บทที่ 1 โชคชะตา
1422 คำ
บทนำ แนะนำตัวละคร
พระเอก : ซิวเวอร์ตัน เคน คารอส
''มึงกับแม่ของมึงทำให้น้องกูต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ เพราะงั้นมึงต้องชดใช้!''
นายเอก : คิมฐา ศศิวรากุล (คิม)
''ผมไม่ผิด ฮึก ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือๆ''
น้องสาวพระเอก : ซิวเวียร์ คารอส
''เลิกเถอะ! อาชีพบ้าบอเนี่ย พี่อยากให้พวกเราตายกันหมดเลยใช่ไหม!!''
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จิ๊บ จิ๊บๆๆ
เสียงนกนานาชนิดต่างร้องต้อนรับวันใหม่ เช้าที่สดใสของสองแม่ลูก วันนี้เด็กหนุ่มตื่นเช้าเป็นพิเศษ เขามีบางสิ่งที่ต้องทำให้กับหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเขา กลิ่นหอมของอาหารเช้าลอยไปถึงห้องนอนของผู้เป็นแม่ หญิงกลางคนยิ้มจนแก้มปริ คิดว่าลูกชายจะลืมวันเกิดของตนซะแล้ว เธอเดินตามกลิ่นอาหารไปเรื่อยๆ จนพบกับแผ่นหลังของเด็กชายที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด
''แม่ ลงมาทำไมตอนนี้เนี่ยยย โห้ ไม่เซอร์ไพร์เลยอ่ะ'' สีหน้าของเด็กหนุ่มทำให้ผู้เป็นแม่ต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง ไม่ว่าจะกี่ปีลูกชายคนนี้ก็จัดงานวันเกิดให้เสมอ
''ก็ลงมากินข้าวฝีมือของลูกแม่ไง อุส่าแกล้งตื่นสายแล้วนะเนี่ย''
''อย่างนี้นี่เอง งั้นปีหน้าผมตื่นสายๆ ดีกว่า แม่จะได้มาช่วยผมทำอาหารบ้าง'' เด็กหนุ่มบอกออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
พวกเขานั่งทานอาหารกันตามประสาแม่ลูก วันนี้เด็กหนุ่มขอเจ้านายหยุดงานเพื่อที่จะมาอยู่กับแม่ทั้งวัน ซึ่งเจ้านายของเขาก็ไม่ใช่คนเคร่งเครียดอะไรจึงอนุญาตให้เขาลาหยุดได้
17.00 น.
สองแม่ลูกออกมาเดินเล่นแถวตลาดคนเดิน ซื้อของกิน ของใช้ กลับเข้าบ้านแต่ระหว่างทางเด็กหนุ่มขอตัวไปซื้อของใช้ส่วนตัว จึงบอกให้ผู้เป็นแม่นั่งรอตนที่ม้านั่ง คิมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านเค้กเจ้าประจำ ใช่แล้วล่ะ เด็กหนุ่มตั้งใจซื้อเค้กมาเซอร์ไพร์
''ป้าครับ~~ เค้กนมสดปอน์ดหนึ่งครับ"
''นี่จ๊ะ 200 บาทนะคิม''
''นี่ครับ ขอบคุณนะครับ''
ตระกูล คารอส
(ซิวเวียร์ เทค)
''เลิกเหอะ! อาชีพบ้าบอเนี่ย พี่อยากให้พวกเราตายกันหมดเลยใช่ไหม'' ฉันยื่นเถียงกับพี่ชายตัวเอง เราต่างไม่ยอมลงให้กัน เรื่องมันเลยไม่จบแบบนี้
''พี่บอกกี่ครั้งแล้วฮ้ะ? เพราะอาชีพบ้าบอนี่แหล่ะ ที่เลี้ยงพวกเรามา ไม่งั้นก็ตายห่าไปนานแล้ว!'' สีหน้าของพี่เคนแดงเพราะความโกรธ เขาไม่เคยพูดหยาบๆ ใส่ฉันเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้มันจะเกินไปแล้วนะ!!
''ก็เพราะอาชีพที่เลี้ยงเรามามันทำให้แม่ต้องตายไงเล่า!!...''
เพี๊ยะ!!!
พูดยังไม่ทันจบประโยค ฝ่ามือใหญ่ก็ตบมาที่หน้าของฉัน มันแสบไปหมด รับรู้ได้ทันทีที่เลือดไหลเข้าปากของฉัน
''อย่าพูดถึงแม่แบบนั้น ถ้าพ่อรู้ว่าแกโทษพ่อที่เป็นสาเหตุทำให้แม่ตาย พ่อจะเจ็บแค่ไหน''
''แล้วหนูล่ะ หนูไม่เจ็บเหรอที่ต้องเห็นแม่ตาย เห็นพ่ออยู่แบบเจ็บปวด เห็นพี่ชายกลายเป็นคนไร้หัวใจแบบนี้ พี่ไม่คิดว่าหนูจะเจ็บปวดบ้างรึไง''
''........'' ไร้เสียงตอบรับของพี่ชาย ฉันรู้ว่าพี่ก็เจ็บปวดเหมือนกัน ถึงได้พยายามบอกให้เลิกทำอาชีพพวกนี้ไง
''พี่เก็บไปคิดนะ หนูเองก็ไม่อยากอยู่เห็นความเจ็บปวดอีกแล้ว'' ฉันเดินออกจากบ้าน รีบบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วทันที หยาดน้ำตามากมายพลั่งพรูออกมา ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่าจะไม่ร้อง แต่พอเป็นแบบนี้ทีไรมันก็อดร้องไม่ได้
ฉันขับรถมาแถวถนนคนเดิน คนพลุพล่านเกินไป ฉันจึงขับเลี้ยวไปอีกทางเพื่หลีกเลี่ยงคน ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งทำให้สายตาต้องละจากถนน เหตุไม่คาดคิดก็เกิดเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังข้ามถนน ฉันไม่สามารถควบคุมสติได้จึงเผลอเหยียบคันเร่งแทนที่จะเหยียบแบรคสุดแรง
''กรี๊ดดดดดด!!!''
