ตอนที่ 1 สะบันงา
1619 คำ
หญิงสาวที่เกิดมาในชนเผ่าพื้นเมืองจะเรียกว่าเป็นชาวเขาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ ชื่อของเธอคือ ‘สะบันงา’ ในวัยยี่สิบสามปีหลังจากเรียนจบก็ต้องมาทำงานในไร่ลิ้นจี่เพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณ และนั่นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอภูมิใจมากที่สุดเพราะการได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาเพื่อพัฒนาต่อยอดธุรกิจให้มีมูลค่ายิ่งขึ้น
“คุณอาคะ วันนี้มีน้ำพริกหนุ่มและแคบหมูที่คุณอาอยากทานด้วยนะคะ”
หลังจากเข้ามาอยู่ที่ไร่ตั้งแต่วัยสิบกว่าขวบ เธอก็เปลี่ยนสรรพนามของผู้มีพระคุณจาก ‘พี่สายลม’ เป็นคุณอาแทนเพราะถือเป็นการให้เกียรติชายวัยใกล้จะหกสิบ นอกจากจะช่วยงานในไร่แล้วสะบันงายังรับหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารการกินและความเป็นอยู่ของคนในบ้านด้วย
แม้สายลมจะเลี้ยงดูเธออย่างดีไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง แต่เธอก็ระลึกเสมอว่าตัวเองเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยไม่ใช่ญาติหรือน้องสาวจริงๆ และการที่สายลมให้อำนาจการตัดสินใจเรื่องต่างๆ ทั้งในไร่และในบ้านก็ทำให้คนอื่นมองว่าเธอเป็นเมียเก็บที่ใช้เต้าไต่เพื่อความสุขสบายก็เท่านั้น
“น่าทานมากเลย ฝีมือสะบันงานี่ถูกใจฉันจริงๆ”
ชายวัยใกล้จะหกสิบมองอาหารตรงหน้าแล้วยิ้มให้คนที่เดินมาตักข้าวให้เป็นประจำเหมือนทุกวัน น้ำพริกหนุ่มสีสด แคบหมูและแกงจืดเต้าหู้
“คุณอาทานเยอะๆ นะคะ”
“ขอบใจนะ แล้วนี่อาลานยังไม่ลงมาอีกเหรอ…สงสัยจะทำงานเพลิน”
สายลมส่ายหน้าให้กับความไม่ตรงต่อเวลาและชอบทำอะไรตามใจตัวเองของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน แม้อาลานจะทำงานเก่งแต่ก็ไม่ค่อยลงรอยกับผู้เป็นพ่ออย่างเขา
“เดี๋ยวสะบันงาไปตามคุณอาลานให้เองค่ะ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมันก็ลงมา”
“ไม่เป็นไรค่ะ ให้สะบันงาไปตามให้นะคะ”
หญิงสาวรับอาสาแม้ลูกชายเจ้าของบ้านจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอเท่าไร แต่ก็ต้องไปเพราะอาลานสั่งไว้ว่าเธอจะต้องเป็นคนไปตามเขาลงมาทานข้าวทุกมื้อโดยที่ห้ามบอกสายลมเป็นอันขาดถ้าไม่อยากเจ็บตัว
ก๊อก ก๊อก
หญิงสาวเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้วเคาะประตูด้วยความประหม่าเล็กน้อย
…วันนี้จะโดนแกล้งอะไรอีกบ้าง…
สะบันงาคิดไม่ตก มือของเธอเย็นเฉียบ เมื่อวานตอนเย็นเธอโดนเขาผลักลงบนเตียงพร้อมกับมือแกร่งที่ขึงข้อมือของเธอไว้ด้านบนเหนือศีรษะแล้วซุกไซ้คอกคอขาวเนียนจนหนำใจก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเธอเผลอใจไปกับสัมผัสนั้นและจบลงด้วยการดูถูกว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอายจนเธอรีบหนีออกมาจากห้องแทบไม่ทัน
