สายรุกคลั่งรัก
1186 คำ
น่าเบื่อชิบหาย!
ไอ้เด็กปี 1 โดดรับน้องช่วงกลางวัน สมัยอยู่ปี 1 ถึงพวกผมจะทั้งเบื่อทั้งเซ็งที่รุ่นพี่เรียกพบแค่ไหน แต่ทั้งผม ไอ้เทมส์ ไอ้เจมส์ ไอ้กัสต่างไปตามนัดให้มันจบๆ เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องต้องลำบาก ละดูรุ่นน้องมันทำ... โคตรเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงใจใคร มันไม่คิดเลยว่าเพื่อนในรุ่นจะเดือดร้อน แค่อยู่ในระเบียบช่วงรับน้องมันจะตายรึไงวะ พอได้รุ่นแล้วก็ไม่มีใครบัง คับมันละ!
แล้วโดดทั้งทีดันเสือกโดดมาห้องสมุดกลาง ผมที่เป็นหนึ่งในพี่ว้ากก็ต้องมาลากคอมันกลับคณะอีก... เสียเวลาโคตร!! เดินหาตามโต๊ะไม่เจอเด็กวิศวะสักราย หรือมันจะกลับคณะแล้ว!
“แล้วเย็นนี้เอาไง” เสียงเด็กผู้หญิงที่นั่งคุยกันเบาๆ ทำให้ผมเดินย้อนกลับมาเมื่อรู้สึกเหมือนเห็นอะไรแว๊บๆ
“ฉันไลน์บอกคุณแม่ละว่าเย็นนี้จะไปดูหนังแล้วกลับพร้อมแก ท่านก็ไม่ว่าอะไร” ผมยิ้มทันทีเมื่อเห็นน้องฝันหวานกำลังคุยกับเพื่อนที่หน้าเหมือนตุ๊กตา ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ คนที่ผมอยากเจอมาตลอดทั้งอาทิตย์อยู่ห่างไม่ถึงห้าก้าว หึ! อย่างน้อยมาห้องสมุดกลางก็มีเรื่องดีบ้างล่ะวะ!
“แล้วแกล่ะพีช ขอที่บ้านยัง” น้องผู้หญิงอีกคนที่นั่งตรงข้ามน้องตุ๊กตาถามมั่ง
“ขอแล้ว คุณป้าก็ไม่ว่าไรเหมือนกันเพราะฉันบอกกลับพร้อมฝัน”
“ดีเลยวันศุกร์ทั้งที ทานข้าวสักมื้อ ดูหนังสักเรื่องเดี๋ยวฉันขับรถมาส่งแกสองคนเอง ว่าแต่เล่มนี้ใช้ไม่ได้อ่ะ” น้องผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามน้องฝันหวานบอก ชูหนังสือในมือโบกไปมา
“งั้นฉันไปค้นเล่มอื่นมาเพิ่ม” คนน่ารักของผมอาสาแล้วลุกขึ้นยืน ผมรีบหลบหลังชั้นหนังสือแต่ยังแอบมองน้องอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้เดย์จะมีโมเม้นท์แอบมองสาว... ขำตัวเองชิบ
“เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” น้องตุ๊กตาทำท่าจะลุกแต่แฟนในอนาคตของผมส่ายหน้ายิ้มๆ
“แกอยู่นี่รอเหอะ อยู่ในนี้ไม่ใครมายุ่งกับฉันหรอก”
“ว่าได้เหรอ เพราะเด็กเอกอิ้งค์ตามขอเบอร์แกเป็นอาทิตย์ เที่ยงนี้เราต้องมาหลบในห้องสมุดกลางแบบนี้ไง”
เด็กเอกอิ้งค์ที่ว่ามันเป็นใครวะ... กูเจอน้องฝันหวานก่อนเว้ย มึงไม่มีสิทธิ์!
“ก็เพราะที่นี่เป็นห้องสมุดไงถึงวางใจได้ อีตาบ้านั่นคงคิดไม่ถึง... แล้วตามมาหรอก แกช่วยสองคนนี้หาข้อมูลเถอะจะได้เสร็จเร็วๆ เดี๋ยวฉันมา” น้องฝันหวานยิ้มให้เพื่อน น้องตุ๊กตาถอนหายใจนิดหน่อย พยักหน้าและยอมนั่งลง...
เยี่ยม! โอกาสเป็นของผมละ
ผมเดินตามคนตัวเล็กโดยใช้ชั้นหนังสือสูงท่วมหัวบังร่างสูงใหญ่ของตัวเองไว้ น้องหยุดที่ชั้นๆ หนึ่ง ไล่สายตามองหนังสือเหนือหัวด้วยสีหน้าจริงจังทำให้ผมอดยิ้มในท่าทางน่ารักนั้นไม่ได้ ไม่นานน้องก็เอื้อมมือทำท่าจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง แต่เป็นเพราะตัวเล็ก ไม่น่าถึงร้อยหกสิบด้วยซ้ำมั้ง ขนาดเขย่งสุดตัว... มือยังไม่ถึงเลย
ผมยิ้มมุมปาก โอกาสของมึงมาถึงละไอ้เดย์! ผมเอื้อมมือหยิบหนังสือเล่มที่น้องต้องการ ยื่นให้คนตัวเล็กจากทางด้านหนัง
“เล่มนี้ใช่มั้ยครับ”
“ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” คนตัวเล็กหันมามองกันด้วยรอยยิ้ม แต่พอเห็นเป็นผม สีหน้าสว่างไสวเปลี่ยนเป็นตกใจในพริบตา “พี่เดย์!”
