ทวงสิทธิ์รัก เมียเก่าเก็บ

๙ สัมผัสหวาม

๙

สัมผัสหวาม

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหญิงสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อกลับมาพบกับเครื่องเพชรจำนวนหลายชิ้น รวมทั้งสินสอดทองหมั้นที่ตนคืนไปหมดแล้ว ไหนจะโฉนดที่ดินรวมทั้งห้องชุด

“นี่มันอะไรกันคะแม่” ประกายดาวเอ่ยถามมารดาที่นั่งมองลูกอยู่เงียบๆ คิดไว้แล้วว่าประกายดาวจะต้องไม่พอใจ เพราะเป็นคนที่ไม่อยากได้อะไรของคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ตาอาร์มน่ะสิ ให้คนเอาของพวกนี้มาให้ บอกว่าทั้งหมดนี้เขายกให้หนูดาวแล้ว”

หญิงสาวได้ฟังก็ถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิด มองสิ่งตรงหน้าอย่างไร้ความหมาย

“แต่หนูดาวก็บอกกับเขาไปแล้วนี่คะว่าไม่ต้องการอะไรเลย”

ดวงหน้างามบึ้งตึง ยิ่งคิดยิ่งไม่สบอารมณ์ หล่อนไม่อยากได้อะไรจากเขา ไม่อยากเห็นสิ่งที่เคยเป็นของเขาให้ตำตาตำใจอีก เรียกว่าถ้าไม่ได้ตัวและหัวใจของเขา ก็ไม่อยากได้อะไรจากเขาสักอย่างเดียว แต่ถ้าจะได้ก็ต้องได้ทั้งหมดเหมือนกัน

“หนูดาวจะเอาไปคืนเขาค่ะ” หญิงสาวผุดลุก พร้อมกับรวบรวมข้าวของที่เขาให้คนนำมาให้เตรียมออกจากบ้าน

“เดี๋ยวหนูดาว ทำแบบนี้จะดีเหรอ อีกอย่างคุณป้าเองก็เห็นด้วยนะ ท่านอยากให้หนูดาวเก็บเอาไว้” มารดาดึงสติบุตรสาว แต่คนที่รู้ตัวดีว่าคงไม่มีวันมีความสุขและลืมเขาไม่ได้สักทีถ้ายังมีสิ่งของแทนกายอยู่แบบนี้ จึงไม่อาจอยู่เฉย จะต้องทำอะไรสักอย่าง

“แม่คะ หนูดาวรู้ค่ะ ว่าไม่ควรปฏิเสธ แต่หนูดาวรับเอาไว้ไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวนั่งลงอีกครั้ง ดวงหน้าหมองหม่น หลุบตามองสิ่งของเหล่านั้น นัยน์ตาคล้ายมีหยาดน้ำเอ่อคลอ ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องขมวดคิ้วมอง ก่อนจะใจไหวหวิวเมื่อสำรวจความรู้สึกของลูกสาวอย่างลึกซึ้งเป็นครั้งแรก

“โธ่ หนูดาว นี่หนูรักพี่เขามากขนาดนี้เลยเหรอลูก”

ประกายดาวใจหาย แต่ก็แค่ขบเม้มริมฝีปากและก้มหน้านิ่ง ไม่มีคำตอบให้มารดา แต่เพียงแค่นี้ท่านก็รู้แล้วว่าเหตุใดลูกสาวจึงไม่ยอมรับของจากอารัญ นั่นเป็นเพราะไม่อยากทนเห็นสิ่งของที่เคยเป็นของคนที่ตนรักแต่เขาไม่เคยรักตอบนั่นเอง

“หนูดาว” คุณลดาขยับนั่งชิดร่างเล็ก พลางโอบกอดคนตัวบางเข้ามาในอ้อมแขนเบาๆ

“หนูดาวอยากลืมค่ะแม่ แม่เข้าใจหนูดาวนะคะ” หญิงสาวเงยหน้ามองท่าน ดวงตากลมโตนั้นแดงก่ำ น้ำตาจวนเจียนจะหยดแหล่มิหยดแหล่ เพียงไม่กี่อึดใจคุณลดาจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แม่เข้าใจ และจะช่วยพูดให้ถ้าคุณป้าถาม”

ประกายดาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาพร้อมกับยิ้มให้มารดาและกอดตอบท่านแน่น

เมื่อตัดสินใจดีแล้ว หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวตัดสินใจโทรศัพท์ติดต่อไปยังอารัญ เขารับแทบจะทันทีที่เห็นชื่อคนโทร.

