เจ้าสาวซื้อฝาก

Chapter 4: ชื่อน้ำชา จำเอาไว้

พี่ดามพ์ทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง?! พี่ดามพ์ขายหนูได้ยังไง? พี่ดามพ์ที่หนูรู้จักมาสองปีเต็มเนี่ยนะ?!

“ตอนนี้พี่ดามพ์อยู่ไหน? ไปเรียกมาเคลียร์กับฉันเลย ฉันไม่เปลี่ยนผัว มีแต่จะเลิกกับผัว! สัญญาขายฝากนั่นมันไม่เป็นเหตุเป็นผล ฉันเป็นคนนะยะ ไม่ใช่อสังหาริมทรัพย์ ไอ้พวกผู้ชายบ้าอำนาจจะมาซื้อขายผู้หญิงกันง่าย ๆ ได้ยังไง?” รติชาเท้าสะเอวแล้วด่า ใบหน้าหวานดุดันขึ้นมาทันที

แต่ความดุดันของสาวน้อยแทนที่จะทำให้สองหนุ่มหล่อกลัว พวกเขากลับหัวเราะคิกคักออกมา

“เธอคิดว่าพวกฉันสนเรื่องกฎหมายเหรอ? สัญญาขายฝากมันก็ไม่ต่างจากสัญญาการกู้เงินหรอกนะ ส่วนเธอก็เป็นของค้ำประกันจากไอ้ดามพ์ ถ้ากลัวกฎหมายฉันจะกล้าซื้อฝากเธอจากไอ้ดามพ์หรือยังไง? และถ้าไอ้ดามพ์มันหวังพึ่งกฎหมายมันคงไม่กลัวฉันขนาดเอาเธอมาขายฝาก ดังนั้น... ระหว่างฉันกับกฎหมาย อะไรน่ากลัวกว่าสำหรับไอ้ดามพ์ คิดสิ คิด!” ขุนพลถามสาวน้อยน้ำเสียงมีแววสนุกสนานเจืออยู่ เขาเหมือนเสือที่รอตะปบหนู ก่อนจะตะครุบแล้วบี้ให้ตายก็ตบไปตบมาให้มันสะบักสะบอมเสียก่อน

รติชาทำหน้างอแล้วก้มลงมองพื้น ความจริงอันเลวร้ายมันมารวดเร็วเกินไปจนใจเธอรับไม่ไหว แต่เมื่อมันเกิดขึ้นเธอก็ต้องรับมันให้ได้และแก้ไขไปทีละเปลาะ

“น้องสาวฉันอยู่ไหน?” รติชาถามเรื่องที่สำคัญที่สุดอีกเรื่องขึ้นมา

โอเค... หนูยอมรับก็ได้ว่าไอ้ผู้ชายที่หนูคบมาถึงสองปีมันชาติชั่วขนาดที่ขายฝากหนูกับผู้ชายทีละสองคน แต่อย่างน้อยหนูก็ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่ามันไม่ขายฝากน้องสาวหนูไปอีกคน

“พวกพี่จะไปรู้ได้ยังไง? พวกพี่ซื้อหนูมาแค่คนเดียว เพราะ...พี่กับไอ้พลชอบใช้ผู้หญิงคนเดียวกัน” เพชรแท้พูดแล้วยกยิ้มร้ายขึ้นที่มุมปาก

คำบอกเล่าของเขาทำเอารติชาขนลุกซู่ ถ้าเมื่อคืนพวกเขาสองคนทำอะไรเธอจริง ๆ ถึงของสงวนพวกเขาจะเล็กแค่ไหนก็คงเหลือร่องรอยเลวร้ายไว้บนตัวเธอแน่ ๆ

สองเชียวนะ! ทีละสอง! ไอ้พี่ดามพ์เหี้ยมาก... ถ้าหนูเจอ หนูจะตบ ตบ ตบ แล้วก็ตบมันให้เละไปเลย!

