EP.3 บอกลา
1813 คำ
บทที่ 3
"เรียนต่อต่างประเทศอย่างนั้นเหรอคะ.."
"อืม คุณแม่ท่านเพิ่งบอกพี่เหมือนกัน"
พิมพ์พานั่งอึ้งอยู่สักพัก ในหัวของเธอตอนนี้คิดอะไรต่อมิอะไรมากมายไปหมด ความกลัวและความกังวลกำลังไหลเข้ามาจนเธอตั้งตัวรับมือไม่ทัน "แล้วพิมพ์กับลูก..."
ชายหนุ่มหันไปมองพิมพ์พาด้วยสายตาที่นิ่งเฉย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวหญิงสาวเบา ๆ "พิมพ์คงไปกับพี่ไม่ได้ เพราะพี่ไปเรียนต่อ อยู่ทางนี้พิมพ์คงต้องดูแลตัวเองให้เยอะหน่อยนะ อีกอย่าง....พิมพ์ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายต่าง ๆ หรอก เดี๋ยวแม่ของพี่ท่านจะจัดการดูแลเรื่องนี้เอง"
หญิงสาวนั่งเงียบไปชั่วขณะ เพราะเธอพูดอะไรไม่ออก เอาจริงๆเธอไม่ได้กังวลเรื่องค่าใช้จ่ายเลย เธอสามารถออกไปหางานทำและหาเงินดูแลตัวเองได้ แต่เรื่องที่เธอกังวลน่ะ คือเรื่องหัวใจและระยะทางมากกว่า อย่างที่รู้ ๆ กัน ว่าเอื้ออานนท์เป็นรักแรกและคนเดียวที่เธอรัก ไปอยู่ต่างที่ต่างแดน อยู่ห่างไกลกันมันก็ต้องมีคิดถึงกันเป็นธรรมดา คิดไม่ออกเลยว่าพอถึงวันที่เขาจะต้องไปจริงๆแล้วเธอจะอยู่ยังไง เธอต้องคิดถึงเขาจนทนไม่ไหวแน่ ๆ
"พี่เอื้อไปนานไหมคะ จะกลับมาก่อนที่ลูกจะคลอดหรือเปล่า"
เอื้อส่ายหน้าตอบกลับเบา ๆ "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พิมพ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่จะโทรหาพิมพ์ทุกวันเลย"
ถึงเอื้อจะพูดออกมาแบบนั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้พิมพ์พาสบายใจขึ้นมาเลย เธอมองหน้าชายคนที่เธอรักด้วยสายตาเศร้า "แล้วพี่จะไปเดือนไหนคะ"
"เดือนหน้าครับ"
คำตอบที่ออกมาจากปากชายหนุ่มทำเอาหัวใจของพิมพ์พาล่วงลงไปอยู่ที่เท้า เดือนหน้าอย่างนั้นเหรอ...นี่มันก็อาทิตย์สุดท้ายของเดือนนี้แล้ว หมายความว่าอีกไม่กี่วันนี้ เขาก็จะต้องไปแล้วอย่างนั้นเหรอ พอได้รู้อย่างนี้แล้วพิมพ์ก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก เธอรับมือกับเรื่องนี้ไม่ทันจริง ๆ มันเร็วเกินกว่าที่เธอจะตั้งรับได้
"พี่บอกพิมพ์แล้วไงว่าพี่จะโทรหาพิมพ์บ่อย ๆ พิมพ์ไม่ต้องคิดมากสิ" เอื้อดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมีทีท่าว่าจะร้องไห้ บอกตามตรงว่าเขาไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้เลย เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดมาก แต่เพื่อความสำเร็จของแผนการแล้ว เขาต้องแกล้งทำเป็นปลอบใจเพื่อสร้างความสบายใจให้เธอ
"แต่พิมพ์คิดถึงพี่นี่ พิมพ์กับลูก เราสองคนจะอยู่กันได้ยังไง ถ้าไม่มีพี่ ฮือ ๆ "
"พี่แค่ไปเรียนต่อ ไม่นานพี่ก็กลับแล้ว พิมพ์จะกลัวอะไรล่ะ ลูกก็อยู่กับพิมพ์นี่ ยังไงซะพี่ก็ต้องกลับมาหาพิมพ์กับลูกอยู่แล้ว"
"แต่พิมพ์..."
