แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านช่องว่างของม่านสีขาวบาง ๆ พาดผ่านลงบนผืนผ้าห่มที่คลุมร่างของหญิงสาว ซึ่งนอนตะแคงข้างกอดผืนผ้านั้นเอาไว้แน่น ก่อนที่ความเงียบสงบจะถูกทำลายด้วยเสียงทุ้มอ่อนโยนที่กระซิบข้างหู
“ตื่นได้แล้ว” ติณณภพกระซิบ ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมสีดำที่ลงมาปิดหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา
สายตาของเขาจับจ้องใบหน้าที่สงบนิ่งนั้น เปลือกตาของเธอปิดสนิท แต่ทุกลมหายใจเข้าออกของเธอกลับกระทบใจเขาไม่หยุด ความผิดที่ยังคงแฝงเร้นอยู่ในใจ ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดในตัวเอง
เมื่อคืนนี้เขา…ปล่อยตัวปล่อยใจจนเกือบทำลายทุกสิ่ง ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เพียงเพราะความต้องการที่ถูกครอบงำอย่างไร้เหตุผล ดวงตาเขาสั่นไหว คำพูดของเธอ เสียงร้องของเธอมันยังคงบาดลึกในใจของเขา
‘ฉันมันร้ายกาจอย่างที่เธอพูดจริง ๆ นั่นแหละ…แยม’
“ฉันขอโทษ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอีกครั้ง กระซิบแผ่วเบาแม้รู้ว่าเธอไม่อาจที่จะได้ยินมัน
ฐานิต
