บทที่ 2 ซิวเวอร์ตัน
978 คำ
ซิวเวอร์ตัน เคน คารอส
ขอต้อนรับเข้าสู่ตระกูลคารอสนะคับทุกท่าน ไม่ต้องกลัวผมหรอก ตราบใดที่คุณไม่ได้เข้ามาทำร้ายคนในครอบครัวผม ผมก็จะไม่ตามไปฆ่าพวกคุณหรอก ชีวิตของผมตอนนี้เหมือนโดนสาป ทุกคนใกล้ตัวพาลต้องมีเรื่องให้เจ็บตัวตลอก ล่าสุดก็ยัยซิวเวียร์ที่ประสบอุบัติเหตุ จนต้องเป็นเจ้าหญิงนิทรา หมอบอกว่าศรีษะของน้องฝ้าดเข้ากับพวงมาลัยรถอย่างแรง ทำให้สมองได้รับแรงกระทบกระเทือน ซึ่งทางเดียวที่ทำได้คือรอ รออย่างเดียว รอให้ปาฏิหาร์มันเกิดและผมหวังว่ามันจะเกิดขึ้นกับน้องของผมเช่นกัน ส่วนตัวต้นเหตุนะเหรอ ผมว่าจะปล่อยให้มันได้อยู่กับแม่ของมันไปก่อน ถึงเวลาเมื่อไรค่อยไปลากมันมา
"นี่ครับ ที่ให้ไปหามา" นนท์ลูกน้องคนสนิทของผมเอาข้อมูลมาให้ผม
"อืม ขอบใจมาก มึงไปทำงานเถอะ"
"ครับ"
เมื่อนนท์ออกไปแล้วผมจึงไล่เปิดข้อมูลดูที่ละหน้า
"คิมฐาเหรอ จบแค่ม.6 เนี่ยนะ" เด็กนี่มันไม่ได้เรียนต่อเหรอ อนาคตสั้นจังนะ
"อืมมม อยู่กับแม่แค่สองคน" ผมล่ะงง ชีวิตที่อยู่กับแค่นี้มันจะไปมีความสุขอะไร ดูอย่างผมดิ มีลูกน้องเป็นร้อย ยังไม่มีความสุขเล้ย
ผมไล่เปิดอ่านจะไปสะดุดที่รูปๆ หนึ่ง รอยยิ้มของเด็กนั่นทำเอาผมอึ้งไปสนิท ทำไมหน้าดูมีความสุขว่ะ แล้วมันเล่นกับตัวไรเนี่ย
"ต้นไม้?" คนไรคุยกับต้นไม้ว่ะ หรือมันบ้าจริงๆ ช่างมันสิ สนทำไม
ผมยังอ่านไม่จบก็มีคนเคาะประตูซะก่อน
ก็อก ก็อก ก็อก
"เข้ามาได้ครับ"
"คุณหนูเล็กของนมเป็นไรบ้างคะ ปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ ละ...แล้วตอนนี้คุณหนูเล็กฟื้นรึยังคะ คุณชายบอกนมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" แม่นมของผมพูดออกมาแบบไม่หายใจ ผมนี่ห่วงว่าแกจะเป็นลมซะก่อน
"เอ่อ นมครับ ใจเย็นๆ นะครับ เดี๋ยวลมจับพอดี นมฟังผมดีๆ นะครับ"
"คุณชายบอกนมสิคะ นมเป็นห่วงคุณหนูเล็ก" นมเร่งให้ผมพูด
"ครับๆ พูดเเล้ว ตอนนี้ยัยคุณหนูเล็กของนมนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ครับ แต่นมไม่ต้องห่วงนะ ผมกำชับหมอไว้หมดแล้ว ให้ดูแลน้องให้ดี น้องอยู่ในการดูแลของหมอแล้ว ปลอดภัยแล้วครับ"
"โถ่ คุณหนูเล็กของนม นมน่าจะเข้าไปห้าม ไม่น่าให้คุณหนูขับรถออกไปเลย คุณชายนมขอโทษนะคะ นมดูแลคุณหนูไม่ดีเลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้" นมเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ทั้งๆ ที่นมไม่ใช่คนผิดเลยด้วยซ้ำ