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พิมพ์เชื่อใจพี่สิ พี่ไม่มีวันทิ้งพิมพ์แน่นอน พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะดูแลพิมพ์กับลูกเอง เพราะงั้นให้พี่ไปเถอะนะ พิมพ์ก็น่าจะรู้ว่ามันสำคัญกับพี่มากขนาดไหน มันเป็นโอกาสสร้างอนาคตของเราเลยนะ"
"ค่ะ พิมพ์รู้ แต่พิมพ์กลัวว่าจะอดคิดถึงพี่ไม่ได้ พี่สัญญากับพิมพ์นะ ว่าพี่จะคอลหาพิมพ์ทุกวัน"
เอื้ออานนท์กระตุกยิ้มตอบรับอย่างพอใจ ทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนการที่เขาวางไว้จริง ๆ ในตอนแรกเขานึกว่าพิมพ์พาจะเป็นคนพูดยากเสียอีก แต่ไม่เลย ทุกอย่างมันง่ายกว่าที่เขาคิด เมื่อคิดถึงวันที่เขาต้องไปจากที่นี่ ถึงแม้จะรู้สึกผิดกับผู้หญิงคนข้างๆอยู่บ้าง แต่แล้วยังไงล่ะ เขามองว่ามันไม่คุ้มเลยถ้าต้องเอาอนาคตที่สดใสกับแลกกับเธอคนนี้
หลังจากวันที่ได้พูดคุยกัน พิมพ์พาเธอพยายามเอาใจใส่เอื้ออานนท์เป็นอย่างดี หน้าที่แม่ศรีเรือนหรือทุกอย่างที่อยู่ในภายในบ้าน ทำแบบไม่ขาดตกบกพร่อง เธอพยายามใช้วันเวลาที่เหลือก่อนที่เขาจะเดินทางไปอย่างมีคุณค่า ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นเกินไป แต่มันก็มีความหมายมากๆสำหรับตัวเธอ อีกอย่างเธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะกลับมาวันไหน วันนี้มีโอกาสได้ยืนอยู่เคียงข้างเขา เธอก็อยากจะทำทุกอย่างให้เต็มที่
"ไปอยู่ที่นู่น ต้องหนาวมาก ๆ แน่เลย พี่อย่าลืมใส่เสื้อโค๊ดตัวใหญ่ ๆ หนา ๆ นะคะ พิมพ์เป็นห่วง กลัวพี่จะไม่สบาย"
"พี่รู้แล้วล่ะ พิมพ์ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
"ก็จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ไปอยู่ที่นู่นคนเดียว ใครจะดูแลพี่ล่ะคะ พิมพ์เป็นภรรยาพี่ พิมพ์ก็ต้องห่วงเป็นพี่ มันเป็นเรื่องที่ควรอยู่แล้ว" พิมพ์พาพูดไปยิ้มไป
แต่กลับอีกฝ่ายกลับแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา "ภรรยาเหรอ"
เอื้อพูดย้ำคำว่า"ภรรยา"เสียงแข็ง เขาไม่ชอบที่พิมพ์พาพูดคำนี้เลย เอาจริง ๆ พิมพ์ไม่ได้จดทะเบียน ไม่ได้แต่งงานกับเขา พิมพ์จะใช้คำว่าภรรยาก็ไม่ถูก อีกอย่างที่สำคัญ...เขาไม่ได้อยากได้พิมพ์มาเป็นภรรยา สถานะของพิมพ์ในตอนนี้สำหรับ เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่พลาดท้องกับเขา และต้องรับผิดชอบ
"ใช่ค่ะ ภรรยา.. พิมพ์พูดอะไรผิดไปเหรอคะ" หญิงสาวถามกลับไปอย่างไม่รู้ตัว ว่าตัวเองทำอะไรผิด
"ไม่มีอะไรหรอก พี่ไปดูกระเป๋าก่อนนะ จะได้รู้ว่าลืมอะไรบ้าง" พอพูดจบ เอื้ออานนท์ก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสองทันที ปล่อยให้พิมพ์พายืนอยู่ตรงห้องโถงคนเดียว
ตกกลางคืน
"พี่ต้องเอาเสื้อผ้าไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ" พิมพ์พาเอ่ยถามคนรักด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าภายในห้องมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ตั้งสี่ใบ ในตอนแรกที่เตรียมไว้มีแค่สองใบเอง
"ใช่ พี่เอาไปเยอะเพราะขี้เกียจซื้อใหม่น่ะ เสื้อผ้าพวกนี้ก็ยังดี ๆ อยู่ ซื้อมาไม่ได้ใช้สักที เลยใช้โอกาสนี้ใช้มันซะเลย" ชายหนุ่มหันกลับไปตอบคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหันกลับมาหยิบของใช้ต่างๆลงในกระเป๋าเดินทางใบสุดท้าย
"ถ้างั้นวันที่เดินทางให้พิมพ์ไปส่งที่สนามบินได้ไหมคะ พิมพ์อยากไป..."
