5
1376 คำ
ไคโรมองพ่อกับกวีที่มีสีหน้าเคร่งเครียดมากหลังจากอ่านข้อมูลต่างๆที่ถูกส่งมาก วีดีโอนับสิบที่เป็นการแอบถ่าย ภาพถ่ายจากมุมต่างๆและคลิปเสียง รายชื่อคนภายในที่ร่วมมือกับมันและหลักฐานทุกอย่าง ก่อนจะทิ้งความสงสัยเพิ่มด้วยข้อความว่าลาสบอสคือคนที่เคยใกล้ชิดพ่อมาก่อน คนสำคัญของเขากับพ่อ แต่ไม่ได้ยอมบอกตรงๆว่าเป็นใครกันแน่ วาเลนนั่งฟังเรื่องต่างๆเหมือนเด็กที่กำลังฟังครูสอนถึงได้มีแววตาเบื่อนิดๆแบบนี้
วันมะรือเธอจะย้ายไปอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์
เขาจะไปส่งด้วยตัวเอง
“สรุปมันเป็นใครห่ะพ่อ?”
“แกจัดการพวกนี้ซะไคโร ส่วนลาสบอสพ่อจัดการมันเอง”
“เมียเก่าพ่อเหรอ?”
“จะถามอะไรนักหนาห่ะไอ้ลูกเวรนี่!”
“เอ้า! ก็เผื่อมีคนส่งผู้หญิงมานอนกับพ่อแล้วล้วงความลับไง เรื่องแบบนี้ใครๆมันก็ทำกันทั้งนั้นแหละ พวกเ*******ูแบบพ่อพลาดเพราะผู้หญิงมาตั้งเยอะแยะไม่ใช่รึไง!”
“ไสหัวไปไหนก็ไปไคโร พ่ออยากอยู่คนเดียว”
“เครียดมากระวังเซ็กซ์เสื่อมนะพ่อ”
“กวีเอามันออกไปก่อนฉันจะทนไม่ไหว!!”
“ไปเองได้ไม่ต้องส่ง! ไปกันเถอะยัยเด็กเล็กถึงเวลานอนของเธอแล้ว ถ้านอนดึกเดี๋ยวจะไม่โตเอาตัวยิ่งเตี้ยๆอยู่ พรุ่งนี้จะได้ไปเยี่ยมอาฟีนิกซ์แล้วไปดูที่อยู่ใหม่” ไคโรกอดคอวาเลนจนตัวแทบปลิวเพราะรุนแรงนิดหน่อยเดินออกมาด้วยความเร็วชนิดที่พ่อห้ามไม่ทัน พอพ้นสายตาก็เปลี่ยนเป็นจับมือแทน
“ปล่อยได้แล้ว!!”
“เดี๋ยวหลง”
“นี่บ้านนะไม่ใช่เขาวงกต!”
“ก็บ้านนั่นแหละ แต่บ้านพ่อพี่มันธรรมดาเหรอห่ะ เกิดเดินไปโผล่ห้องอีหนูของพ่อพี่ขึ้นมาแล้วจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดตบตีกันเอาได้ ที่นี่มีอีหนูเยอะจะตายไป”
“ตั้งแต่มายังไม่เห็นสักคน”
“พ่อพี่สร้างภาพไง”
วาเลนถูกดันตัวเข้ามาในห้องนอนแล้วเขาก็ยังไม่ออกไปไหน เขายืนกอดอกมองเธอด้วยแววตาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่เรื่องที่พ่อรู้ก็ใช่ว่าเธอจะรู้ทุกอย่างซะหน่อย พี่ไคโรกดล็อกประตูก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงแล้วมองเธอด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาปลดล็อกก่อนจะส่งให้เธอต่อพร้อมกับแววตายียวนนิดๆ
“เล่นอะไรบ้างก็พิมพ์ไว้ด้วยเผื่อติดต่อกัน แล้วส่งเบอร์มาให้ด้วย”
“เอาทำไม?”
