บทที่ 2.2 แค่คืนนี้
738 คำ
บทที่ 2.2 แค่คืนนี้
ดวงตากลมเริ่มฉ่ำปรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เอาแต่จ้องไปทางเจ้าของเสียงละมุนนั้นไม่ยอมละไปไหนจนคนถูกมองเริ่มรู้ตัว ชายหนุ่มหันหน้ามาทางเธอ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมด้วยไม่ค่อยพอใจกับการเสียมารยาทของมาริลินสักเท่าไหร่
“คุณคะ”
“เรียกผมเหรอ?”
คนตัวสูงชี้นิ้วเข้าหาตนเองพลางมองซ้ายมองขวาและมองไปข้างหลังเผื่อว่าจะมีคนอื่นยืนอยู่อีก มือข้างหนึ่งยังถือสายโทรศัพท์ที่คุยกับมารดาค้างเอาไว้อยู่
[มีอะไรหรือเปล่าสายลม ได้ยินเสียงแม่ไหมจ๊ะ]
“ครับคุณแม่ ไม่มีอะไรครับ ก็แค่คนเมา”
เขาหันมาให้ความสนใจกับการคุยโทรศัพท์ตามเดิม ดวงตาคมจับจ้องไปยังถนนเบื้องล่าง ได้ยินเสียงสายลมและเสียงคลื่นกระทบกับหาดทรายจากฝั่งของมารดาก็รู้สึกสงบ
หมับ!
ทว่ายังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรต่อ ใครบางคนก็มายืนอยู่ตรงด้านหลังพร้อมจับไหล่เขาเอาไว้ คนถูกคุกคามจับข้อมืออีกฝ่ายเตรียมจะเล่นงานเพราะคิดว่าเป็นคนไม่ดี แต่เมื่อเห็นว่าคือหญิงสาวที่ยืนห่างออกไปสามก้าวเมื่อครู่ก็ชะงัก
“เดี๋ยวผมโทรหาใหม่นะครับ”
บอกเสร็จก็กดวางสายแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง หันมองคนแปลกหน้าแสนสวยที่สภาพเหมือนคนพร้อมจะทิ้งตัวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกได้ตลอดเวลา
“สายลม”
“ครับ?”
ดวงตาคมเบิกกว้างเล็กน้อยในคำพูดของอีกฝ่าย เธอยิ้มทั้งที่ตาแทบลืมไม่ขึ้นก่อนจะใช้นิ้วจิ้มเข้ามาที่อกของเขา
“ฉันได้ยินเสียงของสายลม…จากตัวคุณ”
“หมายถึงแบบนี้เองเหรอ”
ชายหนุ่มพึมพำ มองคนตัวเล็กที่เริ่มขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนเขาหมดทางถอยหนี สองแขนของหล่อนยกขึ้นโอบรอบคอเขาเอาไว้ทั้งที่ยังเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน
ก็แค่คนแปลกหน้า…แต่หน้าไม่แปลก คนตัวสูงแอบยอมรับอยู่ในใจว่าหน้าตาของหล่อนจัดอยู่ในโหมดคนสวยจัดเลยทีเดียว
“แปลกแฮะ”
“อะไรครับ?”
“เมื่อกี้ฉันยัง…เห็นหน้าคุณอยู่เลย แต่ตอนนี้มัน…มองไม่ชัด”
ตอบพร้อมทำท่าเหมือนจะเพ่งมองเขา ไม่แปลกหรอกที่เธอจะมองไม่ชัด เมาแอ๋ขนาดนี้ แค่ยังประคองสติให้ยืนอยู่ได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
“คุณเมามากแล้วนะ”
“แสนรู้”
“หา?”
“เดี๋ยวให้รางวัลเอาไหมคะ”
พูดพลางหัวเราะแถมยังใช้มือข้างหนึ่งมาเกาคางเขาอีกด้วย เห็นเป็นหมาหรืออย่างไร?
ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาหันสายตาไปทางอื่นก่อนจะเจอเข้ากับชาวต่างชาติผู้ชายสองคนมองตรงมาทางหญิงสาวด้วยท่าทางไม่น่าไว้ใจ ขืนปล่อยหล่อนที่เมาไม่รู้เรื่องเอาไว้ตรงนี้คนเดียวคงจะไม่ปลอดภัยแน่ ๆ
ให้ตายสิ อยู่ดีไม่ว่าดี มีเรื่องเดือดร้อนมาหาถึงที่
“นี่คุณ คุณพักอยู่ห้องไหนครับ เมามากแล้วนะ กลับไปนอนเถอะ”
“ไม่ไป กลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
ตอบเสียงเศร้าแล้วทิ้งตัวหาอีกฝ่าย เอนซบศีรษะลงกับอกกว้างของเขา
“แต่คุณอยู่ตรงนี้ทั้งคืนไม่ได้ มันอันตราย คุณเป็นผู้หญิง แถมยังเมามากอีกด้วย กลับไปเถอะ”
“อย่ามาออกคำสั่งนะ”
“...”
“ฉันสั่งได้คนเดียวเท่านั้น”
เงยหน้ามองเขาพร้อมทำหน้าบึ้ง คางมนถูไถอยู่กับอกแกร่งพร้อมตวัดวงแขนโอบรอบลำตัวของชายหนุ่ม
หอมจัง…
กลิ่นเหมือนสายลมริมทะเลที่เคยไปกับมารดาตอนเด็ก ๆ เลย
“ถ้าคุณสัญญาว่าคืนนี้จะกอดฉันเอาไว้ ฉันก็จะกลับค่ะ”
“...”
“แค่คืนนี้เท่านั้น ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว”
เสียงหวานพึมพำอย่างเศร้าสร้อย ชายหนุ่มก้มมองคนพูดที่ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของเขาเลย รอบดวงตาหล่อนเอ่อล่นไปด้วยน้ำใส ๆ แววตาเต็มไปด้วยความทรมาน
มันทำให้เขานึกถึงน้องสาวแสนจะขี้แยของตนเอง
มือใหญ่ยกขึ้นประคองใบหน้าของคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนปลายนิ้วโป้งจะปาดเช็ดน้ำตาออกให้
“เอาสิ”
“...”
“คืนนี้ผมจะโอบกอดคุณเอง”
- ผู้เขียน