“งั้นฉันจะไปตามน้องสาวฉัน” รติชาพูดแล้วยกชายกระโปรงเจ้าสาวขึ้นก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเตรียมเดินไปทางประตูห้อง

“เดี๋ยว! แล้วเรื่องเงินที่ผัวเธอเอาไปล่ะ? ฉันซื้อเธอมาแล้ว เธอไปไหนไม่ได้จนกว่าผัวเธอจะเอาเงินมาไถ่ หรือไม่ก็เหมือนที่ไอ้เพชรมันบอก... เธอต้องเปลี่ยนผัว” ขุนพลตะโกนตามหลังสาวน้อยไป ไม่ได้กังวลว่าเธอจะวิ่งหนีออกจากห้องเลยแม้แต่นิดเดียว

“แบร่! อยู่ต่อก็โง่สิ! เงินฉันก็ไม่ได้แตะสักบาท ผัวที่หลอกฉันมาแต่งงานก็เลว ถ้าเจอไอ้พี่ดามพ์ฉันจะทำให้มันเป็นกระสอบทรายแทนเป็นผัว ฉันจะไปตามหาน้อง และฉันจะไปลากไอ้พี่ดามพ์มารับผิดชอบเรื่องนี้” สาวน้อยแลบลิ้นปลิ้นตาใส่สองหนุ่มหล่อแล้วขยับเท้าเร็วขึ้น พอถึงประตูก็รีบเปิดออก

แต่แล้วเท้าน้อย ๆ ที่หมายจะออกวิ่งเมื่อเปิดประตูก็ต้องชะงักกึก

หน้าห้องมีสองหนุ่มร่างใหญ่ราวยักษ์ ทั้งสูง ทั้งหนา หน้าตาเหี้ยมเกรียม คนหนึ่งมีรอยแผลเป็นตรงมุมปากขวาเป็นรูปกากบาท อีกคนโกนหัวโล้นเกลี้ยงเกลา ใส่สูทและสวมแว่นดำยืนเฝ้าอยู่

“คุณหนูกลับเข้าไปในห้องดีกว่าครับ” ไอ้เหี้ยมหัวโล้นกล่าว

รติชาทำหน้างอแล้วปิดประตูลงดังปัง!

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร? ฉันเป็นคน ฉันมีสิทธิ์จะไปไหนมาไหนก็ได้ พวกคุณข่มขืนใจฉัน! กักขังฉัน! ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นหนอนตัวน้อย ๆ ที่รอให้นกอย่างพวกคุณมาจิกกิน พวกคุณจะทำให้ฉันต้องผวาตื่นตอนตีสองตีสามแล้วร้องไห้ พอฉันร้องไห้เยอะ ๆ ตาจะบวม และไม่สวย พวกคุณหวังทำลายความงามของฉัน หวังจะได้ตัวฉันและทำร้ายฉันไปพร้อม ๆ กัน พวกคุณมันเลว!” สาวน้อยเล่นใหญ่ แต่งคำบรรยายขึ้นมาเป็นเรื่องเป็นราว

สองหนุ่มหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ รู้แต่ว่าเจ้าสาวหน้าหวานคนนี้ไม่เหมือนที่พวกเขาคิดไว้เลยสักนิด

“ฮ่า ๆ ๆ นี่หนูจบอักษรจริง ๆ เหรอเนี่ย? แหม... แต่งคำพรรณนาได้ยอดเยี่ยมมาก พี่ว่าหนูใจเย็น ๆ แล้วเรามานั่งคุยกันแบบผู้ใหญ่ให้รู้เรื่องดีกว่านะคะ” เพชรแท้บอกสาวน้อยแล้วบุ้ยหน้าให้เธอไปนั่งตรงโซฟาที่โซนรับแขกก่อนที่เขาและขุนพลจะขยับตัวลงจากเตียงแล้วเดินไปนั่งประกบเธอซ้ายขวา

พอสองหนุ่มหล่อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงรติชาจึงเห็นว่าพวกเขารูปร่างสูงใหญ่กว่าที่เธอคิดไว้มาก บวกกับท่าทางการเดินที่ดูสง่างามน่าเกรงขามมันทำให้ใจเธอสั่นเบา ๆ

หล่อขนาดนี้... หุ่นนายแบบขนาดนี้... แถมมีเงิน 10 ล้านมาซื้อหนู... แล้วทำไมนะ?

