ตอนที่3 ตามติด
1365 คำ
"พูดอะไรออกมาน่ะ! อย่ามายุ่งกับลูกของฉันนะคุณ"รรรรณาโวยวายใส่ชายตรงหน้า
"ลูกของเราต่างหาก"ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนทำให้คนฟังถลึงตาใส่อีกครั้ง
"พูดไร้สาระพอรึยังถ้าพอแล้วก็ออกไปจากบ้านฉันสักทีไม่งั้นฉันจะแจ้งความคุณ!"หญิงสาวร้องขู่ ท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าขัดใจเขาไม่น้อย แม่หนูน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ มองตาชายหนุ่มปริบๆ อย่างสงสัยผู้ใหญ่ทั้งสองที่ดูเหมือนจะทะเลาะกันอยู่ แต่เด็กน้อยตาใสจำที่ชายหนุ่มบอกก่อนหน้านี้ได้อย่างดี เขาเป็นปะป๊าของเธอ
"คุณลุงเป็นปะป๊าของน้องน้ำรินจริงๆ เหรอคะไม่ได้โกหกน้ำรินใช่ไหม"อัคคีอมยิ้มในความช่างพูดช่างจาของลูกสาวตัวน้อย เขาก้มตัวก่อนจะอุ้มลูกสาวของตนขึ้นมา น้ำรินไม่ดิ้นหนีเขาสักนิดเธอเพียงแค่มองอย่างสงสัย
"ปะป๊าไม่ได้โกหกครับ ปะป๊าคือปะป๊าของน้องน้ำรินจริงๆ"เด็กน้อยทำตาโตเล็กน้อยก่อนจะเงียบไป
"ฮึกฮือออออ ปะป๊าไปอยู่ที่ไหนมาคะทำไมเพิ่งมาหาน้ำรินกับมามี้"เด็กน้อยร้องไห้ลั่นห้องจนคนเป็นแม่ก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน รรรรณารีบเข้าไปโอ๋ลูกสาว เธอรีบแย่งเด็กน้อยมากอดไว้แน่นเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะแย่งลูกไปจากเธอ
"ไม่ร้องนะคะคนสวยของมี้ ไม่ร้องนะลูก"
"น้ำรินดีใจเลยร้องไห้วันนี้น้ำรินมีปะป๊าแล้วมามี้กับปะป๊าจะอยู่กับน้ำรินตลอดไปใช่ไหมคะ"
"เอ่อคือว่า..."
"แน่นอนครับปะป๊าจะอยู่กับน้ำรินตลอดไปดีไหมลูก?"เด็กน้อยพยักหน้าพร้อมยิ้มให้ชายหนุ่มเธอยื่นมือไปหาชายหนุ่มอุ้มอีกครั้ง อัคคีหัวใจพองโตไม่น้อยที่ลูกสาวยอมรับเขาแบบง่ายดายกว่าที่คิด เขาคิดมาตลอดว่าลูกสาวตัวน้อยจะเหินห่างกับเขาไหม จะยอมรับเขารึเปล่าพอมาเจอแบบแล้วเขาก็โล่งใจคงมีแค่แม่ของลูกเท่านั้นที่ดูเหมือนจะรับมือด้วยยาก ทางเจ้าหล่อนถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจหลายต่อหลายครั้งระหว่างที่เขาเล่นกับลูกสาวตัวน้อย พอถึงเวลานอนกลางวันความอึดอัดใจก็เริ่มต้นขึ้น อัคคีหันหน้ามามองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาอย่างนึกคิดเรื่องราวในคืนนั้น เธอสวยไม่เคยเปลี่ยนอันนี้เขายอมรับรูปร่างหน้าตาเหมือนไม่ใช่คนมีลูกเลยสักนิดผู้หญิงบางคนพอมีลูกมักจะปล่อยให้ตนเองโทรมแต่พอเป็นรรรรณาหล่อนยังดูสวยสง่าเหมือนเดิมไม่มีผิด คนถูกจับจ้องตาเขียวปั๊ดใส่อย่างไม่พอใจเธอชักสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน
"ฉันจะขอบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะคะว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับเราอีก น้ำรินเป็นลูกสาวฉันคนเดียว"
"นี่คุณไม่สามารถผลิตลูกเองได้นะรรรรณาคิดดีๆ ก่อนจะไล่ผมแบบนี้เห็นแก่ความเป็นจริงบ้างเถอะคุณจะให้ลูกอยู่โดยไม่มีพ่อเลยรึไงกัน!"
