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้คะ” ฉันหรี่ตามองพี่องศาอย่างไม่ไว้ใจพลางกำชับเสื้อคลุมชุดนอนของตัวเองเอาไว้แน่น “ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง…” พี่องศาขยับขาเดินเข้ามาใกล้ ทำให้ฉันต้องถอยหนีเขาอัตโนมัติจนหลังติดกำแพง “…เขาทำอะไรกันล่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่พี่องศายังใช้ปลายนิ้วไล้พวงแก้มของฉันไปมา พี่องศาในตอนนี้ดูเหมือนผู้ชายที่มีความต้องการในเรื่องอย่างว่า สายตาที่เขามองมาทำเอาขนอ่อนตามร่างกายของฉันลุกชันไปทั้งตัว “พะ…พูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวมั้ย…อื้อ!” ริมฝีปากของฉันถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากของพี่องศา ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ฉันใช้สองมือทุบตีแผงอกแกร่งและพยายามจะดันร่างเขาออก แต่พี่องศาก็ล็อกแขนฉันไว้ให้ติดกับกำแพง แถมยังขบเม้มริมฝีปากฉันอย่างหนักหน่วง หัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ฉันไม่คิดเลยว่าพี่องศาจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมพี่องศาถึง… ไม่นานพี่องศาก็ถอนริมฝีปากออก ใช้เรียวลิ้นเลียริมฝีปากฉันขึ้นลง ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายแล้วปล่อยฉันให้เป็นอิสระ “ทะ…ทำแบบนี้ทำไมคะ” “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ” “จะทำแบบนี้กับมีนไปอีกนานแค่ไหนคะ ทั้งๆ ที่เราเป็นพี่น้อ…” “ฉันเป็นลูกคนเดียว! อย่าเอาฉันไปร่วมสายเลือดกับครอบครัวเธอ!” พี่องศาตวาดเสียงดัง แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้น สิ่งที่ทำให้ฉันคาใจคือคำพูดของเขามากกว่า หมายความว่ายังไงที่พี่องศาบอกว่าตัวเองเป็นลูกคนเดียว “พี่องศาพูดเรื่องอะไรคะมีนไม่เข้าใจ” หลายครั้งแล้วที่เขาชอบพูดอะไรทำนองนี้ ฉันพยายามถามเขาทุกครั้ง ทว่าก็ได้แต่คำตอบเดิมๆ “เธอจะรู้เองเมื่อถึงเวลา” “แล้วมันต้องอีกนานแค่ไหนล่ะคะ พี่องศาเป็นอะไรกันแน่” เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันสับสนและงุนงงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไหนจะเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาทรยศพี่นินอีก “เธอนั่นแหละเป็นบ้าอะไรถึงขัดขวางการประกันตัวลูกน้องของฉันออกมา!” ลูกน้องที่พี่องศาหมายถึงก็คือสองคนที่พี่องศาส่งไปเฝ้าพี่เนตรตอนที่เธอถูกลักพาตัว จริงๆ พี่องศาจะประกันตัวสองคนนั้นออกมา แต่ฉันก็ใช้อำนาจที่ตัวเองพอมีทำให้สองคนนั้นติดคุกและยอมรับสารภาพว่าที่ทำไปทั้งหมดเป็นเพราะต้องการเงิน ทำไมฉันถึงทำแบบนี้น่ะเหรอ? ก็เพราะฉันไม่อยากให้พี่ินินกับพี่องศาทะเลาะกันหากความจริงมันปรากฏ พี่นินก็อารมณ์รุนแรงส่วนพี่องศาก็โมโหร้าย คิดดูสิว่าถ้าเรื่องทุกอย่างถึงหูพี่นินเข้ามันจะเป็นยังไง บ้านนี้คงร้อนราวกับมีกองไฟล้อมรอบตลอดเวลา ฉันไม่อยากให้พี่ชายทั้งสองคนต้องมาทะเลาะกัน ให้ทุกอย่างมันจบและเจ็บที่ฉันคนเดียวนี่แหละ “คะ…คือมีน…มีน…” “ฉันจะไปบอกพี่นินว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นฝีมือของฉัน” ว่าจบพี่องศาก็ตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้อง ฉันจึงรีบวิ่งไปกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง “ยะ…อย่านะคะ พี่นินกำลังจะไปฮันนีมูนกับพี่เนตร อย่าเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกพี่นินเลยนะคะ” พี่องศาไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วยอมหยุดเดิน “เธอกลัวว่าฉันกับพี่ชายเธอจะฆ่ากันตาย?” ฉันพยักหน้าหงึกๆ “เธอกลัวแต่ฉันไม่กลัว ปล่อย” เสียงแข็งเอ่ยบอก แต่ฉันไม่สามารถปล่อยพี่องศาได้จริงๆ “มีนไม่ปล่อยค่ะ…” ฉันกอดพี่องศาให้แน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วตั้งสติขอร้องเขาดีๆ “…อย่ายุ่งกับพี่นินอีกได้มั้ยคะ” ที่ผ่านมาพี่นินต้องทุกข์ใจมามากพอแล้ว ฉันอยากเห็นพี่นินได้มีความสุขเหมือนคนอื่นๆ บ้าง พี่องศาปัดมือฉันออกอย่างแรงแล้วหันหน้ากลับมาสบตากัน มือหนาคว้ามาจับปลายคางของฉันแล้วออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บ “มะ…มีนเจ็บนะ!” “ไม่ให้ฉันยุ่งกับพี่ชายเธอ…” พี่องศาเอ่ยเสียงแผ่วแล้วเงียบไป ใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงบนแก้มฉัน “…งั้นฉันยุ่งกับเธอแทนก็แล้วกัน” หัวใจของฉันกระตุกสั่นไหว ก่อนจะหล่นวูบลงสู่มหาสมุทรที่ทั้งมืดและลึกเหมือนกับจิตใจของพี่องศา จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าพี่องศาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ เขาชอบทำเหมือนตัวเองมีเรื่องโกรธแค้นครอบครัวฉันตลอดเวลา ทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่ลูกของพ่อยังไงอย่างงั้น ถึงเราจะคนละแม่แต่เราก็มีพ่อคนเดียวกันนะ “ถ้ามันจะทำให้พี่องศาเลิกยุ่งกับพี่นิน มีนยอมค่ะ” ฉันไม่รู้ว่านี่คือการตัดสินใจที่ดีที่สุดหรือเปล่า แต่ฉันไม่อยากให้พี่นินต้องรับรู้เรื่องทั้งหมด ไม่อยากให้เขารู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของน้องชายตัวเอง…เห็นแบบนั้นแต่พี่นินก็รักพี่องศามากเลยนะ “ดี แล้วหลังจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จำเอาไว้ด้วยว่าเธอ…เลือกมันเอง”