“สวัสดีหนูดาว”

ประกายดาวอยากจะเย็นชากับเขาให้ได้มากที่สุด แต่ทุกครั้งที่เขาใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและเรียกหล่อนว่าหนูดาว หัวจิตหัวใจก็พลันอ่อนยวบลงเสียทุกครั้ง ไม่เคยจดไม่เคยจำว่าเขาไม่รัก อย่างมากก็คงแค่สงสารเท่านั้น

“ดาวอยากพบพี่อาร์มค่ะ พอจะมีเวลาว่างไหมคะ”

คนที่กำลังนั่งดื่มอยู่ริมสระว่ายน้ำภายในเพนต์เฮาส์ส่วนตัวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขารู้ว่าหล่อนอยากพบเรื่องอะไร

“พี่ยังไม่ว่างเลยหนูดาว มีอะไรด่วนหรือเปล่า” พูดพลางจิบไวน์อีกครั้ง ดวงตาคมกริบฉายแววพอใจ

“ด่วนค่ะ ตอนนี้พี่อาร์มอยู่ที่ไหนคะ”

คนฟังยิ้มออกมาเมื่อฟังเสียงราวว่าจะร้อนใจเอ่ยถาม

“พี่มีงานนิดหน่อย แต่ถ้าหนูดาวรีบ มาเจอพี่ที่เพนต์เฮาส์สักทุ่มตรงไหวไหม”

หญิงสาวเม้มปากพลางขมวดคิ้ว แต่เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะคืนของเขาทั้งหมด หญิงสาวจึงไม่คิดอะไรมากไปกว่า ไปพบและคืนของของเขาไป

“ได้ค่ะ ดาวจะไปพบพี่อาร์มเวลาหนึ่งทุ่มตรงนะคะ”

“พี่จะรอ”

ชายหนุ่มตัดสายแค่นั้น พลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง สายตาแฝงรอยยิ้มพึงใจขณะมองออกไปยังวิวของมหานครใหญ่ และรอคอยใครบางคนอย่างใจเย็น ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอย่างที่บอกออกไปเลยสักนิด

เวลาเดียวกันคุณลดากับคุณทัศนัยต้องออกไปงานเลี้ยง หญิงสาวจึงถือโอกาสนี้ออกไปพบกับอารัญที่เพนต์เฮาส์ส่วนตัวของเขาพร้อมกับสิ่งของที่อีกฝ่ายมอบให้

ประกายดาวมาถึงก่อนหนึ่งทุ่มเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวราวลำเทียนกดกริ่งหน้าห้อง ไม่กี่อึดใจใครบางคนก็ยืนอยู่ตรงหน้า เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งกลับมาจากงานยุ่งๆ สักนิด ฝ่ายนั้นยิ้มทักทาย

“มาเร็ว”

“ดาวเป็นคนตรงต่อเวลาค่ะ” ตอบพลางก้าวเข้าไปด้านในพร้อมกวาดตามองไปรอบๆ เหมือนจะมองหาใครคนอื่น

“พี่อยู่คนเดียว” เขาตอบราวจะรู้ใจและเดินนำไปยังห้องนั่งเล่น หญิงสาวเห็นว่าบนโต๊ะตรงหน้ามีเครื่องดื่มที่เขาโปรดปรานอยู่บนนั้น มันคือไวน์ราคาแพงที่เขาชอบ ก่อนนั่งลงยังโซฟาด้านข้าง พร้อมกับดึงเอาเอกสารต่างๆ รวมทั้งเครื่องเพชรออกมาจากกระเป๋าวางเลียงเอาไว้ตรงหน้าเขาทั้งหมด

ชายหนุ่มหลุบตามองนิ่ง ไม่มีคำถามออกจากปากได้รูปของเขาสักคำ ในขณะเดียวกันดวงหน้าหวานของหญิงสาวก็ไม่มีรอยยิ้มเช่นกัน หล่อนดูเครียดด้วยซ้ำไป

“ดาวไม่ต้องการค่ะ เคยบอกแล้วนี่คะ ทำไมถึงยังให้คนเอาไปให้อีก” หญิงสาวเปิดปากพูดในที่สุด ดวงตาคู่สวยวาววามยามมองเขา

