เจ้าสาวซื้อฝาก

Chapter 3: คืนหลังวิวาห์

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ รติชารู้แต่ว่าหลังจากจิบค็อกเทลและนั่งดูข่าวได้สักพักเธอก็เกิดอาการคลื่นไส้ ไม่สบายเนื้อตัวอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างหลังจากนั้นมันพร่าเลือนเหมือนความฝันและเมื่อเธอตื่นจากฝันเธอก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งเพราะสิ่งที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมาเจอมันยิ่งกว่าฝันเสียอีก

ใบหน้าหล่อเหลาคมสันที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างกายเธอไม่ใช่พี่ดามพ์ เขาดูแก่กว่าพี่ดามพ์นิดหน่อย น่าจะสัก 20 ปลาย ๆ หรือไม่ก็ 30 ต้น ๆ สาวน้อยคิดแล้วหลับตาปี๋ก่อนจะพลิกตัวหลบไปอีกด้านจนใบหน้าน้อยชนเข้ากับอกแกร่งของร่างกำยำอีกร่างที่นอนประกบเธออยู่

รติชาเผยอเปลือกตาข้างหนึ่งขึ้นมองดูว่านี่คือความฝันหรือความจริง เธอจ้องแผงอกกว้างแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของแผงอก สาวน้อยเห็นใบหน้าหล่อใสเหมือนดาราเกาหลีนอนหายใจเป็นจังหวะเชื่องช้า อายุอานามน่าจะพอ ๆ กับหนุ่มหล่ออีกคน สาวน้อยได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะแอบหยิกแขนตัวเองแรง ๆ

“โอ๊ย!”

ไม่ได้ฝัน!

สาวน้อยคิดได้แล้วลุกพรวดขึ้นมานั่งบนเตียง ผมเผ้าของเธอหลุดลุ่ย เสื้อผ้ายังอยู่ครบ เธอปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด เมื่อเห็นผู้ชายหน้าหล่อสองคนที่นอนหลับสนิทขนาบข้างทั้งซ้ายขวามีเสื้อผ้าอยู่บนตัวครบถึงจะมีปลดกระดุมบ้าง 2-3 เม็ดแต่ก็พอสันนิษฐานได้ว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเธอ...

มั้ง?

สิ่งแรกที่สาวน้อยทำคือกระโดดข้ามร่างของเพชรแท้อย่างทุลักทุเลแล้วยกชายชุดเจ้าสาววิ่งเข้าห้องน้ำ

รติชาถอดกางเกงในอย่างยากลำบากแล้วกลั้นใจใช้มือน้อยสำรวจดูร่องรักของตัวเอง

ไม่เจ็บแฮะ... ไม่โดนทำอะไรหรือไม่ก็ของอีตาสองคนนั่นเล็กเกินไปจนไม่รู้สึก... พี่ดามพ์หายไปไหนนะ? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เมื่อค่อนข้างจะมั่นใจว่าเยื่อพรหมจรรย์ของตัวเองยังอยู่รติชาก็รีบวิ่งกลับออกไปที่เตียงก่อนจะเขย่าตัวเพชรแท้สลับกับขุนพลอย่างแรง

“ตื่น! พวกคุณตื่นกันได้แล้ว! ตื่น!” รติชาเรียกสองหนุ่มหล่อเสียงดัง

“อื้อออ... กี่โมงแล้วเนี่ย? นี่มันอะไรกัน? ยังเช้าอยู่เลย... น้องกลับมานอนต่อไหม? เมื่อคืนพวกพี่นอนดึกมาก เพราะน้องคนเดียว” เพชรแท้พูดน้ำเสียงงัวเงียพร้อมข้อความกำกวมจนรติชาต้องนิ่วหน้า

“พวกคุณเป็นใคร? มาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง? เจ้าบ่าวของฉันไปไหน? น้องสาวฉันไปไหน? บอกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่บอก ฉันจะโทรเรียกตำรวจแล้วนะ” สาวน้อยขู่เสียงแข็ง

ขุนพลยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาขยี้ตาแล้วนิ่วหน้ามองสาวน้อยในชุดเจ้าสาว

ยัยเด็กนี่ไม่เหมือนที่คิดแฮะ เห็นหน้าหวาน ๆ นึกว่าจะขี้กลัว เรียบร้อย ที่ไหนได้... ดุเด็ดเผ็ดมันไม่เบา

“เอาทีละคำถาม แต่ที่แน่ ๆ พวกฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก ถ้าจะทำ ทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว จำอะไรได้หรือเปล่าเนี่ย?” ขุนพลถามแล้วขยี้ตาซ้ำอีก 2-3 ที

รติชาขมวดคิ้วแล้วกอดอกพลางเดินลากชุดเจ้าสาววนไปมาเพื่อเป็นการกระตุ้นความทรงจำ เธอจำทุกสิ่งได้เลือนราง จำได้ว่าร้อน จำได้ว่ามีผู้ชายสองคนทำอะไรสักอย่างกับเธอ...

