ล้อรถม้าไม้สักบดเบียดไปบนถนนหินแกรนิตมุ่งหน้าสู่ประตูเมืองทิศใต้ของเมืองหลวง ท่ามกลางความมืดมิดของคืนเดือนดับที่ไร้แสงดาว
เซี่ยเหยียนอวี่แง้มม่านหน้าต่างออกดูบรรยากาศภายนอก คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล ปกติแล้วเมืองหลวงแห่งนี้ไม่เคยหลับใหล แม้ในยามวิกาลก็ยังต้องมีแสงโคมไฟจากบ้านเรือนหรือเสียงของทหารยามเดินตรวจตรา แต่ค่ำคืนนี้... ทุกอย่างกลับเงียบสงัดราวกับเมืองร้าง
"เงียบเกินไป..." จวิ้นอี่ที่ขี่ม้าขนาบข้างรถม้ากระซิบเสียงเครียด มือข้างหนึ่งกุมด้ามดาบแน่น "ไม่มีทหารยามบนกำแพงเมืองเลยสักคน ไฟคบเพลิงก็ดับหมด"
"และที่แปลกกว่านั้น..." ไป๋เหวินเจี๋ยที่นั่งอยู่ในรถม้ายื่นหน้าออกมาสูดอากาศ "กลิ่นในอากาศ... มันไม่มีกลิ่นของชีวิต ไม่มีกลิ่นควันไฟหุงหาอาหาร ไม่มีกลิ่นดอกไม้ มีแต่กลิ่นเหม็นเอียนเหมือน... สนิมและเลือดเก่าๆ"
หลิวจื้อเฉินควบม้านำหน้าไปสำรวจที่ประตูเมือง ก่อนจ
