Chapter 2 เซอร์ไพรส์2
1133 คำ
“พรีม” โปรดหันไปมองคนในห้อง แต่ไม่พบใครแล้วจึงหันกลับมาพูดกับคนรักด้วยเสียงที่เบาลง “ดาวเป็นเพื่อนพี่”
“แหม...ดีจังเลยนะคะ เป็นเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนเรียน แล้วก็เพื่อนนอนด้วย สะดวกสบายพร้อมใช้พร้อมกินยิ่งกว่าร้านสะดวกซื้อซะอีก”
“อย่าประชดได้ไหม พี่ไม่ได้คิดอะไรกับดาว”
“ขนาดนี้แล้วยังบอกไม่คิด จะบอกพรีมว่าแค่เอากันสนุก ๆ มัน ๆ คลายเครียดหรือไงคะ” เขาเป็นผู้ชายประเภทไหนกัน
พัชราวลัยมองชายคนรักอย่างไม่อยากจะเชื่อและเสียความรู้สึก ปฏิภาณไม่ได้มีสีหน้ารู้สึกผิดทั้งที่เธอเพิ่งจับได้คาตาว่าเขาทรยศความรักของเธอ สิ่งที่เห็นคือความยุ่งยากในแววตาคมที่ติดจะรำคาญกับเรื่องยุ่ง ๆ ในตอนนี้
“พี่เป็นผู้ชาย มีอารมณ์บ้างเป็นเรื่องธรรมดา แล้วอีกอย่างพี่ยังไม่แต่งงาน”
“แต่พี่มีแฟน มีคนรักที่คบกันมาห้าปี คืออีนี่ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่คนนี้” พรีมใช้นิ้วจิ้มหน้าอกตัวเองถี่ ๆ ขอบตาร้อนผ่าว ยิ่งมองหน้าเขาภาพบาดตาเมื่อครู่ยิ่งย้อนกลับมาในหัว
“แล้วพรีมให้พี่ไหมล่ะ พรีมอยากให้พี่ถนอมพรีมจนถึงวันแต่งงาน พี่ก็ยอมให้แล้ว แต่พี่มีความรู้สึกนะพรีม มีความต้องการ เวลามีอารมณ์ก็อยากปลดปล่อย แต่พี่ไม่เคยรักใครนอกจากพรีมเลยนะ”
“ถ้าพรีมทำแบบพี่บ้างล่ะ ไปเอากับคนอื่นบ้าง พี่จะมองเป็นเรื่องธรรมดาไหม”
“มันเหมือนกันที่ไหนเล่า พรีมเป็นผู้หญิงนะ มีแต่เสียกับเสีย พี่เป็นผู้ชาย ไม่ได้เสียหายอะไร”
“มันต่างกันตรงไหน พรีมก็ยังรักพี่คนเดียวไง แค่เอากับคนอื่นขำ ๆ วันไนต์สแตนด์ ใครที่ไหนก็ทำกัน เหมือนที่พี่ทำอยู่นี่ไง”
พรีมแค่นหัวเราะเสียงหยันกับตรรกะความคิดที่แสนเห็นแก่ตัว
“เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว พี่ไม่โอเค”
โปรดยิ่งหงุดหงิดหัวเสีย ปรี่จะเข้ามาจับตัวหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าแฟนที่ทะเล่อทะล่ามาหาไม่บอกล่วงหน้า ไหนจะร่างกายที่ยังคั่งค้างไม่ทันได้ระบายออก
“พี่รักพรีม รักพรีมคนเดียว ทำไมพูดไม่ฟัง จะประชดทำไม จะทำตัวเป็นเด็กไปถึงไหน”
“พรีมไม่ได้ประชด อย่าเอามือที่แตะคนอื่นมาแตะพรีมนะ”
“พรีม!”
พรีมปากคอสั่น เสียใจจนสมองตื้อตัน ชี้หน้าคมสัน
“คนรักกันต้องซื่อสัตย์ต่อกัน พี่คิดว่าพรีมตายด้านเหรอ มีอารมณ์ไม่เป็นเหรอ แล้วพรีมอยู่ได้ยังไงโดยไม่ไปเอากับคนอื่นน่ะ เคยคิดบ้างมั้ย พี่มันก็แค่หาข้ออ้างให้ความมักมากของตัวเองแค่นั้น พี่ไม่ได้รักพรีมเลย”
“รักสิ แต่พี่... พี่ขอโทษได้ไหมล่ะ พรีมยกโทษให้พี่เถอะนะ”
“ปากขอโทษแต่สีหน้าไม่สลดสักนิด พี่มันเป็นคนเฮงซวยแบบไหนกัน”
สุดที่เธอจะมองหน้าเขาต่อไปได้ ความเจ็บช้ำอัดอั้นตันใจมากมายประดามีโถมถั่งเข้าใส่จึงเลือกหมุนตัวเดินหนี
“อย่าเดินหนีพี่”
“...”