โครมมมมมมมมมมมมม
(จบซิวเวียร์ เทค)
(คิม เทค)
ผมซื้อเค้กเสร็จแล้วกำลังจะข้ามถนนไปหาแม่ที่นั้งรออยู่ที่ฝั่งตรงข้าม ชั่วขณะหนึ่งผมรู้สึกใจหวิวแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
''แม่ครับ!'' ผมโบกมือให้กับแม่ ชูเค้กให้แม่เห็น ส่งยิ้มหวานให้กับผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในโลก และถึงเวลาที่ผมกำลังข้ามถนน แค่ชัวขณะที่ผมลืมมองรถ แสงไฟจากหน้ารถคันหนึ่งที่พุ่งมา มันทำให้ผมได้สติ แต่มันก็ไม่ทันแล้วรถพุ่งมาทางผมด้วยความเร็ว ผมหลับตาลง เตรียมรับแรงกระแทกจากรถที่กำลังพุ่งมา ขาเจ้ากรรมของผมเหมือนถูกแช่เเข็งเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
ผลักกก!
โครมมมมมมมมมมมม!!!
เสียงรถชนมันดังตื่อไปหมด ความรู้สึกของการโดนรถชนมันควรจะเจ็บกว่านี้สิ แต่ทำไมผม....ผมไม่รู้สึกเจ็บเท่าไรเลย ทำไมละ
ผมลืมตาขึ้นมา หน้าของแม่ลอยไปมาในสมองของผม แรงผลักของใครคนหนึ่งทำให้ผมรอดจากการถูกรถชน
''โอ๊ยย'' ผมลุกขึ้นยืนมองหาแม่ที่ม้านั่ง แค่ก็ไม่พบ หันไปทางไหนก็ไม่พบ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดตรงหน้ารถหรูคันนั้น
''เเม่!!! แม่ครับ ฮืออออ" ผมรีบแทรกเหล่าไทยมุงที่มุงดูเหตุการณ์อยู่ ฝ่าเข้าไปหาแม่ กอดแม่เอาไว้แน่น มือไม้สั่นไปหมด ร่างกายของแม่มีแต่เลือดเต็มไปหมด แม่ผลักผมออกมาจากรัศมีของรถหรูคันนั้น
''มะ...ไม่ร้องสิ อึก วันเกิด แม่นะ'' แม่เปร่งเสียงพูดออกมาอย่างยากลำบาก ทำเอาผมเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก สีหน้าและแวดตาของแม่มีแต่รอยยิ้ม แต่วันนี้มันกลับมีแต่ความเจ็บปวด
''เรียกรถพยายาลให้ผมที่ ฮือออ ข้อร้องงงง แม่ครับบ อย่าหลับนะ อยู่กับผมก่อน ฮึกก'' ผมร้องตะโกนอยู่นาน ไม่นานก็มีรถพยาบาลมา แม่และผู้หญิงบนรถถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที
โรงพยาบาบ
''แม่ครับ ตื่นก็สิ ฮึกๆ'' ผมร้องเรียกแม่ราวกับคนเสียสตื ร้องจนถึงห้องฉุกเฉิน
''ญาติรอข้างนอนนะคะ ญาติ.......''
''แม่ครับ~.....'' ภาพสีดำเข้าครอบคองผม ใครพูดอะไรก็ไม่รู้ ร่างของผมล้มลงที่พื้นทันที
ใครก็ได้ช่วยแม่ผมที ขอร้องล่ะครับ เอาชีวิตผมไปก็ได้ ได้โปรดดด
(จบคิม เทค)
ตระกูลคารอส
(เคน เทค)
''มึงว่าอะไรนะ!! น้องกูเป็นอะไร!'' ผมรีบขับรถมาโรงพยาบาลทันที่ที่รู้ข่าวน้องสาว หมาตัวไหรมันทำน้องผม ผมไม่เอาไว้แน่
''น้องกูอยู่ไหน'' ผมเดินเข้าไปหาลูกน้องคนสนิท
''ทางนี้ครับนาย'' มันพาผมไปที่ห้องของน้อง ตามตัวมีแต่รอยซ้ำ เครื่องช่วยหายใจ สายยางเต็มตัวน้องผมไปหมด น้องจะเจ็บไหมนะ ผมได้แต่ยืนดูที่หน้าห้อง กระจกบางๆกั้นเราพี่น้องเอาไว้ ผมอยากเข้าไปลูบหัวปลอบน้องจัง ผมไม่น่าปล่อยให้น้องไปเลย ผมน่าจะรั้งน้องเอาไว้
''พี่อยู่นี้ ไม่ต้องกลัวนะซิวเวียร์ พี่จะเอาตัวมันมาพี่จะไม่ให้น้องเจ็บฟรี''
''มึงไปหามันมาให้ได้ ใหญ่แค่ไหนก็กามาให้ได้ ใครทำน้องกู กูจะทำคืน!''
''ครับนาย''
''มึงได้เจอของจริงแน่ กล้ามากที่มาทำร้ายคนของกู!''
(จบเคน เทค)
______________________________________________
- ผู้เขียน
