ราตรีกาลเข้าปกคลุมหุบเขาคีรีรมย์อย่างรวดเร็วผิดปกติ เมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวบดบังแสงจันทร์จนมิด ทำให้เส้นทางออกจากหุบเขาดูราวกับปากทางเข้าสู่ขุมนรกที่มืดมิดและไร้ก้นบึ้ง
ขบวนรถม้าเพียงสองคันเคลื่อนตัวออกจากจวนอย่างเงียบเชียบ ไม่มีเสียงร่ำลา ไม่มีพิธีรีตอง มีเพียงความเร่งรีบและความตึงเครียดที่ลอยอวลอยู่ในอากาศ
คันแรกเป็นรถม้าไม้สักที่ถูกดัดแปลงพิเศษโดยฝีมือของหลิวจื้อเฉิน ผนังบุด้วยแผ่นเหล็กบางซ่อนอยู่ภายในเพื่อป้องกันธนู หน้าต่างปิดทึบ ภายในรถม้าคันนี้คือหัวใจสำคัญของขบวน เซี่ยเหยียนอวี่ที่กำลังโอบกอด หลงหยางและหลงเฉินไว้ในอ้อมอก โดยมีไป๋เหวินเจี๋ยนั่งกำถุงยาสมุนไพรพิษที่เตรียมไว้ป้องกันตัวอยู่ข้างๆ
คันที่สองบรรทุกเสบียงและอาวุธที่พอจะหาได้ โดยมีจวิ้นอี่และจื้อเฉินขี่ม้าประกบหน้าหลัง คอยระแวดระวังภัยทุกฝีก้าว
"ท่านพ่อ..." หลงหยางกระซิบเสียงเบา มือน้อยๆ เกาะชายเสื้อเซี่ยเหยียนอวี่แน่น "เราจ