“ถ้าออกไปก็ไม่ต้องพูดกันอีก”
“งั้นเราก็เลิกกัน” เธอแค่นยิ้มทั้งน้ำตา หันกลับไปมองหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ไม่ได้ทำให้หัวใจหวามไหว หน้าที่บัดนี้ไม่ต่างจากคมมีดกรีดหัวใจ “เลิกกันไปเลย”
“พรีม อย่าพูดพล่อย ๆ ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกัน”
พรีมไม่ได้รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรอีก นั่นเพราะเธอเห็นนับดาวออกมายืนพิงประตูเหมือนกำลังลังเลว่าจะออกจากห้องดีไหม ออกตอนไหนดี เธอเลยเลือกจะเป็นคนออกไปซะเอง
ก่อนออกจากห้องยังหยิบคีย์การ์ดโยนใส่หน้าอีกฝ่าย
เธอไม่ใช่คนงี่เง่า คิดเล็กคิดน้อย ดังนั้นตลอดเวลาที่ผ่านมา ต่อให้โปรดไม่มีเวลาว่างมาหามาเจอกันบ่อย ๆ เหมือนคู่รักทั่วไป เธอมีความเข้าใจให้เขา เข้าใจว่าเรียนหมอหนักหนาสาหัสขนาดไหน แต่เรื่องแบบนี้เธอรับไม่ไหว หัวใจก็แหลกสลายเกินกว่าจะให้อภัยผู้ชายมักง่ายที่ทำร้ายหัวใจกันได้ง่ายดายสิ้นดี
ทั้งโกรธทั้งเสียใจจนน้ำตาไหล ทำให้พรีมเดินจ้ำอ้าว ๆ ทันทีที่ออกมาจากตึกดังกล่าว ไม่ได้มองทาง ไม่ได้มองใคร ทั้งปาดน้ำตาป้อย ๆ น้ำตาที่ยิ่งปาดมันก็ยิ่งไหลออกมา สุดท้ายจึงตัดใจยืนเกาะราวสะพานร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด ร้องแบบไม่มีเสียง กรี๊ดลั่นแต่ไม่ยอมปล่อยเสียงออกมา ในหัวมีคำถามที่ผุดไปมาซ้ำ ๆ
โปรดทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง!
เขาทำได้ยังไง!
หันไปมองทางที่เดินมา ไม่มีแม้เงาร่างสูงของคนที่ขึ้นชื่อว่าคนรัก น้ำตาก็ยิ่งหลากริน แม้เธอจะเป็นฝ่ายตะโกนบอกเลิก ลึกลงในใจ ยังหวังจะเห็นโปรดตามมาง้อ มาวอนขอ มาแสดงความรักความจริงใจต่อกัน แต่มันไม่มี
“ไอ้คนเลว!”
นอกจากความตกใจในแวบแรกตอนโปรดหันมาเห็นเธอ ไม่มีความรู้สึกเสียใจใด ๆ บนหน้าหล่อเหลานั่น นอกจากสีหน้ายุ่ง เสมือนว่าการที่เจอเธอวันนี้เป็นเรื่องยุ่งยาก เธอไปทำให้เขายุ่งยากใจ
เซอร์ไพรส์ที่เธอตั้งใจเต็มที่ ทั้งของขวัญและร่างกายตระเตรียมเต็มที่ ด้วยรู้ตัวว่า เธออาจเคร่งครัดเกินไปที่ไม่ยอมมีอะไรกับเขา จึงตั้งใจว่าหากโปรดขอครั้งนี้ เหมือนที่เขาเคยขอมาหลายครั้ง ครั้งนี้เธอจะยินยอม...
ร่างผอมบางทรุดตัวลงนั่งเมื่อรู้สึกหมดแรง หมดกำลังใจ ปล่อยให้น้ำตารินไหล ใจหวนนึกถึงพี่สาวทั้งสอง ถ้าตอนนี้พี่พลอยกับพี่เพลงอยู่ด้วยคงดี แต่เธอจะกล้าโทรไปหาได้อย่างไร แม้รู้ดีว่าพี่ทั้งสองต้องรีบบึ่งมาหาทันทีที่รู้ว่าเธอมีปัญหาก็ตาม
พรีมตัดสินใจลุกขึ้นหลังจากฮึบเรียกกำลังใจให้ตนเองและฮึบกลั้นสะอื้น แค่ผู้ชายเฮงซวยคนเดียว เธอจะตัดใจให้ได้
ก้าวเดินไม่กี่ก้าว เท้าพลันเตะสะดุดทำให้หกล้ม
“เจ็บใจแล้วยังจะมาเจ็บตัวอีก โอ๊ย!!!”
กรรมของพรีม ฮึบลุกอีกครั้งก็เจ็บจี๊ดที่ขาจนต้องนั่งลงปลงสังเวชในความโชคร้ายของตัวเอง
- ผู้เขียน
