พ่ายรักเจ้าสาวจำเป็น

หนียังไงยิ่งไกล้(2)

ดารินเอ่ยทักทายผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง พร้อมกันนั้นแยมโรลก็หันหน้ามาแล้วก็เจอเข้ากับใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอ ใบหน้าของเธอซีดเผือดด้วยความตกใจ ความรู้สึกตอนนี้ทั้งตกใจ ทั้งอายและพูดไม่ออกพร้อมกับอ้าปากค้างอย่างคนทำอะไรไม่ถูกแล้วด้วย

คณินหลังจากที่อารมณ์เสียแต่เช้าเพราะกำลังโมโหใครบางคนที่บังอาจปล่อยเขาไว้คนเดียวแบบนั้นทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็มีความสุขด้วยกันทั้งคืน แบบนี้แถวบ้านเขาเรียกฟันแล้วทิ้งนี่นา แต่ก็ช่างบังเอิญเหลือเกินที่ในตอนนี้เขากลับเจอเธออยู่ตรงหน้าทั้งที่ก่อนหน้านี้ให้บอดี้การ์ดตามหาเธอก่อนแล้วแต่เช้า แต่ไม่คิดว่าบทจะเจอก็ช่างง่ายดายเสียเหลือเกิน ในตอนนี้คณินใบหน้าของเขาเปล่งปลั่งด้วยความสุขเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างปิดบังไม่มิด ทั้งที่ตอนออกมาจากลิฟท์ยังหน้าบึ้งตึงเหมือนกับกินรังแตนมายังไงอย่างงั้น

" คุณดา ผมขอกาแฟดำแก้วนึงตอนนี้เลย "

คณินพูดพร้อมกับเดินผ่านหน้าของดารินและแยมโรลเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง เขาทำเหมือนแยมโรลไม่มีตัวตนเลยด้วยซ้ำ

" น้องแยมคะ ไปค่ะเดี๋ยวพี่ดาจะสอนชงกาแฟให้เจ้านาย เราก็เอาเข้าไปด้วยกันเดี๋ยวพี่ดาจะแนะนำให้รู้จักกับเจ้านายนะคะ ไม่ต้องกลัวนะท่านประธานเป็นคนใจดีมาก "

ดารินอธิบายด้วยความภาคภูมิใจเพราะตั้งแต่ที่เธอทำงานที่นี่มาแม้ว่าคณินจะเป็นคนเจ้าระเบียบมากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าหากทำงานดีเขาก็ตบรางวัลอย่างงามมาโดยตลอด โดยเฉพาะแม่ของเจ้านายเธอที่เธอทำงานให้อย่างลับๆ

" หรอคะ "

แยมโรลรับคำด้วยสีหน้าแทบไม่มีเลือดฝาด ความกังวลฉายชัดขึ้นมาบนดวงหน้าสวย ไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ร่างเล็กได้แต่เดินคอตกตามดารินเข้าไปชงกาแฟ ความคิดในใจว่านี่อาจจะเป็นการทำงานวันแรกและคงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วแหละ เขาคงไม่เอาเธอไว้แน่เล่นไปนอนกับประธานบริษัทขนาดนี้ ร่างเล็กได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจว่า นังแยมแกเล่นของสูงเกินไปแล้ว ตายแน่!! ไปตลอดทาง

" น้องแยมเป็นอะไรหรือเปล่าคะดูหน้าซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่า เมื่อเช้ายังดีดีอยู่เลย "

ดารินถามออกไปอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นแยมโรลเหมือนสติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย

" เปล่าค่ะพี่ดา แยมแค่รู้สึกเกร็งๆ น่ะค่ะ คงตื่นเต้นมากไปหน่อย "

แยมโรลส่งยิ้มไปให้ดารินและพยายามปรับความรู้สึกของตัวเองให้กลับมาเข้าที่ให้เร็วที่สุด ส่วนดารินก็ปลอบใจคนตัวเล็กสารพัดเพื่อไม่ให้เธอกลัว หลังจากที่สอนชงกาแฟเสร็จเรียบร้อยแล้วดารินก็เคาะประตูและเข้ามาในห้องของท่านประธานบริษัท

" ขออนุญาตค่ะท่านประธาน "

ดารินเอ่ยขออนุญาตพร้อมกับบอกให้แยมโรลนำกาแฟไปวางบนโต๊ะ ซึ่งร่างเล็กเองก็ทำจนเสร็จด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย ในหัวของเธอตอนนี้คิดอย่างเดียวว่าอยากหนีออกไปจากที่นี่

" ท่านประธานคะ นี่คือ ธนิยา อาทิมา หรือแยมโรล ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ค่ะ มาทำงานวันนี้เป็นวันแรกดาก็เลยพามาแนะนำตัวให้กับท่านประธานได้รู้จักเผื่อเรียกใช้งานค่ะ "

ดารินแนะนำอย่างคนที่ไม่รู้ว่าเมื่อคืนทั้งสองคนได้รู้จักกันอย่างลึกซึ้งแล้ว ส่วนแยมโรลก็ต้องไหลตามน้ำเธอยกมือขึ้นสวัสดีทักทายผู้เป็นเจ้านายและคงเป็นแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละ

คณินเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารพร้อมกับใช้สายตามองแยมโรลอย่างนิ่งๆ แบบคนที่ต้องการจะสื่อกับเธอว่าเขาจับเธอได้แล้ว พร้อมกับเผยรอยยิ้มมุมปากที่น่ากลัวออกมาให้แยมโรลได้ขนลุกซู่เล่นๆ