“เผื่อมีคนตามมาฆ่าจะได้ไปช่วยทัน”
“ฉันโตแล้ว ฉันดูแลตัวเองได้!”
“อายุแค่สิบแปดปีเนี่ยนะโตแล้ว?”
“อื้ม”
“โตแค่ตัวเถอะ! นิสัยอย่างกับเด็กอนุบาล”
“งั้นพี่ก็แก่กะโหลกกะลา!”
“ต่อปากต่อคำเก่งจังวะ!”
“พี่ปากดีไม่ต่างกันหรอก!”
“กดมาเถอะน่าจะเรื่องมากอะไรนักหนา แล้วตาแก่คุยเรื่องเรียนรึยัง?”
“คุยแล้วค่ะ น่าจะเอาตามเดิมนั่นแหละมั้ง เดี๋ยวเจอพ่อค่อยถามอีกทีก็ได้ว่าจะเอายังไง”
“เอายังไงนี่คืออะไร?”
“แล้วพี่จะรู้อะไรนักหนาเนี่ยน่ารำคาญ!” เธอหยิบโทรศัพท์จากมือเขามาพิมพ์ทุกช่องทางติดต่อให้และกดเบอร์ตัวเองบันทึกไป จากนั้นก็ส่งให้คืนทันทีและเขากดโทรหาเธอเพื่อเช็ค ส่งข้อความมาเป็นสติ๊กเกอร์น่ารักตัวหนึ่ง พี่ไคโรหรี่ตามองโทรศัพท์เธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอก็เลยส่งโทรศัพท์ให้เขาดูเลย
“เอ้า! อยากกดดูอะไรก็ดูจะได้ไม่ต้องแอบมอง”
“หนูว่าพี่เสือกเหรอ?”
“ค่ะ”
“ไม่รายงานตัวกับแฟนเหรอ?”
“ไม่มี”
“คนคุยล่ะ?”
“ก็ไม่มี”
“แล้วคนมาจีบล่ะมีไหม?”
“คือวาเลนอยู่ในเกาะเนอะ ใครจะจีบได้ล่ะ!”
“แฟนออนไลน์ตั้งเยอะแยะ”
“ไม่เอาอะขี้เกียจมีมันเสียเวลานอน”
คำตอบชัดเจนว่าเป็นคนไม่สนใจความรักขนาดไหน แต่นั่นก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้เพราะเมื่อก่อนอยู่เกาะส่วนตัวเลยไม่มีคนสนใจ ไม่มีอะไรกระตุ้นให้รู้สึกว่าอยากมีแฟน แต่ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ที่มีคนหลากหลายแบบ แล้วกล้าพูดได้เลยว่าวัยแบบเธอส่วนใหญ่จะมีแฟนกันทั้งนั้น ส่วนตัวเขาเองก็เคยมีแฟนมาแล้วหลายคน ส่วนใหญ่เลิกกันเพราะนิสัยส่วนตัวและสิ่งที่เป็นนี่แหละ ไหนจะความอันตรายของตัวเองที่เพิ่มขึ้น
เขาไม่เชื่อในความรัก
เขาเลยทำความรักพังตลอด
จำได้ว่าเขามีเซ็กซ์ครั้งแรกตอนที่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่มดีเลยด้วยซ้ำ คนแรกที่หลอกฟันมาได้หลังจากแอบดูหนังโป๊จนวอร์มมือปลดปล่อยมาสักพักคือรุ่นพี่ เราได้กันในวันปิดเทอมที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน วันนั้นเขาแกล้งไม่สบายเฉยๆ แล้วจากนั้นเขาก็คบกับรุ่นพี่ต่อแค่ไม่ถึงเดือนก็เลิกกัน นับตั้งแต่ช่วงนั้นมาจนถึงตอนนี้เปลี่ยนคู่นอนมาเยอะมาก ช่วงเวลาระยะเวลาสิบสองหรือสิบสามปีเนี่ยไม่เคยรู้สึกอยากได้ใครเท่านี้มาก่อนเลยสักครั้ง จนกระทั่งเจอวาเลนที่ทำให้รู้สึกอยากได้ตั้งแต่ยังไม่เจอตัวจริงและอยากได้มากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนเด็กเขาโดนด่าว่าเป็นพวกหลอกฟัน