แต่ทำอะไรล่ะ? ต่อจากนั้นหนูจำไม่ได้เลย

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว? วันนี้วันที่เท่าไหร่?” สาวน้อยถามขึ้นมาแทนที่จะตอบคำถามของขุนพล

“วันนี้วันเสาร์ที่ 9 กันยา... เวลา...” เพชรแท้เอื้อมมือไปตรงโต๊ะหัวเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมากดดูเวลา

“9 นาฬิกา 12 นาที” เพชรแท้ตอบแล้วหันโทรศัพท์มือถือออกโชว์เวลา

รติชาอ้าปากค้างแล้วยกมือทาบอก

“ตายแล้ว! ฉันต้องไปงานแต่งตอนทุ่มครึ่ง! และมันต้องเป็นทุ่มครึ่งของเมื่อวานนี้! มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย?! พี่ดามพ์อยู่ไหน? พวกคุณเป็นใคร?” รติชาถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง

“งานแต่งอะไร? แล้วถ้า ‘พี่ดามพ์’ ที่เธอพูดหมายถึงไอ้ดามพ์ วงศ์วุฒิพันธุ์ในสัญญาขายฝากฉบับนี้... ลืมไปได้เลย เพราะเจ้าบ่าวเมื่อคืนของเธอไม่ใช่มันแต่เป็นพวกฉันสองคน!” ขุนพลตอบเธอ พลางเอี้ยวตัวไปหยิบมือถือของตัวเองมาเปิดสัญญาขายฝากที่สแกนเก็บไว้มาโชว์บ้าง

รติชาทำคิ้วชนกันแล้วรีบรับโทรศัพท์มือถือของหนุ่มหล่อจัดมาอ่าน หัวสมองยังตามไม่ทันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในเอกสารนั้นมีชื่อของพี่ดามพ์ระบุว่าเป็น ‘ผู้ขายฝาก’ และชื่อของนายขุนพล สิงหราพณ์และนายเพชรแท้ ตั้งกิตติธรรม เป็น ‘ผู้ซื้อฝาก’

“ข้อ 1 ผู้ซื้อฝากตกลงรับซื้อฝาก...นางสาวรติชา จำนันจง ภรรยา... ของผู้ขายฝากในราคา...10,000,000 บาท (สิบล้านบาทถ้วน)... โดยผู้ซื้อยินยอมให้ผู้ขายฝากไถ่ทรัพย์สินนี้คืนภายในกำหนด...1...ปี พ้นกำหนดไถ่คืนวันที่...8 กันยายน พ.ศ. XXXX... เวลา...19:30 นาฬิกา...”

นั่นคือส่วนของสัญญาที่รติชาอ่านซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ

ภรรยาของพี่ดามพ์? หมายถึงหนูงั้นเหรอ?

“นี่มันสัญญาบ้าบออะไร? เมียซื้อขายกันได้ด้วยเหรอ? นี่มันผิดกฎหมายชัด ๆ !” สาวน้อยโวยวายขึ้นมาทันที

“เธอจดทะเบียนกับไอ้ดามพ์แล้ว มีพันธะเป็นผัวเมียกัน มันเอาเงินฉันไปใช้หนี้บ่อนพนันซึ่งก็คือบ่อนฉันนั่นแหละ ดังนั้นหลังจากจดทะเบียนกับเธอก็ถือว่าเป็นหนี้ที่สร้างร่วมกัน เธอต้องร่วมใช้หนี้ ไม่งั้นฉันเอาเธอเข้าคุกแน่” ขุนพลลองขู่ดู ท่าทางยัยเด็กนี่ไม่ได้หัวอ่อนเหมือนหน้าตา

รติชานิ่งคิดอยู่พักใหญ่ สมองเริ่มทำงานเพราะฤทธิ์ยาซาลงมากแล้ว พอคิดได้ก็กัดฟันกรอด

มิน่าล่ะ เมื่อวานพี่ดามพ์กดดันให้หนูรีบจดทะเบียนแต่งงาน ที่แท้ก็กะให้หนูใช้หนี้ร่วมด้วยนี่เอง

“บ้าบอ! ฉันโดนหลอกจดทะเบียนย่ะ! แล้วอีกอย่างขายฝากเมียเนี่ยนะ? เข้าข่ายค้ามนุษย์หรือเปล่า? ผิดกฎหมายชัด ๆ ถึงฉันจะเรียนจบอักษรแต่ฉันก็รู้กฎหมายนะ นี่มันค้ามนุษย์ชัด ๆ! ไอ้พวกบ้ากาม! ไปตามพี่ดามพ์มาคุยกับฉันเลยนะ!” รติชาทำใจกล้าด่าเข้าไว้ก่อน

