Chapter 7: สัญญาที่เผลอทำ
2230 คำ
กนากานต์คิดถึงเรื่องเมื่อ 7 ปีก่อนแล้วเหมือนน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลไปจะเริ่มรื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
จิตใจของสาวน้อยมันเลื่อนลอยจนไม่รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น รู้ตัวอีกทีคือ ‘พี่โซ’ ของเธอเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอเรียบร้อยแล้ว
กริ๊ก
เสียงเข็มขัดนิรัภัยของรถแอสตัน มาร์ตินคันสีขาวสวยถูกกดลงล็อกไปเรียบร้อยแล้ว
“หือ? นี่คุณจะทำอะไรอะ?” หญิงสาวได้สติแล้วถามขึ้น
“ก็คุณบอกเวียนหัว ให้ผมพากลับบ้าน”
“เฮ้ย! นั่นมันแค่การแสดง ฉันยังทำงานไม่หมดกะเลย” สายน้อยโวยวายขึ้นมาทันทีแล้วทำท่าจะปลดล็อกเข็มขัดนิรภัย
“ถ้ายังอยากได้ห้าหมื่นก็หยุดเลยนะ คุณออกมาจากร้านในฐานะคู่ขาผมแล้ว ขืนกลับเข้าไปแล้วเจอพวกตาแก่นั่นความก็แตกพอดีน่ะสิ” เขาสั่งเสียงเข้มแล้วเริ่มเข้าเกียร์ เลื่อนรถออกจากหน้าผับดังทันที
กนากานต์ขมวดคิ้วนิ่วหน้าแล้วล้วงกระเป๋าเอามือถือออกมาเพื่อเตรียมจิ้มโทรหาพี่แซมเพื่อจะลางานกลับบ้าน แต่ก่อนที่สาวน้อยจะโทรออกเธอก็ต้องหันไปถามศึกรบด้วยความสงสัย
“แล้วนี่คุณจะขับรถพาฉันไปไหน?”
“ก็... ไปบ้านไง”
“บ้านฉันไม่ได้ไปทางนี้!”
“จะไปบ้านคุณทำไม? ต้องไปบ้านผมสิ ผมจ้างคุณสามชั่วโมงนะ นี่เพิ่งผ่านไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลย” ศึกรบแกล้งทำหน้าจริงจัง แต่กนากานต์เองก็ไม่ยอมแพ้
“แต่ฉันปิดจ็อบให้คุณเร็วกว่ากำหนดนะ จะใช้เวลาเท่าไหร่ก็ช่าง มันต้องดูกันที่ผลของงานสิ ไม่ใช่ดูที่เวลาที่ใช้ คุณนี่... ที่เขาลือกันว่าเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี่เรื่องจริงหรือเปล่าเนี่ย? งกชะมัด” สาวน้อยบ่นแล้วทำหน้ามุ่ย
ที่พี่แซมบอกเธอว่าหมอหนุ่มหล่อในห้องวีไอพีเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี่โม้หรือเปล่าเนี่ย? หรือในห้องยังมีหมอหนุ่มหล่อคนอื่นที่เธอไม่เห็นอีก?
แต่อีตาพี่โซนี่ก็คือหล่อสุดในห้องแล้วไหม? หล่อกว่าทุกคนในผับอีก... เว้นพี่ไค... โอ๊ย! แล้วจะคิดถึงไอ้พี่ไคทำไมเนี่ย? เห็นหน้าเขานิดเดียวก็เพ้อแล้วเหรอ? หยุดเลยนะ! ยัยเบบี้!
กนากานต์กอดอกแล้วนิ่งเงียบเหมือนเด็กน้อยที่อยากจะเถียงแต่ต้องรอฟังคำตอบจากคุณครูก่อน จะได้เถียงถูกเรื่อง
“ก็ต้องงกสิถึงรวยได้ จ้างคนทำงานจะปล่อยให้ขาดทุนได้ไง? สรุปไปบ้านผมนะ”
“ไม่!” สาวน้อยตอบเสียงเด็ดขาด
“บ้านคุณไม่ได้รวมอยู่ในข้อตกลง ฉันทำงานให้เสร็จก่อนเวลา ดังนั้นจ่ายเงินมาแล้วแยกย้าย จบ” กนากานต์พูดเสียงดังฟังชัดจนศึกรบแอบขำไม่ได้
“แล้วจะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนดี?” เขาเลิกแกล้งเจ้าหล่อนแล้วถามถึงจุดหมายปลายทางของเธอแทน
สาวน้อยกดดูเวลาในมือถือแล้วถอนหายใจ เธอกอดอกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ไปโรงพยาบาลก็ได้ โรงพยาบาลสินรักษา....” กนากานต์ตอบเสียงเบา
“หือ? ที่คุณบอกมึนหัวนี่เป็นจริงเหรอ? ทำไมต้องไปโรงพยาบาลด้วย?”