“เข้ามา”
เมื่อคนในห้องอนุญาตสะบันงาจึงเปิดประตูเข้าไป
“ว้าย”
หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกเจ้าของห้องดึงตัวเข้าไปกอดพร้อมกับขโมยหอมแก้มหนึ่งทีดัง…ฟอด อย่างแรง
“ชักช้า มัวแต่ออดอ้อนพ่อฉันอยู่หรือไง”
คนพูดแสยะยิ้ม คลายกอดออกเมื่อพอใจที่ได้ฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่แม่เลี้ยง
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกแกล้งฉันสักที”
“ถ้างั้นก็ออกจากบ้านหลังนี้ไปซะ อย่ามาปอกลอกสมบัติของพ่อฉัน…ทำได้หรือเปล่าล่ะ ถ้าทำได้ฉันจะเลิกแกล้งเธอ”
“ฉันไม่ไป จะให้พูดอีกกี่ครั้งว่าฉันจะอยู่ที่นี่…ส่วนคุณก็ลงไปทานข้าวได้แล้ว คุณพ่อของคุณรออยู่ค่ะ”
หญิงสาวสะบัดหน้าและคิดจะเดินหนี เจอกันเช้ากลางวันเย็นมีอันต้องทะเลาะกันทุกที แต่อาลานไวกว่ามือของเขาจับข้อมือเล็กเอาไว้พร้อมกับกระชากอย่างแรงจนสะบันงาล้มลงไปนั่งกับพื้น
“อย่ามาอวดดี คิดว่าพ่อฉันถือหางแล้วจะมีสิทธิ์มาสั่งฉันเหรอฮะ ฝันไปเหอะเธอไม่มีวันเข้ามาแทนที่แม่ฉันได้หรอก”
อาลานบีบคางมนของสะบันงาให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา แม้จะเบาสำหรับเขาแต่คนถูกบีบกับเจ็บไปจนถึงหัวใจ น้ำตาหยดเล็กเริ่มเอ่อล้นขอบตาแต่เธอกั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา
“คุณมันใจร้าย”
“จะร้องไห้เหรอ เก็บน้ำตาของเธอไว้เหอะมันไม่ใช้ไม่ได้ผลกับฉัน”
พูดจบอาลานก็เดินออกจากห้องไป หญิงสาวได้แต่กัดปากล่างของตัวเองด้วยความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากคำว่ายอม เมื่อเธออ่อนแอเขาก็ยิ่งรังแกหนักแต่เมื่อเธอต่อสู้เขาก็ยิ่งแรงกว่าเดิม และยิ่งเมื่อได้ยินเขาผิวปากอย่างอารมณ์ดีที่กวนอารมณ์ของเธอได้ สะบันงาก็ยิ่งรวนหนักในอารมณ์
“คนบ้า คุณไม่คิดจะใจดีกับฉันบ้างเลยหรือไง”
หญิงสาวมองประตูที่ปิดลงแล้วประคองตัวเองให้ลุกขึ้น ขืนเธออยู่นานกว่านี้สายลมจะต้องสงสัยแล้วอาลานก็จะต้องมีปัญหากับผู้เป็นพ่อและสุดท้ายผลกรรมก็จะตกมาอยู่ที่เธอ
“ทำไมลงมาช้าจัง สำรวจห้องของฉันอยู่เหรอ…หรืออยากจะเปลี่ยนจากเตียงของพ่อฉันมาเป็นเตียงของฉันแทน”
อาลานกระซิบที่ข้างหูให้ได้ยินกันสองคน สะบันงาได้แต่ผลักอกคนร้ายกาจออกก่อนจะเดินนำเข้าไปที่โต๊ะอาหาร สายลมนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะส่วนที่ของเธอกับอาลานคือซ้ายขวาตรงข้ามกัน
“ทีหลังลงมาเองไม่ต้องให้สะบันงาเขาไปตาม…แม้จะทำงานหนักแต่ก็ต้องตรงเวลา”
ผู้เป็นพ่อหันไปตำหนิลูกชาย แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเฉยไม่สนใจผู้เป็นพ่อแถมยังส่งสายตาว่าเธอต้องโดนดีที่ทำให้เขาถูกดุกลางโต๊ะอาหาร
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ สะบันงาเต็มใจไปตามคุณอาลานค่ะ”