"ไม่ต้องลำบากหรอก พิมพ์ส่งอยู่ที่บ้านนี่แหล่ะ ไปมันก็แค่นั้น อีกอย่างคนเยอะด้วย พี่ไม่อยากให้พิมพ์ไปเดินกลางผู้คนเยอะ ๆ " ชายหนุ่มรีบพูดขัดขึ้นทันที เขาไม่อยากให้พิมพ์ไปส่ง ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครมารับรู้อะไรทั้งนั้น
"เฮ้อ..." พิมพ์พาถอนหายใจออกมาแทนคำพูด เธอก็แค่อยากไปส่งเขา อยากเห็นหน้าเขาในวินาทีสุดท้ายแค่นั้นเอง "เอาเถอะค่ะ พี่ว่ายังไง พิมพ์ก็จะทำตามนั้น"
วันเดินทาง
เช้าวันนี้เป็นวันที่พิมพ์ไม่อยากให้มันมาถึงเลย มันเป็นเช้าที่เธอไม่มีความสุขสุดๆ ผิดกับอีกคนที่ดูเหมือนจะมีความสุขมาก เอื้ออานนท์ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าเพื่อรอให้รถของที่บ้านมารับไปสนามบิน
ชายหนุ่มเดินลงบันไดมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเกินหูเกินตา ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงรูปถ่ายที่ถ่ายคู่กับพิมพ์พา เขาหยุดมองรูปนั้นด้วยสายตาที่แสนจะว่างเปล่า ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ทั้งนั้น
รอเวลาไม่นานรถของที่บ้านแม่เขาก็มาถึง คนขับรถอายุประมาณห้าสิบกว่า ๆ ลงมาจากรถพร้อมกับรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ประมุขของบ้านทันที
"แม่มาถึงแล้วเหรอครับ" เอื้ออานนท์วิ่งออกมารับมารดาด้วยความดีใจ
"จ้ะ เวลาเหลืออีกเท่าไหร่ รีบเลยนะลูก เดี๋ยวเราต้องไปทานข้าวเช้าอีก" ทิพย์สุดาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
"ครับ! ผมแต่งตัวแล้วก็เก็บของเสร็จหมดแล้ว คุณแม่เข้าบ้านก่อนสิครับ"
"จ้ะ" ว่าจบ คุณทิพย์สุดาก็ย่ำเท้าตามหลังลูกชายเข้าไปในบ้านทันที
"คุณแม่สวัสดีค่ะ" หญิงสาวที่กำลังนั่งเก็บของอยู่ยกมือขึ้นไหว้ทิพย์สุดาทันทีที่เห็น แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบรับ แถมยังสะบัดหน้าหนี ทำเอาคนไหว้ถึงกับทำหน้าไม่ถูก ที่จริงเธอก็รู้ว่่าแม่ของเอื้อไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่นัก แต่เธอก็พยายามที่่จะพิสูจน์ตัวเองมาโดยตลอด ไม่ว่าจะโดนเมินยังไง เธอก็ต้องทำ
"หวังว่าคงจะอยู่บ้านหลังได้ โดยไม่มีลูกชายของฉันนะ" ทิพย์สุดาพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาเหยียดหยันไปทางพิมพ์พา
"พิมพ์อยู่ได้ค่ะ"
"ก็แน่แหละ เธอต้องอยู่ได้อยู่แล้ว" ทิพย์สุดาพูดจบ เธอก็หันหน้าไปหาลูกชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ "ไปกันเถอะลูก สายแล้ว"
เอื้ออานนท์พยักหน้าก่อนจะหันกลับไปกวักมือเรียกคนขับรถให้มายกกระเป๋าไปที่รถ "ไปครับ ผมพร้อมแล้ว"
"พี่เอื้อ..." เสียงเรียกชื่อเบาๆจากปากของพิมพ์พา ทำให้เขาเอื้ออานนท์ถึงกับใจหาย มันเป็นอาการที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าหัวใจมันจิ๊ด ๆ ชายหนุ่มหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าของตน เขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ เอื้อดึงตัวพิมพ์พาเข้ามากอด และกอดครั้งนี้ มันจะเป็นกอดครั้งสุดท้าย สำหรับเขาและเธอ
"ดูแลตัวเองดี ๆ นะ พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาให้เร็วที่สุด" คำสัญญาที่ออกจากปากของเขา มันเป็นแค่คำสัญญาที่เลื่อนลอยและไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแน่ เขารู้อยู่แก่ใจดี
"พิมพ์จะรอวันที่พี่กลับมานะคะ" พิมพ์พาใช้สองมือของเธอโอบกอดเขาไว้แน่น มันคือกอดที่แน่นที่สุดเท่าที่เคยกอดมาเลยแหละ อยู่ทางนี้เธอจะดูแลตัวเอง ดูแลลูก ให้ดีที่สุด แล้วก็จะรอ รอวันที่เขากลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก
- ผู้เขียน
