“เราสบายดี”
รสสุคนธ์หรี่ตาลอบสำรวจร่างบางที่ดูทรุดโทรมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวแอบอมยิ้มก่อนจะก้าวไปข้างหน้าด้วยท่าทีคุกคามจนทำให้อีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งหลักต้องผงะถอยหลัง
“น้ำนี่ความอดทนสูงจังเลยนะ” รสสุคนธ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกหู “เป็นเราคงทนไม่ได้หรอกถ้าต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ พี่คีเขาจะได้ไม่คิดมากเพราะเราเองก็เป็นห่วงพี่เขาเหมือนกัน”
ธาราจ้องหน้าคนพูดที่ส่งยิ้มลึกลับจนทำให้สัญญาณบางอย่างร้องเตือนขึ้นในหัว ดวงตากลมโตไหววูบเมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอบังเอิญได้ยินเมื่อวานเพราะทั้งโทนเสียง ท่าทางและแววตาของรสสุคนธ์ยามที่พูดว่าเป็นห่วงคนรักของเธอชวนให้คิดในแง่ร้ายตามคำบอกเล่าเหล่านั้น
“สองคนอยู่นี่กันเอง” อัณณาที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาคนทั้งสองเอ่ยทักจนทำให้บรรยากาศกดดันก่อนหน้าคลายตัว ธาราเมินหน้าหนี ในขณะที่รสสุคนธ์หันไปยิ้มแย้มให้กับคนที่มาใหม่
“เรากำลังจะกลับแล้วล่
