เคร้ง!
เสียงโลหะปะทะกันดังกึกก้องสะท้านหุบเขา ประกายไฟสาดกระเซ็นท่ามกลางความมืดมิด
ร่างของหลิวจื้อเฉินกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว รองเท้าครูดไปกับพื้นดินจนเกิดรอยลึก แขนขวาที่ถือดาบสั่นสะท้านจนแทบไร้ความรู้สึก แรงปะทะเมื่อครู่หนักหน่วงราวกับถูกภูเขาถล่มใส่
"อึก... แรงเยอะชะมัด!" จื้อเฉินสบถ ถ่มเลือดปนน้ำลายลงพื้น สายตาคมกริบจับจ้องไปที่ศัตรูร่างยักษ์เบื้องหน้า
ขุนพลยักษ์ในชุดเกราะทมิฬยืนตระหง่านไม่ไหวติง ราวกับป้อมปราการเหล็กที่ไม่มีวันพังทลาย ทวนยาวในมือของมันมีไอสีม่วงประหลาดลอยวนเวียนอยู่รอบคมอาวุธ และทุกครั้งที่มันขยับ กลิ่นเหม็นเอียนเหมือนศพเน่าจะโชยออกมาจางๆ
"เจ้ามีฝีมือแค่นี้หรือ? ผู้พิทักษ์ตัวแปรแห่งกาลเวลา” เสียงทุ้มต่ำดังลอดผ่านหน้ากากเหล็ก เย้ยหยันและไร้ชีวิตชีวา
"ข้ายังออมมือให้ต่างหาก!" จื้อเฉินตวาดกลับ พุ่งตัวเข้าใส่อีกครั้ง
คราวนี้เขาไม่ปะทะตรงๆ แต่ใช้วิชาตัวเบาเคลื่อนไห
