มาดูกันว่าใครจะชนะ
1544 คำ
เสียงน้ำจากฝักบัวดังแผ่วคล้ายเสียงกระซิบในห้องอันเต็มไปด้วยไออุ่น พาขวัญยืนนิ่งอยู่ใต้สายน้ำ ละอองใสเกาะพราวบนผิวเนียนละเอียด เธอค่อยๆ ลูบฟองสบู่ไปตามต้นคอ ไหล่ และแผ่นหลังขาวซีด เสียงหายใจของเธอสอดประสานกับเสียงน้ำรินรด
เธอไม่รู้เลยว่า ประตูไม้บานนั้นได้ถูกเปิดออกอย่างเงียบงัน
ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดก้าวเข้ามา แววตาคมเข้มของคิรินทร์หยุดนิ่งอยู่ที่ภาพตรงหน้า ร่างบางใต้สายน้ำกำลังเคลื่อนไหวอย่างไม่รู้ตัว ทุกส่วนโค้งเว้าเปล่งประกายภายใต้ละอองน้ำที่ไหลริน
ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาแทบลืมหายใจ
คิรินทร์เคยเห็นผู้หญิงมากมาย มากพอที่จะไม่หวั่นไหวกับรูปร่างหรือเสน่ห์ของใคร แต่ทำไมภาพของหญิงสาวตรงหน้ากลับทำให้ลำคอเขาแห้งผาก กลืนน้ำลายลงไปอย่างยากเย็นราวกับต้องฝืนสู้กับสัญชาตญาณบางอย่างในใจ
ดวงตาเขาไล้ไปตามแนวคอที่เธอกำลังลูบ ฟองสบู่ค่อยๆ ละลายหายไปพร้อมสายน้ำ เผยผิวขาวนวลที่สะท้อนแสงในห้องน้ำจนแสบตา
เสียงหัวใจของเขาดังแข่งกับเสียงฝักบัว หนักและถี่จนน่ารำคาญ
มือของคิรินทร์กำแน่นอยู่ข้างตัว เขารู้ดีว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้ ไม่ควรมองเธอแบบนั้น แต่ยิ่งพยายามละสายตา เขากลับยิ่งจมลึกลงไปในภาพตรงหน้า ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่เขาหลุดออกมาไม่ได้
“อืม...สบายจัง” เสียงพึมพำแผ่วเบาของพาขวัญดังขึ้น ทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด
หญิงสาวหันหลังเล็กน้อยเพื่อจะเอื้อมหยิบผ้าขนหนู แล้วจังหวะนั้นเอง เธอเห็นเงาสะท้อนของเขาในกระจกฝ้า
“ว๊าย!” เธอร้องออกมา รีบคว้าผ้าขนหนูมาคลุมตัวแน่น “คุณ...เข้ามาทำไม!”
คิรินทร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตายังคงจับจ้องเธออย่างยากจะละไปได้ สายตานั้นเต็มไปด้วยบางสิ่งที่เธออ่านไม่ออก ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด ทั้งร้อนแรงจนปนกันไปหมด
เขายกยิ้มมุมปาก เสียงพูดของเขาเย็นแต่กลับทำให้คนฟังใจสั่น
“ทำไมต้องตกใจ...ยังไงเธอก็เป็นของฉันอยู่แล้ว”
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง!” เธอโต้กลับ เสียงสั่นแต่แววตาแข็งกร้าว “ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้น!”
คิรินทร์หัวเราะเบาๆ เสียงทุ้มต่ำจนแทบกลืนกับเสียงน้ำ “ก็แปลกนะ...เมื่อคืนเธอไม่ได้พูดแบบนี้”
“คุณ—!” พาขวัญกัดริมฝีปากแน่น สั่นทั้งตัว ทั้งจากความโกรธและความอาย
เขาก้าวเข้ามาอีกก้าว สายตาคมลึกนั้นไล่ขึ้นจากปลายผมเปียกที่แนบกับลำคอ จนถึงแววตาที่หลบหนีเขาไม่พ้น “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...ฉันมองจนหมดแล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรที่ต้องอาย”
คำพูดนั้นร้ายกาจ แต่สิ่งที่อยู่ในสายตาของเขาไม่ใช่การดูแคลน มันคือความร้อนแรงที่เขาพยายามกดไว้สุดแรง ไม่ให้หลุดออกมาในรูปของการกระทำ
พาขวัญสะอึก ใบหน้าแดงจัด “ออกไป!”
เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสูดลมหายใจแรงเหมือนกำลังบังคับตัวเองให้ถอย แล้วเอ่ยเสียงต่ำแต่ชัด
“รีบแต่งตัวซะ...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”
คิรินทร์หันหลังออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นโคลญจ์อ่อนๆ และบรรยากาศที่ร้อนจัดเกินกว่าจะอาบน้ำต่อได้
ไออุ่นจากห้องอาบน้ำยังคงเกาะอยู่บนผิวของพาขวัญเมื่อเธอก้าวออกมา เส้นผมยาวที่ยังเปียกแนบอยู่กับต้นคอหยดน้ำไหลตามแนวไหล่ ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกจับไว้แน่นจนข้อนิ้วขึ้นขาว
แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิด คือร่างของชายหนุ่มที่นั่งเอนอยู่บนเตียง กึ่งนอนกึ่งพิงศอก ดวงตาคมเข้มกำลังจับจ้องมาที่เธออย่างตรงไปตรงมา สายตาที่นิ่งจนน่ากลัว
“เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไรแทนพี่สาวเธอ”
เสียงทุ้มต่ำของคิรินทร์ดังขึ้นช้าๆ ไม่ดังนัก แต่หนักแน่นจนรู้สึกเหมือนถูกบีบคอ
พาขวัญชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้น เธอขยับถอยเพียงครึ่งก้าว
“ฉัน...ไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด”
“เข้าใจสิ” เขาแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาเยือกเย็น “ฉันไม่สนว่าเธอกับอีกคนจะเป็นฝาแฝดหรือใครกับใคร ฉันสนแค่มีคนหนึ่งที่อยู่ที่นี่แทน...พร้อมความบริสุทธิ์ที่ฉันจ่ายไปสองล้าน”
“คุณมันบ้า!” เธอตะโกนกลับ ดวงตาเริ่มแดง “ฉันไม่ใช่ของใครทั้งนั้น!”
เขาลุกขึ้นช้าๆ ก้าวเท้าเข้ามาทีละนิด อากาศรอบตัวเริ่มอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก พาขวัญก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหนีไปทางไหน
คิรินทร์หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เพียงเอื้อมมือจะหยิบผ้าผืนอีกผืนที่วางไว้บนโต๊ะ แต่ภาพตรงหน้า หญิงสาวที่ผมเปียกแนบแก้ม แสงไฟสลัวสะท้อนผิวชื้นน้ำ มันกลับทำให้เขาชะงัก
ไม่รู้เพราะอะไร จังหวะหัวใจของเขากลับขัดจังหวะความเยือกเย็นที่เคยมีมา
พาขวัญเข้าใจผิด รีบถอยหนีจนเท้าไปสะดุดขอบพรม เธอเซถลา คิรินทร์เอื้อมคว้าโดยสัญชาตญาณ แต่ปลายนิ้วกลับเกี่ยวเข้ากับผ้าขนหนูที่หลุดจากมือเธอไปก่อน
เสียงผ้าร่วงลงพื้นดังแผ่วเบา แต่ดังก้องในความเงียบของห้องมากพอจะทำให้ทั้งคู่หยุดนิ่ง
คิรินทร์ชะงัก เขาไม่ได้ตั้งใจ แต่ภาพตรงหน้ากลับทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบเหมือนถูกปล่อยลงเหว ดวงตาแข็งกร้าวชั่วขณะ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี สูดหายใจแรง
พาขวัญรีบคว้าเสื้อคลุมบนเตียงมาปิดตัว หน้าแดงก่ำทั้งโกรธทั้งอาย
“ออกไป!” เธอสั่งเสียงสั่น
คิรินทร์ยืนนิ่ง สายตาเงียบงันแต่เต็มไปด้วยความสับสน ก่อนเขาจะพูดเสียงแผ่วต่ำแต่เย็นเฉียบ
“อย่าสั่งฉัน...เธอไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่”
