หนี้ชีวิต ลิขิตเกมไทย

แมงมุมล้อมตัว (เกมที่สอง)

รุ่งเช้า... แสงแดดสาดลงมาท่ามกลางหมอกหนา

สนามกว้างที่เคยเป็นลานรำวงเมื่อคืน ถูกปรับเปลี่ยนเป็น พื้นที่ดินวงกลมล้อมด้วยเส้นเชือกป่านสีแดงสด

ใจกลางสนามมีต้นโพธิ์ใหญ่ตั้งตระหง่าน

กิ่งก้านแผ่ร่มเงาเหมือนยักษ์เฝ้าเมือง

ผู้เข้าแข่งขันที่เหลือราว 180 คนถูกเรียกรวมกัน

แต่ละคนยืนเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย

สายตาหวาดระแวง ปากไม่กล้าเอ่ยเสียง

เตชินท์ยืนข้างน้ำอ้อย

เขาสังเกตว่าผู้คนเริ่มจับกลุ่มกันเองบางคนเคยรู้จักกัน บางคนเริ่มจับคู่ไว้ล่วงหน้า

แต่บางคน... เริ่มมองคนอื่นด้วยสายตา "เลือกเหยื่อ"

เสียงลำโพงจากแท่นไม้ดังก้อง

“เกมที่สองจะเริ่มในอีก 10 นาที ขอให้ผู้เข้าแข่งขันเตรียมตัวตามคำแนะนำ”

“ชื่อเกม: แมงมุมล้อมตัว”

“กติกา: จะมีการแบ่งกลุ่มละ 9 คน หนึ่งคนเป็น ‘แมงมุม’ ที่ต้องจับผู้เล่น ‘เหยื่อ’ ให้ครบก่อนหมดเวลา 3 นาที”

“ถ้าแมงมุมจับเหยื่อไม่ได้ครบ... แมงมุมตาย”

“แต่ถ้าแมงมุมจับครบ... เหยื่อทั้งหมดตาย”

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น

“เหี้ย! เกมอะไรของมันวะ?”

“แบบนี้ไม่แฟร์เลย!”

“ไม่เล่นได้มั้ย!?”

“ผู้ที่ขัดขืนหรือพยายามหนี จะถูกคัดออกโดยอัตโนมัติ”

เสียงลำโพงเย็นชา

ไม่มีที่ให้หลบ ไม่มีทางให้ปฏิเสธ

ทุกคน... ต้องกลายเป็นผู้ล่า หรือเหยื่อ

เตชินท์ได้อยู่ในกลุ่มหมายเลข 12

เขากวาดตามองคนในกลุ่ม มีทั้งหญิงชาย อายุตั้งแต่ 20 ถึง 50 ปี

หนึ่งในนั้นคือ ชายร่างผอมแห้งผิวดำสนิทชื่อ "หมึก"

อีกคนเป็น หญิงท้องแก่อายุราว 40 ที่ดูแทบยืนไม่ไหว

“สุ่มเลือกแมงมุมประจำกลุ่ม...”

เสียงประกาศพร้อมจอขึ้นหมายเลข

“กลุ่ม 12 หมายเลข 027 คือแมงมุม”

เตชินท์เบิกตาโต

“อะไรนะ!?”

เสียงระบบเร่ง

“เวลาเริ่ม: 3 นาที”

เส้นเชือกป่านสีแดงรอบกลุ่มสว่างวาบเหมือนคอกมรณะปิดตาย

แมงมุมมีชีวิต

เหยื่อมีเวลา

และเขา... ต้องเลือกระหว่างฆ่า กับตาย

ทุกคนเริ่มวิ่งหนี

เสียงร้องดังระงม

หญิงท้องล้มลงแทบจะทันที ชายหนุ่มอีกคนพยายามดึงเธอลุก

เตชินท์ยืนอยู่กลางสนาม ดวงตาเบิกกว้าง หายใจหอบ

เขาไม่อยากจับใคร

เขาไม่อยากฆ่า

แต่ถ้าเขาไม่ “แตะตัว” คนทั้ง 8 ภายใน 3 นาที เขาจะถูกยิงทิ้งทันที

“ขอโทษนะ!!”

เขาตะโกนออกมา ก่อนจะวิ่งพุ่งเข้าหาเหยื่อคนแรก

มือข้างหนึ่งแตะไหล่ชายร่างอ้วนที่ช้าไปหนึ่งจังหวะ

“ผู้เล่นหมายเลข 089: ถูกจับ”

เตชินท์กัดฟัน

เขาไม่หยุด

เขาวิ่งอีก แตะคนที่สอง สาม สี่...

เสียงระบบประกาศ “ถูกจับ” ทีละคน

เสียงร้องไห้เริ่มดังขึ้นตามหลัง

แต่เขาไม่มีเวลาคิด เขาไม่มีสิทธิ์หยุด

“...เหลืออีก 2 คน”

เสียงระบบเตือนในวินาทีสุดท้าย

คนสุดท้ายคือนักศึกษาชายผอมแห้งที่ยืนตัวสั่น

เตชินท์ยืนห่างเขาแค่ 3 เมตร

“อย่า...”

“กูยังไม่อยากตาย... พี่! อย่าแตะกู!”

เตชินท์น้ำตาคลอ

แต่เวลานับถอยหลังเข้าใกล้เลขศูนย์

5...

4...

เขาหลับตาแน่น

และกระโจนเข้าไปแตะ

"ครบจำนวน – แมงมุมชนะ"

เสียงระบบดังขึ้นพร้อมกัน

เสียง ปัง! ปัง! ปัง!

ดังติดต่อกันแปดครั้ง

เหยื่อทั้ง 8 คน... ทรุดลงกับพื้น

บางคนร้อง

บางคนยังลืมตา

แต่ไม่มีใคร “หายใจ”

เตชินท์ยืนหอบอยู่กลางสนาม

มือเปื้อนเลือด แม้จะไม่ได้ฆ่าด้วยตัวเอง

แต่หัวใจของเขารู้ดี...

"เขา... ฆ่าทุกคนในสนามนั้นแล้ว"

น้ำอ้อยรออยู่หน้าวงล้อม

“ฉันเห็นนะ นายแตะเด็กคนนั้นยังไง”

“เร็วมาก... มือสั่นไปหมด”

เธอมองเขาเงียบๆ

เตชินท์ไม่ตอบ

เขาแค่ทรุดลงนั่ง หัวใจแน่นราวกับถูกบีบ

ไม่รู้ว่านี่คือ “ชัยชนะ” หรือ “การเริ่มตาย” ทีละนิด