EP.2 แผนการ (?)
1665 คำ
บทที่ 2
แผนการ (?)
"แม่นึกว่าแกจะไม่มากินข้าวเช้ากับแม่ซะอีก นึกว่าจะอยู่กับผู้หญิงใจแตกนั่น" ทันทีที่เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเดินเข้ามาในบ้าน คุณทิพย์สุดาประมุขใหญ่ของบ้านก็พูดเชิงแขวะขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาลูกชายถึงถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายอย่างหนัก เพราะตั้งแต่ที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เวลากลับบ้านมาเจอหน้าแม่ทีไร แม่ก็มักจะแขวะเขาตลอด
"ยังไงผมก็ต้องกลับมากินข้าวกับแม่สิครับ" เขาตอบกลับด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
"แม่จะไปรู้กับลูกเหรอ เหอะ! ผู้หญิงอะไร๊! ใจแตกหนีตามผู้ชาย คงจะหนีตามผู้ชายมาหลายคนจนชำนาญแล้วล่ะสิ ทำไมนะ...ทำไมจะต้องมาจบลงที่ลูกชายของฉันด้วย" ทิพย์สุดาพูดออกมาด้วยความเกลียดชังเข้าไส้ เคยได้ยินเรื่องของคนอื่นมาก็เยอะ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดขึ้นกับลูกของตัวเองจริง ๆ นี่มันเวรกรรมอะไร
เอื้อได้แต่นั่งฟังคุณแม่ของเขาพูดถึงพิมพ์พาเสีย ๆ หาย ๆ โดยไม่กล้าขัดอะไรแม้แต่นิด ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีแก่ใจว่าพิมพ์พาไม่ได้หนีตามเขา เขาต่างหากที่เป็นคนพาพิมพ์ไปอยู่บ้านหลังนั้นเอง "เรากลับไปแก้ไขสิ่งในอดีตไม่ได้นี่ครับ ถ้าผมรู้ว่าทุกอย่างมันจะเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่ยุ่งกับเธอตั้งแต่ทีแรกหรอก"
"แล้วเป็นไงล่ะผลที่ตามมา ลูกเห็นแล้วใช่ไหม ว่ามันหนักแค่ไหน ถ้าเกิดเรื่องนี้มันหลุดออกไปถึงหูคนอื่น ๆ แม่คงอับอายไม่กล้าออกไปไหนแน่ ๆ " ทิพย์สุดาพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"แต่คุณแม่ครับ คุณแม่ก็น่าจะรู้นะครับ ว่าถ้าผมไม่พาพิมพ์ไปอยู่บ้านหลังนั้น เรื่องมันก็จะยิ่งใหญ่ขึ้น คุณแม่กลัวคนอื่นรู้ไม่ใช่เหรอ ว่าผมกำลังมีลูก นี่ไงครับ! วิธีปิดบังของผม"
"ยังไง แม่ไม่เข้าใจ" ทิพย์สุดาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงง
"คุณแม่ลองคิดดูนะครับ พิมพ์โดนไล่ออกจากบ้าน ถ้าผมทิ้งเขา คุณแม่คิดว่าเขาจะอยู่นิ่งๆเหรอครับ ยังไงเขาก็ต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น เพื่อเรียกร้องความน่าสงสารความน่าเห็นใจจากคนอื่น มันเป็นเรื่องที่คุณแม่ไม่อยากให้เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอครับ"
ทิพย์สุดาเริ่มคิดตามในสิ่งที่ลูกชายของตนพูด มันก็จริง! ถ้าเธอปล่อยให้นังผู้หญิงใจแตกคนนั้นไป หล่อนก็คงจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่นแน่ ๆ เธอจะไม่มีปล่อยให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นแน่นอน ครอบครัวและอนาคตของลูกชายเธอจะมาดับเพราะเรื่องนี้ไม่ได้ "แล้วถ้างั้นลูกจะเอายังไงต่อ จะคบกับแม่นั่นไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอ"
เอื้อส่ายหน้าพร้อมจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นแม่ "แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ฐานะของผมกับเธอ มันจะไม่มีคำว่าสามีภรรยาแน่นอน ผมคิดไว้แล้วว่า ผมจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้เธอกับลูกแทน ส่วนบ้านหลังนั้นก็ให้ผมจะยกให้พวกเขาอยู่กันไปครับ มันจะไม่มีอะไรค้างคากันอีก"
