ซ่อนรอยสวาท

บทนำ พรากลูกพรากแม่ 2

‘พ่อคะ...ช่วยเมี่ยงด้วย เมี่ยงไม่ได้ทำจริงๆ’

เธอเบนมาขอความเห็นใจจากบิดาทันที สามีไม่ช่วยก็ต้องช่วยตัวเอง ไม่ใช่ว่ากลัวที่จะต้องติดคุก แต่เธอติดคุกไม่ได้ เธอยังมีลูกชายวัยสามเดือนที่เป็นห่วงยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด เขาเป็นเหมือนชีวิตของเธอ ลูกเธอตัวเล็กแค่นี้ แกยังต้องการแม่ ขืนเธอติดคุกแล้วใครจะให้นมลูก ใครจะคอยเลี้ยงดูและให้ความรักเขาเท่ากับที่เธอรัก...

พี่สาวต่างแม่เธองั้นหรือ?

ไม่มีทาง!

หล่อนเคียดแค้นเธอกับแม่ยิ่งกว่าอะไร ไม่มีทางทะนุถนอมมอบความรักให้กับลูกชายเธอที่เป็นเหมือนหอกข้างแคร่เด็ดขาด

‘พ่อ...’

หญิงสาวมองบิดาที่หลบตาหันหน้าหนีไปด้วยความจำใจ ถึงจะรู้ว่าท่านเป็นเขยแต่งเข้าบ้าน ไม่มีสิทธิ์มีเสียงเทียบเท่าภรรยาและพ่อตา ได้แต่ก้มหน้ารอรับคำสั่ง แต่คิดไม่ถึงว่าในยามที่เธอจนตรอกหลังชนฝา โดนฝูงไฮยีน่ารุมล้อมเตรียมจะขย้ำฉีกกระชากอย่างกระหายเลือด จนแล้วจนรอดบิดาก็ยังไม่กล้ายืนหยัดเพื่อเธอเหมือนเคย ไม่เคยปกป้อง...

ไม่เคยเลยสักครั้ง!

น้ำตาบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะ นึกสังเวชตัวเองจนจุกอยู่ในอก ลืมไปได้อย่างไรว่าเธอมันพวกหัวเดียวกระเทียมลีบ เป็นแค่ลูกกำพร้าที่ไม่มีใครต้องการ มีแม่ก็ด่วนตายจากปล่อยให้เธอผจญกรรมตามลำพัง มีพ่อก็เหมือนไม่มี เธอกวาดสายตามองทุกคนที่นี่ พวกเขามีแต่ความเคลือบแคลงสงสัยและเหยียดหยามเธอ ไม่เว้นแม้แต่สามีที่นอนร่วมเตียงกันทุกคืน เพิ่งจะรู้ซึ้งก็ตอนนี้เองว่าต่อให้กรีดเลือดสาบานก็คงไม่มีใครเชื่อเธอ คำพูดของเธอไม่ต่างจากการผายลม ยิ่งพูดผู้คนก็จะยิ่งรังเกียจ

‘ไม่ว่าพวกคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม แต่เมี่ยงขอยืนยันว่าเมี่ยงไม่ได้ทำ เมี่ยงไม่ได้มีชู้และเมี่ยงก็ไม่รู้จักกับผู้ชายคนนั้นด้วย เมี่ยงไม่เคยคิดที่จะทำร้ายหรือส่งคนไปข่มขืนคุณชัญญาเลยแม้ครั้งเดียว’ กลับกันเสียมากกว่าน่ะสิ คนที่โดนทำร้ายมาตั้งแต่เด็กก็คือเธอต่างหาก

หญิงสาวเชิดหน้าอย่างแข็งกร้าว แววตาแน่วแน่จ้องมองสามี ไม่คิดจะร้องขอความเห็นใจจากเขาหรือใครอีก เพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ เธอแค่ต้องการยืนยันในความบริสุทธิ์ของตัวเองเท่านั้น อะไรที่เธอไม่ได้ทำผิดคิดร้าย ต่อให้ถูกบีบถูกทรมานหรือบั่นคอเธอทิ้งเสียตรงนี้ เธอจะไม่มีวันยอมรับเป็นอันขาด

‘จนถึงขนาดนี้แล้วเธอยังจะโกหกอีกเหรอเมี่ยง เธอเป็นแม่คนแล้วนะ ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงผลกระทบที่จะตามมาถึงลูกบ้าง การที่เธอส่งคนมาทำร้ายพี่ ต่อให้จะโกรธจะเสียใจแค่ไหน แต่พี่ก็ยกโทษให้เธอได้ เพราะเธอเป็นน้องสาวของพี่ แต่คนนอกล่ะเขาจะคิดยังไง สังคมจะยอมรับให้อภัยคนอย่างเธอได้งั้นเหรอ แล้วลูกของเธอล่ะ เอเธนส์จะรู้สึกยังไงที่มีแม่เป็นคนใจคอโหดร้ายแบบนี้ ก่อนจะทำเธอเคยคิดถึงลูกสักนิดบ้างมั้ยเมี่ยง’

เธอกระตุกยิ้มอย่างรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของพี่สาวต่างแม่ ปากหล่อนพูดกับเธอก็จริง แต่สายตาคอยชำเลืองมองสามีเธอตลอด ราวกับจะย้ำเตือนให้เขารู้ว่าเธอเป็นเมียและแม่ที่ชั่วช้ามากเพียงใด เขาไม่ควรใจอ่อนยอมยกโทษให้เธอง่ายๆ

และถ้าเป็นไปตามที่หล่อนกำกับละก็...

‘ในเมื่อเธอยังรักสนุกอยากจะเปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ ฉันก็จะสนองให้เธอสมใจ หย่ากันซะแล้วเธอก็ไปตามทางของเธอ ส่วนลูกต้องอยู่กับฉัน นับจากวันนี้เธอไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้เอเธนส์อีก อย่ามาให้แกเห็นหน้าจนวันตาย ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรจะเป็นแม่ใคร’

หญิงสาวอดหัวเราะไม่ได้ ไม่ผิดไปจากสิ่งที่เธอคาดเลยสักนิด แววตาลุกวาวประกาศกร้าวสวนกลับอย่างไม่ยินยอมว่า

‘คุณไม่สิทธิ์มาพรากลูกไปจากอกเมี่ยง เมี่ยงเป็นแม่ เมี่ยงอุ้มท้องเขามาอย่างยากลำบากถึงเก้าเดือนเต็มโดยที่คุณไม่มีส่วนช่วย ถ้าจะหย่ากันก็ได้ จะให้ลูกอยู่กับคุณก็ย่อมได้ แต่คุณกีดกันเมี่ยงกับลูกไม่ได้ เมี่ยงควรมีสิทธิ์มาหาแกได้ทุกเมื่อ’