ฟุ่บ!
คมดาบของจวิ้นอี่ตวัดผ่านร่างของราชครูหน้ากากอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้ทุกคนในห้องต้องตะลึง
ดาบเหล็กกล้าไม่ได้ฟันถูกเนื้อหนัง แต่มันกลับทะลุผ่านร่างนั้นไปราวกับฟันถูกหมอกควันหรือภาพลวงตา
"อะไรกัน!?" จวิ้นอี่เบิกตากว้าง พระองค์เสียหลักถลันไปข้างหน้าเกือบจะชนผนัง
ราชครูหน้ากากยังคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่ก้าวเดียว รอยยิ้มวิปริตภายใต้หน้ากากดูเหมือนจะกว้างขึ้น
"ช้าไป..." เสียงนุ่มนวลดังขึ้นจากด้านหลังจวิ้นอี่ "เจ้าช้าไปหนึ่งลมหายใจเสมอองค์ชาย"
ผัวะ!
พัดขนนกสีดำตวัดกระแทกเข้าที่กลางหลังของจวิ้นอี่เบาๆ แต่แรงกระแทกกลับรุนแรงมหาศาลราวกับถูกซุงกระทุ้ง ร่างสูงของจวิ้นอี่กระเด็นไปกระแทกเสาเตียงจนไม้หักสะบั้น เลือดสดๆ ไหลซึมมุมปาก
"จวิ้นอี่!" เหยียนอวี่ร้องลั่นจะวิ่งเข้าไปหา แต่ราชครูยกมือขึ้นห้าม
“หยุดอยู่ตรงนั้นซะ เหยียนอวี่...” ชายหน้ากากกล่าว “ข้า