“ทำไมมองพี่งั้นล่ะครับ มีไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ” น้องส่ายหัวแต่สีหน้าดูเกร็ง มือที่ยื่นมารับหนังสือก็เหมือนจะสั่น “ขอบคุณนะคะที่ช่วยหนูอีกแล้ว”
“แล้วเรื่องที่จะไปทานข้าวด้วยกันเมื่อไหร่ดีครับ” ผมทวงสัญญาด้วยรอยยิ้มแต่ร่างเล็กตรง หน้ากลับเบิกตาโต
“คะ... คือ... ว่า” น้องอึกอัก สีหน้าเหมือนคิดไม่ตก มารูปนี้ปฏิเสธแน่แต่ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก
ปึก! ผมใช้แขนทั้งสองข้างเท้าชั้นหนังสือไว้ กักขังเด็กสาวหน้าหวานไม่ให้ไปไหน น้องสะดุ้งหน้าแดงขึ้นมาทันตาเมื่อเราใกล้ชิดกัน
“ว่าไงครับ เมื่อไหร่ดี” ผมถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“ลูกพีชนั่งอยู่นั่น ฝันหวานก็คงอยู่แถวนี้แหละ มึงช่วยกูหาขวัญใจกูหน่อย” เสียงผู้ชายที่เข้ามาขัดจังหวะทำให้ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะปล่อยน้องเป็นอิสระ
“ฝันหวานครับ” เสียงแหบห้าวทำให้ผมกับน้องหันไปมอง เด็กผู้ชายสองคนกำลังเดินมาทางนี้ น้องรีบหลบหลังผมเหมือนขอความช่วยเหลือ คนนึงผมไม่รู้มันอยู่คณะไร แต่อีกคนผมจำได้แม่นว่ามันอยู่วิศวะ!
“ชิบหายละ” ไอ้เด็กปี 1 ที่ผมตามหาสบถออกมารีบหันหลังหนี
“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าคิดหนี ถ้าไม่หยุดพี่เทมส์มาหาคุณแน่!” ชื่อของไอ้เทมส์ทำให้มันหยุดได้ราวกับถูกสาป แถมยังหันมองผมด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้!
“ผมขอโทษครับพี่เดย์ ผมไม่สบายนิดหน่อยเลยไม่เข้ารับน้อง”
“เดี๋ยวคุณไปบอกรุ่นพี่คนอื่นแบบที่แบบกับผมแล้วกัน ส่วนคุณมีอะไรกับฝันหวาน” ผมหันไปถามไอ้เด็กอีกคน
“ผมมีธุระกับฝันหวานนิดหน่อย ไม่น่าจะเกี่ยวกับพี่นะครับ” มันอยู่คณะอื่นคงไม่กลัวผม เหอะ! คิดว่าพูดงี้ต่อหน้าหญิงมึงดูเทพมากว่างั้น บอกเลยมึงคิดผิด!
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อฝันหวานที่คุณพูดถึงเป็นแฟนผม”
หมับ! มือเล็กหยิกเข้าที่หลัง ผมแอบลอบยิ้มเมื่อน้องไม่ปฏิเสธต่อหน้าไอ้เด็กนี่เรื่องเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่น้องกลับลงโทษผมที่พูดไม่จริงด้วยการหยิกซึ่งแทบไม่เจ็บอะไรเลย มดกัดยังเจ็บกว่าด้วยซ้ำ...น่ารักชะมัด
“จริงเหรอครับฝันหวาน” ไอ้เด็กเมื่อวานซืนโพล่งถามอย่างตกใจ
หมับ! ผมถอยหลังลงมายืนข้างน้อง ยื่นมือเข้าไปจับมือเล็กแล้วชูให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนดูมือของเราสองคนที่กำลังแนบสนิทกัน มือน้องนิ่มมากกก นิ่มจนผมไม่อยากปล่อยเลยให้ตาย!
“เชื่อยังว่านี่แฟนผม” ผมรู้ว่าน้องคงอยากสะบัดมือออก แต่เพราะอยากให้ผู้ชายเลิกตามตื๊อเลยเลือกที่จะเงียบ และยิ้มเล็กน้อย
หึ! ไงล่ะ! นอกจากได้จับมือสาวที่ชอบแล้ว ยังกันไอ้พวกที่คิดมาจีบน้องได้อีก ผมคือสายรุกคลั่งรักนะเว้ย ไม่มีทางให้สาวที่หมายตาหลุดมือแน่! ไม่เชื่อคอยดู!!
- ผู้เขียน
