ภายในห้อง แสงจันทร์อาบไล้ผ่านม่านบาง สะท้อนละอองหิมะที่เริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวเรา ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว ละอองนั้นแขวนลอยอยู่กลางอากาศเหมือนดาวนับร้อยที่เปล่งแสงอยู่แค่ระยะหายใจ
“ค่ะ...” ฉันพยักหน้าเบา ๆ สบตาเขา
“ฉันเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่าง... บางสิ่งที่เชื่อมเราไว้ตั้งแต่แรกพบ” ฉันยกข้อมือขึ้นให้เขาเห็นรอยลวดลายสีเงินจาง ๆ ที่เปล่งประกายเรืองรอง
“รวมถึงสิ่งนี้...” ฉันแตะเบา ๆ บนรอยพันธะวิญญาณ
“มันต้องมีความหมายแน่นอนค่ะ”
ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งของหลงอวิ๋นเปล่งประกายขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดของฉัน ละอองหิมะรอบตัวเราหมุนวนเร็วขึ้นราวกับสะท้อนความรู้สึกที่ปั่นป่วนในใจเขา แม้ใบหน้าจะยังสงบนิ่งเหมือนเดิม
เขาโน้มตัวลงมาเบา ๆ ปลายจมูกเกือบชิดหน้าผากของฉัน ลมหายใจเย็นเฉียบแตะผ่านผิวบางเบา จูบแผ่วเบาแตะหน้าผากอย่างแสนอ่อนโยนราวกับจะประทับตรารับรู้ระหว่างวิญญาณ
“ตั้งแต่วันที่ข้าเห็นเจ้ายืนอยู่ห