"ถ้าลูกคิดว่าวิธีของลูกได้ผล แม่ก็เอาตามนั้นแหละแต่ลูกต้องกำชับแม่นั่นด้วยนะว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ถ้าแม่นั่นจะเอาเงินก็บอกแม่ แม่จะจัดการเอง" พูดจบ คุณทิพย์สุดาก็ตักข้าวใส่ปากด้วยความสบายใจไปอีกหนึ่งระดับ
โรงพยาบาลxxx
"วันนี้สีหน้าของคุณพิมพ์ดูสดใสมากๆเลยนะคะ พอคุณยิ้มแบบนี้คุณดูสวยมากเลย" พิมพ์พาถึงกับเขินเมื่อเจอคำชมจากปากคุณหมอวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าของเธอ
ก็จะไม่ให้ยิ้มได้ยังไงล่ะ วันนี้เป็นอีกวันที่เธอจะได้เจอเจ้าตัวเล็กในท้องนี่นา "ไม่มีอะไรค่ะคุณหมอ พิมพ์แค่ดีใจที่จะได้เห็นลูกอีกน่ะค่ะ"
"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ว่าแต่...สามีของคุณพิมพ์ไม่มาด้วยเหรอคะ"
"อ๋อ วันนี้สามีของพิมพ์ติดธุระค่ะ พิมพ์เลยต้องมาคนเดียว แต่เอาจริง ๆ แล้วพิมพ์ว่าพิมพ์มาคนเดียวสะดวกกว่าเยอะเลย ฮ่า ๆ " พิมพ์ตอบกลับไปน้ำเสียงสดใส
"ตอนนี้สะดวกก็จริงค่ะ แต่ต่อ ๆ ไปพอเวลาที่ท้องใหญ่ขึ้นคุณพิมพ์จะเดินไม่สะดวกแล้วนะหมอว่าคุณพิมพ์ควรมีใครมาเป็นเพื่อนด้วยนะคะ" หมอวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงอย่างจริงจัง
เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูด พิมพ์พาก็พยักหน้ารับคำทันที "โอเคค่ะ คุณหมอ"
ห้องอัลตร้าซาวด์
"เจ้าตัวเล็กปลอดภัยและแข็งแรงมากเลยนะคะ คุณพิมพ์ดูแลตัวเองได้ดีมาก ๆ เลย" คุณหมอพูดขึ้นในขณะที่กำลังทำการอัลตร้าซาวด์ ทำเอาหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับน้ำตาแห่งความสุข หญิงสาวจ้องมองภาพลูกน้อยในท้องบนหน้าจอด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก ลูกของเธอ..
"คุณหมอคะ อีกกี่วีคเราถึงจะรู้เพศลูกคะ คือพิมพ์อยากรู้มาก ๆ เลยว่าลูกของพิมพ์จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"
"ปกติแล้วระยะเวลาการตั้งครรภ์ประมาณสิบหกสัปดาห์เราก็พอจะรู้แล้วค่ะว่าเป็นเพศอะไร แต่บางคนอาจจะสิบแปดถึงยี่สิบสัปดาห์ มันขึ้นอยู่กับท่าทางในช่วงเวลานั้นด้วย ว่าแต่...เอ๊ะ! "
"อะไรเหรอคะ" พิมพ์พามองคุณหมอด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคุณหมอดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้
"เดี๋ยวคุณพิมพ์นอนนิ่ง ๆ ก่อนนะคะ หมอขอซาวด์อีกครั้งก่อน เหมือนหมอจะเห็นอะไรบางอย่าง" ทันทีที่ได้ยินคุณหมอพูด พิมพ์พาก็นอนตัวตรงทันที หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้นด้วยความตกใจ เธอกลัว...กลัวว่าจะมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับลูกของเธอ
ทางด้านคุณหมอที่ตรวจอยู่สักพักก็หันไปยิ้มให้พิมพ์พาก่อนจะชี้นิ้วไปที่หน้าจอเพื่อให้หญิงสาวได้เห็นอะไรบางอย่างในนั้น "คุณพิมพ์ ดูนั่นสิคะ หัวใจสองดวง ถุงสองถุง"
"มะ...หมายความว่ายังไงคะคุณหมอ พิมพ์ไม่เข้าใจ" พิมพ์พาพูดเสียงสั่นก่อนจะหันไปมองภาพของลูกน้อยในจอ
"คุณพิมพ์กำลังจะมีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาอีกหนึ่งคนอย่างไงละคะ ดูตรงนี้สิ"
ตึ้ง!