“เออ... พี่ว่า... หนูใจเย็น ๆ แล้วเรามาคุยกันก่อนดีไหม? ถ้าพวกพี่บ้ากามจริงหรือจะข่มขืนหนู พวกพี่ทำไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พวกพี่เห็นว่าหนูท่าทางเหมือนโดนมอมยามาเลยช่วยกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วเฝ้าดูหนูจนเผลอหลับไป ไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่จูบ ถ้าพวกพี่เลวร้ายหนูคงไม่ได้มายืนด่าพี่ฉอด ๆ แบบนี้หรอก คิดดูดี ๆ นะคะ” เพชรแท้พูดเสียงหวาน

เออ! พี่คนนี้พูดจาเข้าหูหน่อย พูดเพราะด้วย... น่าจะคุยกันรู้เรื่อง

สาวน้อยคิดแล้วเดินวนไปมาเพื่อทบทวนเรื่องราวอีกครั้ง

เธอคิดอยู่ว่ามีเหตุการณ์หลายอย่างแปลก ๆ ในการแต่งงานครั้งนี้แต่ด้วยความดีใจที่แฟนหนุ่มขอแต่งงานเธอจึงตกลงใจตามเขามาถึงภูเก็ตเพื่อแต่งงานในเวลาอันกระชั้นชิด

“พี่ดามพ์บอกว่าคุณแม่เขาเกิดป่วยหนัก เข้าโรงพยาบาลกะทันหันเลยให้ฉันบินมาแต่งงาน ญาติทางเขาจะจัดงานแต่งเล็ก ๆ เพื่อให้คุณแม่ได้เห็นเขาเข้าพิธีแต่งงานเท่านั้น จากนั้นเมื่อพร้อม เราค่อยกลับไปจัดงานจริงจังที่กรุงเทพฯ ฉันมีเวลาเตรียมตัวแค่สองวัน เลยได้แต่พาน้องสาวมาด้วย งานทุกอย่างพี่ดามพ์เป็นคนเตรียมให้หมดรวมถึงชุดนี้ด้วย... ฉันคิดว่าต้องรีบแต่งเพราะคุณแม่ของพี่ดามพ์ป่วยหนักเลยไม่ได้เอะใจอะไรมากนัก... เมื่อวานเขาก็เหมือนรีบร้อนให้ฉันจดทะเบียนสมรส... ว่าแต่... น้ำหวานล่ะ? น้องสาวฉันล่ะ? น้องฉันอยู่ไหน?” รติชาเพิ่งคิดถึงน้องสาวได้แล้วทำหน้าร้อนรน

“อย่าบอกนะว่าพี่ดามพ์ขายฝากฉันให้คุณคนหนึ่ง ส่วนน้ำหวานก็ขายให้อีกคน” สาวน้อยถามด้วยความตกใจ เธอตกเป็นเหยื่อยังไม่หนักหนาเท่ากับน้องสาวเธอตกเป็นเหยื่อด้วย

สองหนุ่มหล่อหันหน้าไปสบตากันแล้วหัวเราะน้อย ๆ

“เรื่องน้องสาวเธอฉันไม่รู้ แต่เรื่องเธอฉันรู้... ไอ้ดามพ์มันไม่ได้ขายเธอให้เราคนใดคนหนึ่ง มันขายให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของเราพร้อมกันสองคน เธอต้องมาทำหน้าที่เมียของเราสองคน ถ้าเธอท้อง ลูกในท้องก็ต้องเป็นของเรา ถึงไอ้ดามพ์มันอาจมีเงินมาไถ่ตัวเธอคืนแต่เธอก็ยังต้องทิ้งลูกไว้กับเรา” ขุนพลอธิบาย

รติชาส่ายหน้าหวือทันที

“ไม่อะ... ไม่ใช่เรื่อง... ทำไมฉันต้องเป็นเมียคุณ? แถมสองคนพร้อมกันอีก วิตถารหรือเปล่าเนี่ย? แล้วแค่สัญญาฉบับนี้จะผูกมัดอะไรได้? มันเป็นสัญญาค้ามนุษย์ชัด ๆ” รติชาพูดแล้วส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้ขุนพล

เพชรแท้ยกยิ้มที่มุมปาก เจ้าสาวของพวกเขาคนนี้พอตื่นขึ้นมานิสัยกลับไม่เหมือนที่เขาคิดไว้ในตอนแรก

แบบนี้ยิ่งน่าสนุก ยิ่งรั้นยิ่งอยากปราบพยศ

“ถ้าหนูไม่ยอมเป็นเมียพวกพี่ หนูก็ต้องหาเงินมาคืนพวกพี่สิบล้าน อย่าลืมนะคะว่าหนูจดทะเบียนสมรสกับไอ้ดามพ์ หนี้ที่ไอ้ดามพ์สร้างหลังจากจดทะเบียนถือเป็นหนี้ร่วมกันที่เมียอย่างหนูต้องร่วมชดใช้กับผัวอย่างมัน เว้นเสียแต่ว่า... หนูจะเปลี่ยนผัว จากคนที่ชื่อดามพ์มาเป็นคนที่ชื่อเพชรแท้และขุนพล!”