“ทำไมต้องเป็นฉัน? ผู้ชายแบบพวกคุณคงหาสาวมาเป็นเมียสักคนได้ไม่ยาก” สาวน้อยถามต่อเรื่องที่คิดในใจทันที

ขุนพลยักไหล่แล้วเป็นฝ่ายตอบ

“ผู้หญิงมีเยอะมาก แต่ไม่อยากได้ผู้หญิงที่เกาะเป็นปลิง ไอ้ดามพ์มันเสนอจะขายผู้หญิงหน้าตาสวยให้พอดี มันบอกว่าเธอรักมันมาก ไม่มีทางเกาะพวกฉันเป็นปลิงแน่ ๆ พวกฉันอยากได้ลูก ด่วนด้วย แต่ไม่อยากได้เมียระยะยาว ขืนเอาผู้หญิงที่คุยกันอยู่มาทำลูกด้วยมีหวังต้องปวดหัวกับเรื่องผู้หญิงพวกนั้นตามตื๊อน่ะสิ”

“เหอะ! พูดแบบ... หล่อมาก” รติชาพูดประชด

“พวกพี่รู้ว่าพวกพี่มันหล่อ” เพชรแท้รับคำยิ้ม ๆ

“ประชดย่ะ! แสดงว่าตลอดสองปีที่ฉันคบกับไอ้พี่ดามพ์ มันไม่รู้เลยว่าฉันใจแข็งแค่ไหน ถ้ารู้ว่าเลวขนาดนี้แม่จะบอกเลิกตั้งแต่สองวันแรกที่คบกันแล้ว ไม่ต้องรอให้คบกันตั้งสองปีหรอก” รติชาหันไปทำเสียงเขียวใส่เพชรแท้แล้วพูดต่อเหมือนบ่นกับตัวเอง

“ว้า! แบบนี้ถ้าพวกฉันได้เธอเป็นเมียเธอก็อาจจะไม่กลับไปหาผัวเก่าถึงเขามีเงินมาไถ่เธอคืนน่ะสิ... แม่ง... พวกฉันยิ่งทั้งหล่อ ทั้งรวย ถ้าเธอท้องขึ้นมาจะเอาลูกมาเป็นตัวประกันบังคับให้พวกฉันแต่งงานจริงจังด้วยหรือเปล่าเนี่ย?” ขุนพลแกล้งพูดยั่วเธอบ้าง

“บ้าน่ะสิ! ใครจะยอมมีลูกให้พวกคุณ?”

“ถ้าไม่ยอมก็ต้องเอาอย่างอื่นมาแลก ถ้าหาเงินสิบล้านมาไถ่ตัวไม่ได้... น้องสาวหนูก็ฟังดูไม่เลวนะ พี่ยังสวยขนาดนี้ น้องจะสวยขนาดไหนนะ? หนูยังเด็ก ไม่น่าจะเกิน 24 น้องสาวหนูบรรลุนิติภาวะหรือยังคะ?” เพชรแท้ที่เริ่มจับทางได้ว่าสาวน้อยห่วงอะไรมากที่สุดเริ่มเปรยขึ้นมา

รติชาหันขวับไปมองหนุ่มหล่อผิวขาวทันทีแล้วทำหน้าง้ำ

เธอชักจูงไอ้ชั่วดามพ์เข้ามาในชีวิตไม่พอ ตอนนี้เธอต้องทำให้รดาลัยเจอเรื่องราวเลวร้ายเหมือนตัวเองอีกหรือ?

“ถ้ามีลูกให้ก็จบ ปีเดียวหนี้สิบล้านหาย... ได้ไหม?” สาวน้อยขมวดคิ้วแล้วถาม

สองหนุ่มหล่อสบตากันแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ได้สิ... ปีเดียว มีลูกหรือไม่ก็ตาม ถึงผัวเธอจะไม่มีเงินมาซื้อเธอคืน ฉันก็จะปล่อยเธอไป แต่ถ้ามีลูกพวกฉันต้องได้ตัวเด็ก” ขุนพลสรุปให้