หญิงสาวไม่อยากมีปัญหาจึงพูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการและอยากทำ
“เห็นไหมเด็กพ่อเขาเต็มใจไปตามผม…ที่ห้อง”
ประโยคหลังอาลานพยายามเน้นเสียงและลากเสียงเล็กน้อยให้ดูมีเลศนัยระหว่างเขาและสะบันงา
“นี่อาลานฉันเป็นพ่อแกนะ พูดจาอะไรก็ระวังปากด้วย…คิดว่าทำงานเก่งแล้วจะพูดอะไรก็ได้เหรอ”
“พ่อไม่กล้าไล่ผมหรอก เพราะถ้าพ่อไม่ต้องการผม พ่อคงไม่ตามผมกลับมา…จริงไหมครับ”
อาลานที่ถือไพ่เหนือกว่าพูดจาอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะรู้ว่าผู้เป็นพ่อต้องการคนมาสืบสานงานในไร่ต่อเนื่องจากปัญหาสุขภาพที่รุมเร้าและประจวบเหมาะกับที่แม่ของเขาเสีย อาลานจึงจำใจต้องมาอยู่กับผู้เป็นพ่อตามคำขอสุดท้ายของแม่และลาออกจากงานที่กำลังไปได้ดีที่ต่างประเทศ
ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมแม่ยังรักและแอบติดต่อกับพ่อมาตลอดทั้งที่พ่อไม่เคยคิดจะเปิดเผยแม่ในฐานะภรรยาและเขาในฐานะลูกเลยสักครั้ง ทำเหมือนแม่และเขาเป็นโลกอีกใบที่ไม่เคยมาดูแลอย่างพ่อของคนอื่น
“อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ สะบันงาไปตามคุณอาลานได้จริงๆ ค่ะ ไม่ลำบากอะไรเลย”
…ไม่ลำบากอะไรเลย นอกจากลำบากใจเนี่ยแหละ…
หญิงสาวได้แต่ฝืนยิ้มไม่เต็มปากและเอื้อมไปตักน้ำพริกหนุ่มให้สายลมเพื่อเป็นการยุติสงครามขนาดย่อมกลางโต๊ะอาหาร เธอเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ก่อนที่อาลานจะเข้ามา เนื่องจากสายลมรับอุปถัมภ์เธอจากเด็กชาวเขาที่บ้านอยู่ในหุบเขาลึกให้ได้มีการศึกษาจนจบคณะวิทยาศาสตร์การอาหารและนำมาต่อยอดเป็นธุรกิจไวน์และแยมจากลิ้นจี่
ย้อนไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนสายลมเดินทางเข้ามาที่หมู่บ้านของเธอเพื่อนำอาหารและยาเข้ามาให้และยังรับคนงานจากคนในหมู่บ้านเข้าไปทำงานในไร่อีกด้วย จึงเป็นการสร้างงานสร้างโอกาสก่อนที่จะมีถนนตัดผ่านเหมือนในปัจจุบัน
สะบันงาระลึกถึงบุญคุณของสายลมเสมอและเมื่อพ่อกับแม่ของเธอจากไปสายลมก็รับเธอมาอยู่ด้วยและให้ช่วยดูแลคุณย่าของเขาจนท่านเสียเสียชีวิต สะบันงาจึงอยู่ดูแลสายลมและช่วยงานในไร่ต่อ จนเมื่อสองปีที่แล้วสายลมก็เปิดตัวลูกชายอย่างอาลาน ลูกชายที่ไม่มีใครรู้เพราะทุกคนคิดว่าผู้เป็นเจ้าของไร่ยังเป็นหนุ่มโสด
อาลานเข้ามาที่ไร่ในฐานะเจ้าของไร่ลิ้นจี่อีกคน ชายหนุ่มเป็นคนรุ่นใหม่ที่ช่วยพัฒนาและผลักดันเรื่องการส่งออกลิ้นจี่ไปขายยังต่างประเทศ จนทำให้มีการยอดการสั่งซื้อจำนวนมากและกลายเป็นเป็นไร่เศรษฐกิจในเวลาอันรวดเร็ว เมื่ออาลานบริหารไร่ลิ้นจี่ได้ดีสายลมจึงหันไปดูแลโฮมสเตย์ขนาดเล็กที่มีบ้านพักแค่สามหลังแทน สายลมบอกกับเธอว่าเป็นการสร้างความสุขในช่วงบั้นปลายชีวิตเนื่องจากเป็นสิ่งที่ชอบจึงไม่คิดจะขยับขยายบ้านพักเพิ่ม
“ตักให้พ่อฉันแล้ว ก็ตักให้ฉันบ้างสิ”
- ผู้เขียน