"นมครับ มันไม่ใช่ความผิดนมหรอกนะ เรื่องมันเกิดแล้ว ยังไงซะพวกเราก็ทำได้แค่รอปาฏิหาร์เท่านั้นล่ะครับ อย่าโทษตัวเองเลยนะครับ" นมไม่ใช่คนผิดครับ มีแค่มันคนเดียวที่ผิด ยิ่งผมเห็นนมโทษตัวเองแบบนี้ ผมยิ่งแค้นมันมากขึ้น ทำน้องผมเจ็บไม่พอ มันยังทำให้แม่นมของผมต้องเจ็บอีก แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะ
"ค่ะคุณชาย นมไม่โทษตัวเองก็ได้ค่ะ แต่ว่าพรุ่งนี้คุณชายต้องพานมไปเยี่ยมคุณหนูเล็กนะคะ"
"ครับ พรุ่งนี้ผมจะพานมไปหายัยเล็กครับ แต่ว่าตอนนี้มันดึกแล้ว นมไปนอนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้ไม่ปวดหัว"
"ค่ะ คุณชายก็ผักพ่อนบ้างนะคะ นมกลับบ้านไปนอนแล้ว ฝันดีค่ะคุณชายน้อยของนม"
"ฝันดีครับนม"
ผมออกไปส่งนมที่หน้าประตูห้องก่อนจะกำชับคนขับรถให้พานมกลับถึงบ้านให้ปลอยภัย เสร็จแล้วก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม มือกดโทรศัพท์ออกไปหานนท์ทันที
"นนท์ มึงสั่งคนของเราให้ไปเฝ้าดูที่บ้านของมันด้วย คอยจับตาอย่าให้คลาด โทรรายงานกูทุกชั่วโมง มันออกไปไหน ทำไร ตามเช็คให้ล่ะเอียด"
"ครับนาย" ผมวางหูโทรสับ หันไปสนใจกับข้อมูลแผ่นสุดท้าย มันเป็นโรคกลัวที่แคบครับ อ่าา อย่างนี้ก็เสร็จผมสิครับ หึๆ?
เช้าต่อมา
ผมพานมมาเยี่ยมน้อง นมเอาแต่ร้องไห้ที่เห็นภาพน้องนอนอยู่ให้ห้องกระจกกั้น
"คุณหนูเล็กของนมมมม ฮืออ สู้ๆนะคะ คุณหนูต้องตื่นมาให้นมกอดนะคะ" ผมกับนมยืนเฝ้ามองยัยคุณหนูเล็กจนเวลาล่วงเลยมานาน
"นมครับ หมดเวลาเยี่ยมแล้ว ให้ยัยเล็กได้พักผ่อนนะครับ"
"ฮืออ ค่ะคุณชายย"
"นนท์ มึงไปส่งนมให้กูที กูมีธุรต้องจัดการ"
"ครับนาย ไปครับนม เดี่ยวผมไปส่งเองครับ"
เมื่อสั่งลูกน้องเสร็จผมก็ตรงไปที่ห้องของใครอีกคน ผมเดินเข้ามาในห้องของผู้หญิงกลางคน ตอนนี้ร่างกายของเธอบอบซ้ำกว่าน้องของผมซะอีก ถึงจะเจ็บเยอะกว่าผมก็ไม่ยอมยกโทษให้หรอก เป็นตนเหตุก็ต้องรับบทลงโทษซะ
"ที่ผมมาวันนี้ ผมอยากจะบอกว่าลูกของคุณนะ ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะเอาไปเลี้ยงเอง ส่วนค่ารักษาผมออกให้หมดแล้วนะ ถือว่าเราหายกัน" ใจหนึ่งนะผมก็รู้สึกผิดกับผู้หญิงคนนี้ การกระทำของผมครั้งนี้ถือเป็นการหายกัน ส่วนเด็กนั่นก็ต้องโดนลงโทษที่เป็นตัวต้นเหตุ
ผมเดินออกมาจากห้องก็ขับรถตรงไปที่บ้านเลย พรุ่งนี้เจอกันนะเด้กน้อยคิมมี่
(จบเคน เทค)
___________________________________________
- ผู้เขียน