“แต่ถ้าฉันมีลูก... ฉันคงทิ้งลูกฉันไม่ได้...” สาวน้อยนิ่วหน้าแล้วเริ่มคิดจริงจัง

“หนูทิ้งไม่ได้ก็ไม่ต้องทิ้ง พวกพี่ให้สิทธิ์ความเป็นแม่ จะอยู่เลี้ยงลูกก็ได้ หรือจะกลับมาเยี่ยมลูกก็ได้ พวกพี่โอเค” เพชรแท้รีบบอกทันที

“พวกฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดจะพรากลูกพรากแม่ พวกฉันแค่ยังไม่อยากหยุดที่ใคร ถ้าเธอจะอยู่เลี้ยงลูกก็ได้ แต่แค่ในฐานะแม่ของลูก แบบนี้เธอโอเคไหม? หมดหนึ่งปีเธอก็ไม่ต้องเป็นเมียพวกฉัน ถึงตอนนั้นเธอจะใจอ่อนกลับไปเอาผัวเก่า พวกฉันก็ไม่ว่า ถือว่าเธอใช้หนี้ไถ่ตัวเองแทนผัวก็แล้วกัน นี่ฉันยอมขาดทุนให้สุด ๆ แล้วนะ ว่ายังไงยัยแสบ?” ขุนพลต่อรองข้อเสนอ

รติชานิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเปิดปากพูด

“...บวกกับห้ามใครแตะต้องน้ำหวาน น้องสาวของฉัน”

เพชรแท้และขุนพลคลี่ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้ารับ

“บวกกับเรียกไอ้พี่ดามพ์มาคุยเรื่องนี้กับฉันก่อน” รติชายื่นข้อเสนอต่อ

เพชรแท้และขุนพลขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“มันขายฝากเธอไปแล้ว มันคงอยู่ให้เธอด่าหรอก ดูจากที่มันมอมยาเธอก็รู้แล้วว่ามันรู้ตัวว่าเธอไม่ยอมแน่” ขุนพลพูดแล้วทำหน้าเครียด

“นั่นยิ่งทำให้ฉันอยากคุยกับพี่ดามพ์... ฉันอยากตัดความสัมพันธ์ให้มันจบไป เรื่องที่ฉันเป็นเจ้าสาวที่พวกคุณซื้อฝากมาถือว่าฉันโง่บัดซบที่เชื่อไอ้พี่ดามพ์ หลงมันจนตาบอด อยากแต่งงานกับมันจนตัวสั่น แต่อย่างน้อยฉันก็อยากจบกับไอ้พี่ดามพ์แบบไม่ให้เหลือเยื่อใย... อย่างน้อยก็ขอฝากรอยตีนเอาไว้บนหน้าหล่อ ๆ ของมันสัก 2-3 รอย” รติชาพูดแล้วกัดฟันกรอดด้วยความแค้น

“เฮ้อ! ตามใจเมียก็แล้วกัน... เดี๋ยวผัวใหม่คนนี้จะจัดการให้ ว่าแต่... เจ้าสาวคนนี้ของฉันชื่ออะไร? เธอรู้ชื่อของฉันสองคนไปแล้วแต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย” ขุนพลถามแล้วเชยคางของคนตัวเล็กขึ้นมามอง

สาวน้อยจ้องตาเขาไม่มีหลบหลีกหรือเหนียมอาย

“รติชา... น้ำชา... เจ้าสาวซื้อฝากของพวกคุณชื่อน้ำชา จำเอาไว้ เวลาได้กันจะได้ครางเรียกชื่อฉันถูก ไม่หลงไปเรียกชื่อผู้หญิงคนอื่นของพวกคุณ!” รติชาตอบเสียงเด็ดเดี่ยวก่อนจะปัดมือใหญ่ของหนุ่มหล่อจัดออกจากปลายคางเธอ

ขุนพลและเพชรแท้ลอบส่งยิ้มให้กันอีกครั้ง แค่เขาสองคนสบตากันก็รู้ใจ

น้ำชาเป็นเด็กสาวที่ไม่ใช่สเปกพวกเขาสองคนเลยสักนิด

แต่ทำไมยัยเด็กนี่มันทำให้พวกกูปั่นป่วนใจ อยากได้ อยากครอบครองขนาดนี้วะ?