“ฉันไม่ได้ป่วย น้องฉันป่วย เข้าโรงพยาบาล ฉันต้องไปเยี่ยมทุกวันแหละ วันนี้เลิกงานเร็วหน่อย น้องคงยังไม่หลับ ฉันไปตอนน้องหลับแล้วทุกทีเลย... เงินที่ได้มาจากคุณจะเป็นกองทุนให้ฉันรักษาโรคของน้อง ดังนั้นอย่าได้คิดเบี้ยวเงินห้าหมื่นของฉันเด็ดขาด” สาวน้อยพูดกับศึกรบแต่ดวงตาคู่กลมโตยังคงจ้องมองออกไปในความมืดนอกหน้าต่าง
“ป่วยเป็นอะไร?” ศึกรบถามหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
“ลิ้นหัวใจรั่ว ต้องใช้เงินเยอะ... แค่ค่าผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจเทียมก็เก้าแสนแล้ว... ไม่รวมค่ารักษาตัวหลังผ่าตัดอีก” สาวน้อยตอบแล้วหลับตาลง
ศึกรบหันไปมองใบหน้าน้อยแวบหนึ่ง เหมือนเธอจะแบกโลกทั้งโลกไว้บนบ่าน้อย ๆ ของเธอ ทำไมหญิงสาวที่ดูแสนเปราะบางถึงทนทรหดได้ขนาดนี้?
ชายหนุ่มคิดสงสารได้เพียงครู่เดียวกนากานต์ก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วหันมาพูดกับเขาเสียงเข้ม
“ดังนั้นถ้าคุณเบี้ยวห้าหมื่นของฉัน ฉันจะถือว่าคุณหาเรื่องให้น้องฉันตาย ไอ้ฆาตกร!”
“เฮ้ย! อะไรกันคุณ?! อย่ามาพูดจามั่วซั่ว ผมไม่เบี้ยวหรอกน่า เดี๋ยวถึงโรงพยาบาลแล้วผมจะโอนให้เลย เตรียมคิวอาร์โค้ดไว้เลย เดี๋ยวสแกนจ่าย แล้วจบเลย ว่าแต่... ไม่ลดให้ผมหน่อยเหรอ? ทำงานยังไม่ถึงสามชั่วโมงตามที่ตกลงกันเลย” หนุ่มหน้าหวานถามแล้วเลี้ยวรถเข้าไปทางโรงพยาบาลสินรักษาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากผับ Rara มากนัก
“นี่ลดแล้ว เห็นไหมว่าไม่ได้บวกค่าจับนม?” สาวน้อยสวนขึ้นมาทันควัน
“... แล้วเรื่องน้องคุณน่ะ คุณไม่คิดจะย้ายน้องไปไว้ LK เหรอ? คุณก็รู้ว่าผมเป็นเจ้าของที่นั่น ผมให้ส่วนลดได้นะ ตอบแทนที่ไม่คิดค่าจับนม”
พอได้ยินข้อเสนอกนากานต์ก็เบ้ปากทันที
“เหอะ! โรงพยาบาล LK แพงอย่างกับอะไรดี ถึงลดให้ก็ยังอาจแพงกว่าโรงพยาบาลที่น้องฉันอยู่ตอนนี้ก็ได้”
“อืม... ถ้าผมเสนองานพิเศษบางอย่างให้คุณแลกกับการผ่าตัดน้องชายของคุณให้ฟรี ๆ ล่ะ?” หนุ่มหล่อลองถามเธอดู ตอนนี้ในใจมีแผนบางอย่างที่ค่อย ๆ เป็นรูปเป็นร่างโดยมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียว... ได้สาวน้อยเบบี้มาเป็นสมบัติส่วนตัว
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?” กนากานต์หันหน้าไปจ้องคนที่ขับรถอยู่ข้าง ๆ เจ้าหล่อนทำตาโต ในใจมันรู้สึกยินดี แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
เธอทำงานหนักมาหลายปีเพราะตั้งแต่เลิกกับพี่ไคความซวยก็เข้ามาครอบงำชีวิตของเธอ ไม่ถึงปีหลังจากเลิกกันพ่อแม่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต จิรกานต์ผู้เป็นน้องที่มีอาการลิ้นหัวใจรั่วอยู่แล้วก็ค่อย ๆ ทรุด เธอต้องเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเพื่อที่จะได้ทำงานไปด้วยหาเงินรักษาน้องไปด้วย สมบัติพ่อแม่ที่มีอยู่นิดหน่อยก็ต้องทยอยขายทิ้ง เหลือบ้านเก่าอยู่หนึ่งหลัง เธอก็ยังต้องขายแล้วย้ายไปอยู่ห้องเช่ารายเดือนเล็ก ๆ แทน
แล้วจู่ ๆ ฟ้าก็ส่งอีตาพี่โซลงมาให้จ่ายค่ารักษาพยาบาลน้องชายของเธอฟรี ๆ เนี่ยนะ? มันจะเป็นไปได้ยังไง? จะเชื่อดีไหมเนี่ย?