" ครับ คุณดาเอาเอกสารนี้ไปทำให้ผมให้เรียบร้อย ผมต้องการไม่เกินเที่ยง "

คณินพูดพร้อมกับส่งแฟ้มเอกสารให้กับดารินเพราะต้องการให้เธอออกไปจากห้องนี้ เพื่อที่เขาจะได้พูดคุยกับสาวน้อยคนนี้ให้รู้เรื่อง

" รับทราบค่ะ ไปค่ะน้องแยมเดี๋ยวพี่ดาจะสอนงานเอกสารจากแฟ้มนี้นะคะ "

ดารินเสนอตัวที่จะเป็นคนสอนงานให้กับแยมโรล แต่ก็โดนอีกคนพูดดักเสียก่อน

" ธนิดาอยู่ที่นี่ก่อน "

" ธนิยาค่ะ "

ร่างเล็กรีบแก้ให้เขาทันทีที่เขาเรียกชื่อเธอผิด เขามีท่าทางเรียบเฉยและไม่รู้สึกใดใดกับชื่อที่เรียกผิดด้วย น่าหมั่นไส้นัก

" ครับ "

" จะดีหรอคะท่านประธาน "

ดารินยังคงไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าธนิยาจะทำงานพลาดตั้งแต่วันแรก หล่อนไม่อยากให้ถูกไล่ออกเพราะรู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เลยอยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ

" เชิญครับ "

คณินไม่ตอบแต่เลือกที่จะไล่ดารินออกไปอย่างถนอมน้ำใจมากที่สุด ดารินต้องยอมออกจากห้องนี้ไปเพียงลำพังพร้อมกับงานที่คามืออยู่ตอนนี้ จากที่เป็นห่วงแยมโรลต้องเป็นห่วงตัวเองก่อนแล้วล่ะถ้าเสร็จไม่ทันเที่ยงเธอไม่ได้กินข้าวแน่ๆ

ตอนนี้ทั้งห้องอยู่ในความเงียบสงัดได้ยินแค่เพียงเสียงแอร์เย็นๆ เพราะทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมา คณินก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเซ็นต์เอกสารส่วนแยมโรลก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันเธอได้แต่ยืนนิ่งเป็นหินอยู่แบบนั้น ความอึดอัดมาเยือนจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว

" ท่านประธานมีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะถ้าไม่มีจะได้ออกไปทำงาน "

คณินเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสาร พร้อมกับยิ้มมุมปากไปให้เหมือนคนมีแผนการอยู่ในใจ เพราะทันทีที่เขาเจอเธอเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าปัญหาที่หนักอึ้งอยู่ในตอนนี้มันต้องแก้ยังไง

" ความอดทนต่ำจังนะ รอผมแป๊บนึงไม่ได้หรือ "

หลังจากพูดจบร่างสูงก็ละจากกองเอกสารพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหาเธอเดินเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กจนแยมโรลต้องถอยหลังไป 2 ก้าว แต่ถึงอย่างนั้นคณินก็ไวกว่าเกี่ยวเอวบางของเธอให้ขยับมาใกล้กับเขา ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอกับเขาห่างกันเพียงแค่คืบ แต่ร่างกายกลับแนบชิดกันอย่างห้ามไม่ได้

" นี่คุณปล่อยนะ!! "

ร่างเล็กดิ้นสุดกำลังเพราะกลัวว่าพี่ดาจะเข้ามาเห็นแล้วเข้าใจผิด

" ผู้ช่วยเลขาดุเจ้านายได้ด้วยหรอครับ "

น้ำเสียงทรงเสน่ห์ของเขาที่สาวๆ หลายคนฟังก็ต้องเคลิ้มตาม แม้แต่ตอนนี้แยมโรลได้มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาเธอยังรู้สึกละลายแต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้เพราะนี่คือเจ้านาย เรื่องเมื่อคืนก็ผิดพลาดมากๆ แล้ว

" ขอโทษค่ะ แต่ช่วยปล่อยก่อนได้ไหมคะไม่อย่างนั้นไม่น่าจะคุยกันรู้เรื่อง "

" แต่ผมชอบแบบนี้นะ "

คณินพูดพร้อมกับจ้องไปในดวงตาของเธอสื่อความหมายที่หวานซึ้งอารมณ์ บอกตามตรงว่าความเป็นเธอเมื่อคืนทำให้เขารู้สึกพอใจมาก และเธอก็น่าสนใจขึ้นไปอีกเมื่อในตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมาเธอหนีจากเขาไปทั้งๆ ที่สาวๆ คนอื่นพยายามให้เขารับผิดชอบแต่กับเธอกลับต่างออกไป

" ฉันไม่เล่นค่ะ "

ร่างเล็กทำตาเขียวปั๊ดใส่คนตัวโตอย่างเปิดเผย และคนตัวโตก็ยอมแต่โดยดี

" โอเค "

คณินปล่อยกอดเธอออกมาอย่างเสียดาย กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอทำให้เขารู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขาสูดดมแล้วดมอีก สัมผัสแล้วสัมผัสอีก จนตอนนี้ก็ยังไม่หนำใจ แต่ก็ต้องห้ามใ

จตัวเองเอาไว้ก่อนเพราะเรื่องที่จะพูดต่อจากนี้มันสำคัญมากเช่นกัน

" มีเรื่องต้องคุยกัน "