เดียน่า...
"แพนตี้..."
"ไม่มาหากันเลยนะเดี๋ยวนี้อ่ะหรือว่าหลงเมียจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว"
ฉันหันไปตามเสียงพูดคุยของชายหญิงที่ดังอยู่ข้างหลังฉัน เจอแพนตี้ที่พูดจาตัดพ้อพื้นดินไม่พอยังกระแหนะกระแหนมาถึงฉันอีก
"แพนตี้พูดจาอะไรระวังคำพูดหน่อยนะ"
"ยังจะต้องระวังอะไรอีกดินเป็นคนพูดเองว่าจะไม่มีวันหลงกลเดียน่าอีก ไม่ว่าหล่อนจะพูดอะไรก็จะไม่เชื่อไม่ใช่เหรอ?"
ฉันหันไปมองหน้าพื้นดินทันทีนี่เขาพูดถึงฉันกับแพนตี้มากขนาดนี้เลยเหรอ นี่ถึงขนาดว่าจะไม่ญาติดีกับฉันเลยเหรอ แล้วที่มาแต่งงานจนถึงตอนนี้ที่ตามใจฉันทำดีกับฉันมันหมายความว่าอะไร
"แพนตี้หยุดพูด!!"
"มันอะไรกันคะดิน ที่แพนตี้พูดหมายความว่าอะไร"
ฉันเดินไปอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในที ถ้าจะทำดีเพื่อแก้แค้นอะไรกันก็อย่าเลยแค่นี้ฉันก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
"ฉันอธิบายได้นะเดียน่า มันไม่ได้มีอะไรฉันอธิบายได้ทุกอย่างแต่เธออย่