“พูดจริงสิ วันนี้คุณทำงานยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีผมก็จะจ่ายห้าหมื่นแล้ว คุณยังไม่เชื่ออีกเหรอ?” ศึกรบพูดแล้วหักรถเข้าจอดข้างทางก่อน เขาเข้าเกียร์ว่างแล้วหันไปพูดกับกนากานต์เสียงจริงจัง
“เอามือถือขึ้นมา เปิดคิวอาร์โค้ดด้วย”
กนากานต์รีบทำตามคำสั่งทันที ศึกรบจัดการสแกนคิวอาร์โค้ดของเธอแล้วโอนเงินไปให้เธอทันที
กนากานต์ทำตาโตเมื่อเห็นจำนวนเงิน
นะ... หนึ่ง... หนึ่งแสน! ?
“ทำไมคุณโอนเกินมาตั้งเยอะ?” หญิงสาวถามขึ้นมาทันที มันเยอะกว่าที่ตกลงกันไว้ตั้งเท่าตัว... เยอะเกินไป
“ผมจับนมคุณไปตั้งหลายที ถือว่าให้ทิปแล้วกัน สรุปจะทำงานให้ผมไหม? งานพิเศษ ไม่ต้องลาออกจากผับด้วย ถ้างานจบคุณจะได้ไม่ต้องหางานประจำใหม่ แค่มีเวลาให้ผมวันละ 3 ชั่วโมง สักสามเดือนก็พอ แลกกับการผ่าตัดให้น้องคุณฟรี รวมไปถึงค่าใช้จ่ายต่าง ๆ อีก คุณก็รู้ว่าคำว่าเก้าแสนน่ะมันแค่ค่าผ่าตัด ไหนจะต้องบวกค่ารักษาตัวหลังผ่าตัด ค่าห้อง ค่ายา มันเยอะเกินกว่านั้นอยู่แล้ว” ศึกรบพยายามล่อหลอกสาวน้อยทุกวิถีทาง
กนากานต์ขมวดคิ้วแน่นแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“งานอะไร?” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงติดกังวล
“ทำเหมือนวันนี้ ทำตัวเป็นแฟนผม เป็นไม้กันหมาให้ผม คุณก็เห็น ผมทั้งหล่อทั้งรวย คนก็จ้องจะจับไปเป็นผัวอยู่แล้ว น่ารำคาญ”
“แต่... คนที่จ้องจะจับคุณไปเป็นผัวก็สวยไง ถ้าขี้เหร่แล้วไม่ชอบก็อีกเรื่อง แต่สวยปานนั้นจะปฏิเสธเขาทำไม? แล้วที่พูดแบบนี้คือมีคนหวังจับคุณหลายคนใช่ไหม? ฉันจะต้องออกแรงเหนื่อยแค่ไหน? แค่ค่าผ่าตัดน้องฉัน... คุ้มกันหรือเปล่าน้า?” กนากานต์ทำเป็นเอ่ยขึ้นมา ดูก็รู้ว่าเสแสร้ง
พอรู้ว่างานที่เขาจะให้ทำเป็นงานอะไรเธอก็รู้เลยว่ามันง่ายมากสำหรับเธอ ทำเป็นออเซาะฉอเลาะเขา ทำเป็นหวาน ๆ ต่อหน้าคนอื่นให้พวกแมลงหวี่แมลงวันมันล้มเลิกความตั้งใจจะมาตอมเขาก็แค่นั้น
กระจอกมาก! ดังนั้นลองต่อรองดูอีกนิด เผื่อจะได้เงินเพิ่มอีกหน่อย... เก็บไว้เป็นทุนการศึกษาให้เจ้าบูมเรียนต่อ
“เอางี้ ถ้าทำงานดีผมให้ทิปหลักแสนขึ้นไป แต่คือต้องทำงานดีนะ” หนุ่มหน้าหวานเสนอ
“โอเค กดอัดเสียงเลยนะ” สาวน้อยยิ้มกริ่มแล้วยกมือถือขึ้นมากดอัดเสียง เธอเริ่มบรรยายเหมือนที่เคยทำมาก่อนหน้านี้แล้วเติมข้อความลงไปเล็กน้อย