“ฉันไม่ได้เล่น! ฉันแค่ต้องการให้คุณรู้ ถ้าอยากได้เงินคืนฉันชดใช้ให้ได้”
คิรินทร์หัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มต่ำชวนให้ขนลุกในห้องที่มีเพียงแสงไฟสลัว “ชดใช้?” เขาเอียงคอ สายตากวาดไปทั่วร่างเปลือยเปล่าที่พยายามห่อหุ้มตัวเองด้วยผ้าห่มผืนบาง “เธอจะชดใช้ด้วยอะไร...เงินเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเย้ยหยัน “สองล้านที่ฉันจ่ายไป มันไม่ใช่เงินที่ฉันอยากได้คืนหรอกพาขวัญ”
“งั้นคุณต้องการอะไร?” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย พยายามรวบผ้าห่มให้แน่นขึ้น ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด
คิรินทร์ก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว ช้า ๆ แต่มั่นคง จนพาขวัญถอยหลังไม่ทันหลังชนหัวเตียง เขาก้มลง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ “ฉันต้องการสิ่งที่ฉันจ่ายไปเพื่อได้มา...ความบริสุทธิ์ของเธอ”
“คุณมันบ้า!” เธอตะโกนทั้งที่เสียงแผ่วแหบ ขณะมืออีกข้างพยายามผลักอกเขา แต่กลับเหมือนผลักกำแพงที่ไม่ยอมขยับ
“บ้าหรือเปล่า...ไม่รู้” เขากระซิบใกล้ใบหู ลมหายใจอุ่นร้อนแทบแผดผิว “แต่ฉันรู้แค่ว่า...ตั้งแต่เห็นเธอออกมาจากห้องน้ำในสภาพนั้น ฉันก็ไม่อาจลืมภาพนั้นได้เลย”
พาขวัญเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้เสียงสั่น “ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ!”
“ของเล่น?” เขายิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “งั้นเธอจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ ระหว่างเรามันก็แค่ข้อตกลง...พี่สาวของเธอหนีไป แต่เธออยู่ ฉันก็มีสิทธิ์ในสิ่งที่ฉันจ่าย”
เธอส่ายหน้าแรง “ฉันจะหาเงินมาคืนคุณทุกบาททุกสตางค์ ขอแค่—”
“ขอแค่ไม่ต้องแตะตัวเธอเหรอ?” เขาพูดแทรก ก่อนหัวเราะในลำคอ “พาขวัญ...อย่าทำให้ฉันคิดว่าเธอไม่เข้าใจโลกเลย”
“ฉันเข้าใจ แต่ฉันยังมีศักดิ์ศรี!” เธอตอบกลับทันควัน แม้น้ำเสียงจะสั่นเครือ แต่แววตายังไม่ยอมแพ้
คิรินทร์นิ่งไปครู่หนึ่ง สายตาเย็นจัดกลับค่อย ๆ แปรเป็นร้อนแรงขึ้นอีกครั้ง “ศักดิ์ศรีเหรอ...” เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนปลายนิ้วแตะผมที่ยังเปียกน้ำของเธอ ลากลงข้างแก้มอย่างจงใจ “ฉันชอบดูตอนคนที่บอกว่ามีศักดิ์ศรี...เริ่มหวั่นไหว”
พาขวัญเม้มปากแน่นจนเลือดซึม ขณะที่แผ่นอกเขาอยู่ใกล้แค่ลมหายใจ เธอรู้ดีว่าคำพูดไหนไม่อาจหยุดเขาได้ และในหัวใจเธอเองก็สั่นระรัวอย่างควบคุมไม่อยู่—ทั้งจากความกลัวและบางสิ่งที่เธอไม่อยากยอมรับว่ามันคือความรู้สึกอื่น
“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน…” เธอพูดแผ่ว
“งั้นเธอก็พิสูจน์สิ...ว่าฉันไม่มีสิทธิ์จริง ๆ”
เสียงของคิรินทร์ทุ้มต่ำ แฝงความท้าทายเย็นเยียบกับแรงปรารถนาที่เดือดพล่านอยู่ใต้ผิว ระหว่างเขากับเธอ เหลือเพียงระยะหายใจที่กำลังร้อนขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะลุกไหม้ทั้งห้อง
- ผู้เขียน