ชายหนุ่มยิ้มอ่อน มือเรียวได้รูปหยิบก้านแก้วขึ้นมาแล้วจิบเบาๆ แล้วหันไปรินไวน์ใส่ให้หญิงสาวหนึ่งแก้ว ประกายดาวส่ายหน้า หล่อนไม่ชอบดื่ม แต่เมื่อสบตาคมกริบที่มองมาราวจะบังคับกลายๆ หญิงสาวก็รับแก้วไวน์แก้วนั้นไปดื่มเสียทีเดียวเกือบหมด ทำเอาคนมองได้แต่นิ่งอึ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วบอก

“เดี๋ยวก็เมาหรอก ดื่มเบาๆ สิ” เขาเอ็ดระคนขบขัน เพราะหญิงสาวไอออกมาเบาๆ หน้าแดงเรื่อขึ้นทันทีที่กระดกเสียหมดแก้ว แม้ว่าเขาจะรินแค่พียงเล็กน้อย แต่ฤทธิ์ของมันก็แรงมากพอที่จะทำให้คนคออ่อนฟุบลงได้ในไม่กี่แก้ว

“พี่อาร์มยังไม่ตอบ”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา เขามองคนตรงหน้าที่นับวันยิ่งจะดื้อดึงมากขึ้นอย่างอ่อนใจ

“มันเป็นสิ่งที่เธอควรได้ ทำไมถึงต้องปฏิเสธ ก็แค่รับเอาไปเท่านั้น จะขายหรืออะไรก็เรื่องของเธอ พี่ให้แล้วไม่ขอยุ่งเกี่ยวว่าจะเอาไปทำอะไรอีก” เขาตอบตามตรง ไม่มีการยั่วอารมณ์ฝ่ายตรงข้ามอีก

“แต่ดาวก็บอกพี่อาร์มไปแล้วนี่คะ ว่าไม่ต้องการอะไรจากพี่อาร์มเลย”

“ทำไม” เขาถาม พลางมองลึกเข้าไปนัยน์ตาคู่สวยอย่างค้นคว้า ทำให้คนที่ถูกมองนิ่งนานแบบนั้นชักร้อนวูบวาบ หลุบตาหลบสายตาค้นคว้า หวั่นว่าเขาจะจับความคิดของตนได้

“แค่ไม่อยากได้ค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เลยจริงๆ” หญิงสาวตอบ แต่เสียงที่ใช้เบาลงอย่างมาก

ชายหนุ่มจึงรินไวน์ให้หญิงสาว ประกายดาวไม่อยากดื่ม แต่ความอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกถามเช่นนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาถือและดื่มเบาๆ ไม่สาดลงคอรวดเดียวแบบแก้วแรกอีก

เจ้าของดวงตาคมกริบมองหญิงสาวนิ่งแทบตาไม่กะพริบ

“รังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ”

คำถามของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งงันไป ก่อนขยับตัว รู้สึกร้อนวาบไปตลอดท้อง อาจเพราะเย็นนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ว่าได้ จะมีก็แค่ไวน์สองแก้วเท่านั้น

“ไม่ใช่แบบนั้น”

“งั้นก็รับไปสิ แค่รับ จะต้องปฏิเสธทำไมให้ยุ่งยาก ถือเสียว่าเป็นของขวัญจากพี่ก็แล้วกัน ไม่เห็นต้องคิดมาก”

หญิงสาวตวัดตามองค้อนเขาไปอย่างลืมตัว แต่ทำให้คนมองเลิกคิ้วขึ้น ไม่ค่อยเข้าใจหล่อนนัก

“ทำไมมองพี่แบบนั้น ไม่พอใจอะไรก็พูดออกมาให้หมดเลยดีไหม”

คนฟังขบริมฝีปาก ใบหน้าหวานติดบึ้ง จากนั้นไวน์แก้วที่สามก็ตามมา

“ดาวไม่ใช่พี่นี่ จะได้ไม่คิดมาก” หลังจากดื่มไวน์ไปสามแก้ว ประกายดาวก็เริ่มมีความกล้าที่จะพูดมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ดาวแค่ไม่อยากเห็นของที่เป็นของพี่ในบ้านดาว เราเลิกกันแล้วก็แล้วกันไป ไม่อยากเห็น ไม่อยากจำแล้ว”

พูดจบก็จิบไวน์อีก ดวงตาคู่สวยเริ่มฉ่ำหวานยามมองเขา ก่อนจะเบือนหน้าออกไปยังสระน้ำด้านนอก

ชายหนุ่มมองคนตัวบางนิ่งนาน ก่อนจะจิบไวน์ในแก้วของตนพลางบอก