“ข้าพเจ้านางสาวกนากานต์ สมานกุลยินดีจะทำงานเป็นลูกจ้างของนายศึกรบ เลิศรักษาวงศ์เป็นเวลาสามเดือน แลกกับการออกค่าใช้จ่ายผ่าตัดรักษาโรคลิ้นหัวใจรั่วรวมถึงค่าใช้จ่ายหลังการผ่าตัดทุกอย่างของนายจิรกานต์ สมานกุล ขอบข่ายของงานคือการแสดงตนเป็นคนรักของนายจ้าง หากนายจ้างพอใจผลการทำงานของลูกจ้างหลังจบงานจะมีการจ่ายรางวัลพิเศษให้หลักแสน ตกลงไหมคะคุณศึกรบ เลิศรักษาวงศ์?” สาวน้อยยิ้มไปพูดไป ในใจคิดว่าต่อไปนี้เธอไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องจิรกานต์อีกต่อไปแล้ว แค่พยายามทำงานให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเต็มที่ก็พอ
“ตกลงครับคุณกนากานต์ สมานกุล จ๊วบ...” หลังจากคำพูดตกลงหลุดออกจากปากของชายหนุ่ม ศึกรบก็ก้มหน้าลงบดจูบกับสาวน้อย
กนากานต์ตกใจ ทำให้ไม่ทันตั้งตัว โทรศัพท์มือถือในมือก็ถูกเขาคว้าออกไปด้วย
“อื้อออ... ออกไอ ไอ้อ้า!(ออกไป ไอ้บ้า!)” สาวน้อยพยายามดันอกแกร่งของศึกรบให้ออกไปจากตัว แต่ใครจะคิดว่าเขากลับบีบคางน้อย ๆ ของเธอเบา ๆ ให้เธออ้าปากออกแล้วส่งลิ้นหนาเข้าไปกระหวัดเกี่ยวลิ้นน้อย ๆ ของเธออย่างรุกรานและรวดเร็ว
กนากานต์ห่างหายจากรสจูบมาเนิ่นนาน พอได้รับจูบแรกในรอบหลายปี แถมยังมาจากหนุ่มหล่อลากดินที่เก่งกาจเรื่องการเล้าโลมเพศหญิงเป็นพิเศษเธอก็ตัวอ่อนเหลวแทบจะเป็นน้ำแล้ว
จุ๊บ...
ศึกรบถอนริมฝีปากออกแล้วจุ๊บส่งท้ายเบา ๆ ที่กลีบปากอิ่ม
“อืม... แฟนรับจ้างผมนี่จูบหวานจริง ๆ” หนุ่มหล่อแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวตัวเองแล้วมองไปที่กนากานต์ที่ตอนนี้หน้าแดงแถมยังทำท่าจะเข้ามาตีเขาอีก
สาวน้อยรัวกำปั้นทุบอกเขาหลายทีแล้วพยายามยื้อแย่งมือถือตัวเองกลับมา แต่ศึกรบกลับเอามือถือมาจิ้มอยู่หลายทีแล้วส่งคืนเธอแต่โดยดี
“ไอ้บ้ากามนี่! มาจูบคนอื่นทำไม?! เดี๋ยวตีตายเลย!”
“โอ๊ย! ดุจัง หัวใจจะวาย... จูบคนอื่นที่ไหน ตั้งแต่วันนี้คุณเป็นแฟนรับจ้างของผม ผมส่งคลิปเสียงจากมือถือคุณเข้ามาในมือถือผมแล้ว ห้ามเบี้ยว” ชายหนุ่มบอกยิ้ม ๆ
“แต่เป็นแค่แฟนปลอม ๆ นี่!”
“ปลอมไม่ปลอมไม่รู้ รู้แต่ว่าในสัญญาที่อัดกันไปบอกว่าจะทำหน้าที่แฟน ไม่ได้บอกว่าทำอะไรได้อะไรไม่ได้ ดังนั้นคนเป็นแฟนเขาทำอะไรกันผมก็ต้องทำได้หมดสิ อย่าคิดจะเบี้ยวสัญญาด้วยนะ ผมเตือนไว้ก่อนเลย ทนายผมเก่งมาก จะฟ้องให้หมดตัวเลยนะ” ศึกรบขู่ก่อนทันที
กนากานต์ได้แต่เจ็บใจตัวเอง เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้รักษาน้องเลยสนใจแต่รายละเอียดของค่าตอบแทน คิดเอาเองว่าเขาน่าจะเข้าใจว่าเป็นการแกล้งเป็นแฟนไม่มีเกินเลยแบบที่เพิ่งทำงานให้ไป
อีตาพี่โซนี่ร้ายลึกชะมัด! เอาเงินแสนมาล่อให้ตายใจ คอยดูนะ ถ้ามีโอกาสจะเอาคืนเสียให้เข็ด เอาคืนไม่ได้อย่ามาเรียกว่าเบบี้ ฉายาไอ้เบ บี้จนแหลกใช่จะได้มาง่าย ๆ นะยะ ใครเป็นศัตรูกับเบบี้เจอบี้จนแหลกลาญแน่ ๆ!
- ผู้เขียน