แต่นั่นก็ไม่น่าจะใช่เรื่องแปลก
จะว่าเขามีเซ็กซ์เร็วจนกลายเป็นหมกมุ่นก็ไม่แปลกหรอกเพราะสภาพแวดล้อมมันหล่อหลอม เมื่อก่อนพ่อไม่ได้หิ้วผู้หญิงมากินในบ้านแบบนี้ก็จริง แต่ก็เห็นบ่อยๆว่าพาใครไปไหนบ้าง บางคนแสดงตัวว่าประหนึ่งว่าจะได้มาเป็นแม่ใหม่ของเขางั้นแหละ สุดท้ายคนไม่มีหัวใจอย่างพ่อก็ทิ้งแล้วไปหาคนใหม่เหมือนเดิม ส่วนกวีก็ใช่ย่อยเรื่องผู้หญิง กวีอายุมากกว่าเขาสามปีและเราเรียนที่เดียวกัน เขาเห็นกวีพารุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนเข้าโรงแรมออกจะบ่อยมากจนเดารสนิยมถูกว่าชอบผู้หญิงแบบไหน
ทั้งพ่อทั้งกวีบ้ากามทั้งนั้น
จะให้เขาเป็นคนดียังไงไหวได้ล่ะ
“พี่จะส่งข้อความไปหาทุกวัน ตอบด้วยล่ะ”
“ทำไม?”
“เช็คความปลอดภัยไง แล้วถ้าจะไปไหนก็บอกเดี๋ยวพาไปเอง ตกลงไหม?”
“ตกลงก็ได้”
“พี่ไม่มีแฟนนะวาเลน”
“แล้วบอกทำไมอะ?”
“เผื่ออยากรู้ไง”
“ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องคนอื่นเหมือนพี่ไคโรนะ”
“ว่าพี่เสือกเก่งเหรอ?”
“พี่น่าจะรู้จักตัวเองมากกว่าฉันนะ”
“ด่าหยาบๆยังไม่เจ็บแสบเท่าด่าแบบนี้เลย”
“อ้าวเหรอ! ทีแรกนึกว่าพี่จะหนังหนาจนไม่รู้สึกอะไรแล้วซะอีก”
“ยัยเด็กปากมอม!”
“ฉันง่วง ออกไปเถอะอย่ามากวนคนจะนอน”
“เดี๋ยวไปน่า”
“ก็รีบไปสิ!”
“แล้วนี่มีเงินใช้รึยัง?”
“เงินสดไม่มี แต่มีในบัญชีอยู่”
“งั้นพกเงินสดไว้บ้างเผื่อธนาคารล่มจะได้ไม่ต้องลำบาก แล้วก็นี่บัตรเครดิตของพี่เอาไว้ใช้แล้วห้ามบอกตาแก่ขี้บ่นด้วย พี่ขี้เกียจฟังพ่อด่า” เขาหยิบกระเป๋าออกมาแล้วหยิบเงินสดที่พกไม่มากเท่าไรประมาณหมื่นนิดๆให้เธอเก็บเอาไว้ใช้ในช่วงนี้ แล้วหยิบบัตรเครดิตให้อีกใบเพราะมั่นใจว่าเธอยังไม่มีหรอก
“ของพ่อวาเลนก็มี!”
“เอาไปเถอะน่า”
“ถ้าใช้เยอะแล้วห้ามบ่นล่ะ!”
“ใช้ๆไปเถอะไม่ต้องคิดมาก แล้วก็นอนไปเลย พี่หลบพ่ออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวดึกๆจะกลับ”
“หลบ?”
“ก็พ่อพี่บ่นเกง”
“ดีออกที่ลุงเอเธนส์คุยเก่ง”
“ย้ำว่าบ่นไม่ใช่คุย นอนไปได้แล้ววาเลน ฝันดี”
- ผู้เขียน
