“โอ้ย..เจ้าทำอะไรปล่อยข้านะ” เย่วซินดิ้นไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการโอบรั้ง มือข้างที่ยังว่างแอบหยิบยาพิษที่ปรุงเอาไว้ขึ้นมา นางยังไม่เคยทดลองใช้กับผู้ใดมาก่อนถือว่าวันนี้โชคดีแล้ว
“ปล่อยก็โง่น่ะสิ มีสาวงามมาทอดสะพานเช่นนี้” ซูหมิงลู่ก้มกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ “เจ้าต้องการเงินเช่นนั้นหรือ?ถึงได้เอาตัวเข้าแลก” เขาเอ่ยประโยคหลังเสียงดังจงใจให้คนรอบข้างได้ยินจะได้ไม่มีผู้ใดเข้ามายุ่ง
..อ่อยบ้านพ่อมึงนะสิไอ้ผี.. เย่วซินคิดในใจ แล้วแกล้งทำหน้ายั่วยวนพร้อมกับยกมือขึ้นคล้องคอคนตรงหน้าอย่างแนบเนียนเพื่อจะได้โรยผงยาพิษหม่าล่าให้เข้าไปในด้านในคอเสื้อโดยที่ไม่มีผู้ใดทันสังเกต ผงพิษหม่าล่านางเป็นคนตั้งชื่อมันเองเพราะพิษของมันทั้งเผ็ดแสบร้อนอร่อยดีแท้
ซูหมิงลู่ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจตอนแรกคิดว่านางจะยากแต่ที่ไหนได้ก็แค่เล่นตัวเท่านั้นเพียงแค่ตนคว้าตัวเข้ามากอดถึงกับเปลี่ยนท่าทางมายั่วยวน ดีเหมือนกัน