ความรู้สึกของพิมพ์พาเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นลงมาทับที่ตัว นี่เธอกำลังจะมีลูกแฝดอย่างนั้นเหรอ ความตื่นเต้นจากที่มีอยู่แล้ว พอได้ยินอะไรแบบนี้มันก็ยิ่งมีเยอะมากขึ้นไปอีก นี่เธอกำลังจะมีลูกฝาแฝดจริง ๆ เหรอ
"พิมพ์จะมีลูกแฝดเหรอคะ พิมพ์..."
"ดีใจด้วยจริง ๆ นะคะ ครั้งเดียวสองคนเลยนะเนี่ย สามีของคุณนี่สุดยอดจริง ๆ "
ทางด้านพิมพ์พาก็ได้แต่พยักหน้า เพราะเธอพูดอะไรไม่ออก นี่มันมากกว่าคำว่าของขวัญเสียอีก ขอบคุณฟ้าที่มอบสิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตเธอ ขอบคุณฟ้าที่มอบเจ้าตัวเล็กสองคนนี้มา เธอมีความสุขมากจริง ๆ ความสุขที่สุขจากใจจริง ๆ
บ้านเอื้อพิมพ์
"พี่เอื้อคะ วันนี้ที่มหาลัยเป็นไงบ้างคะ" พิมพ์เอ่ยถามแฟนหนุ่มก่อนจะวางถาดผลไม้ที่เธอจัดเตรียมไว้ลงบนโต๊ะต่อหน้าเขา เพื่อให้เขาได้ทานไปด้วยแล้วก็ดูทีวีไปด้วย
"ก็ปกตินะ ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย" เอื้อตอบอย่างไม่ค่อยสนใจนัก
"ไม่มีเลยเหรอคะ แต่พี่เอื้อรู้ไหม ว่าเรากำลังจะเปลี่ยนแปลงนะ"
"อะไรเหรอ..."
"บอกตอนนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ แต่พิมพ์ว่าถ้าพี่เอื้อรู้ พี่เอื้อต้องดีใจมากแน่ ๆ เลย"
"ก็บอกมาสักทีสิ พี่รอฟังอยู่" ชายหนุ่มไปหันพูดเสียงดังใส่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำเอาเธอสะดุ้งด้วยความตกใจไม่น้อย
"พี่เป็นอะไรอะคะ ทำไมต้องเสียงดังใส่พิมพ์ด้วย" สีหน้าของพิมพ์พาเริ่มเปลี่ยนไป แววตาทั้งสองข้างเริ่มมีน้ำใส ๆ ล้อมรอบอยู่และมันก็ดูเหมือนพร้อมที่จะไหลออกมาได้ตลอดเวลา เอาจริงๆเธอไม่ได้โกรธเขาหรอกที่เขาตวาดหรือเสียงดังใส่ แต่เธอแค่ตกใจ เพราะปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้
"พี่ขอโทษนะพิมพ์ คือว่าวันนี้พี่มีเรื่องเครียดนิดหน่อย มันก็เลยควบคุมไม่ค่อยอยู่น่ะ" เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ออกไปเพราะไม่อยากทำให้เธอเสียความรู้สึก
"ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์เข้าใจ"
"ว่าแต่พิมพ์มีเรื่องอะไรเหรอ"
"เรื่องของพิมพ์ เอาไว้คุยกันทีหลังก็ได้ค่ะ ตอนนี้พิมพ์อยากรู้ว่าพี่มีเรื่องอะไรคะ บอกพิมพ์ได้นะ พิมพ์รู้ว่าพิมพ์ช่วยอะไรพี่ไม่ได้มากหรอก แต่ยังน้อยพี่ก็ได้ระบายนะ" พิมพ์พูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ เธอรู้สึกไม่สบายใจเลยที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
ชายหนุ่มนั่งเงียบไปสักพักก่อนจะหันหน้าไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ "มันเป็นเรื่องที่พี่ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ..."
"เรียนต่อต่างประเทศอย่างนั้นเหรอคะ" เหมือนมีอะไรฟาดเข้ามาที่กลางหลังพิมพ์พาอย่างจัง เธอพึ่งรู้ก็วันนี้ว่าพี่เอื้อจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ไม่นะ...
- ผู้เขียน