"แต่แกก็อยู่มาได้ถ้ามีเพียงฉันคนเดียว เราอยู่ของเราดีๆ ไม่ทราบว่าคุณจะเข้ามาทำไมกันเรื่องราวในอดีตผ่านมาแล้วก็ควรให้มันผ่านไปสิคะ ฉันลืมไปหมดแล้วว่าเคยพอเจอคุณ คุณเองก็ควรลืมเหมือนกันฉันไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากคุณ คุณก็ควรปล่อยฉันไปเถอะค่ะ เราอยู่กันได้ตลอดระยะเวลาที่ไม่มีคุณตอนนี้ก็เหมือนกัน"เขาพูดตรงไปตรงมาของรรรรณาทำเอาอัคคีชะงักไป เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขามาก่อนในชีวิต ไม่เคยเรียกร้องตามที่หญิงสาวพูดต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พยายามเข้าหาเขาก็เพราะเงิน
"แต่สำหรับผมเรื่องที่เคยเกิดขึ้นผมไม่เคยลืม ยิ่งตอนนี้ผมรู้ว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยแล้วผมยิ่งไม่มีวันปล่อยลูกไป ร่วมถึงตัวคุณด้วยรรรรณา!"
"นี่คุณจะบ้ารึเปล่าระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกคุณเป็นใครฉันก็ไม่เคยรู้จักเราสองคนแทบไม่เคยรู้จักกัน คุณจะมาวุ่นวายกับฉันทำไมไม่ทราบ"
"ใช่ เราไม่เคยรู้จักกันแต่คุณอย่าลืมนะว่าผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวคุณเป็นพ่อของลูกคุณ!"คำว่าผัวที่คนอย่างอัคคีไม่คิดจะเอ่ยออกมาเด็ดขาดแต่ความอยากเอาชนะทำให้เขาพูดออกไป ทันทีที่ได้ยินคำนี้ใบหน้าของหญงสาวแดงก่ำออกมา ในตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขินหรือโมโหชายตรงหน้านี้กันแน่
"ผมให้เวลาคุณคิดสองวัน ว่าระหว่างจะสร้างครอบครัวกับผมหรือจะยกลูกให้สิทธิ์ผมเลี้ยงดูโดยคุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งแต่แน่นอนผมจะให้คุณได้เจอหน้าลูกตลอดที่คุณต้องการ ฐานะการเงินคุณในตอนนี้ไม่สู้ดีมากนักไม่ใช่รึไงถ้าเทียบกับผมแล้ว"
"คุณ! เห็นแก่ตัวที่สุดฉันไม่น่าพลาดไปนอนกับผู้ชายอย่างคุณเลยคนเลว!"
"หึ! ถ้าเลวแล้วได้ในสิ่งที่ผมต้องการผมยอมเลวคุณควรจะคิดถึงลูกให้มากๆ นะรรรรณา อนาคตลูกจะเป็นแบบไหนคุณควรรู้ดีที่สุด!"
หลังจากที่อัคคีออกไปจากห้องของเธอ คำพูดมากมายที่ชายหนุ่มพูดบอกเธอมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองเป็นอย่างดี
"งื่ออ ปะป๊า ปะป๊าของน้ำรินอยู่หน่ายคะมามี๊"หญิงน้อยแก้วซาลาเปาพอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เอาแต่ถามว่าพ่อตน พอไม่เห็นก็ยิ่งงอแงร้องไห้ออกมา จนรรรรณาต้องรีบเข้าไปกอดปลอบเด็กหญิงตัวน้อยทันที
"ปะป๊าไปหน่าย? ฮึกฮือทำไมปะป๊าไม่รอน้ำรินตื่นก่อน ปะป๊าหนีน้ำรินไปอีกแล้วฮือออ"เด็กหญิงตัวน้อยกอดมารดาแน่นเมื่อเข้าใจว่าปะป๊าของตัวเองหนีเธอไปอีกแล้ว
"โธ่ น้ำรินของมามี๊ ปะป๊าไม่ได้หนีเราไปไหนหรอกค่ะปะป๊าไปทำงานเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาหาน้ำรินแล้วคนสวยของมามี๊ไม่ต้องร้องไห้นะลูก ไม่ร้องนะคะคนดี"
"จริงๆ นะคะปะป๊าจะมาหาน้ำรินอีกใช่ไหมคะฮึก ฮือ"
"จริงสิคะ ฮึบก่อนเร็วไม่ร้องนะลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ปะป๊าก็จะรีบมาหาคนสวยของมามี๊แน่นอน"รรรรณากล่อมลูกน้อยจนหลับไปอีกรอบ
ใบหน้าสวยในยามนี้เผยความหม่นหมองใจไม่น้อย ยิ่งเห็นอาการของลูกสาวความรู้สึกผิดก็เกิดในใจของรรรรณา เธอผิดสินะที่ทำให้ลูกเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ชีวิตของเธอพ่อก็ไม่เคยรักไม่เคยสนใจเธอเองก็ให้อยากให้ลูกสาวตนเป็นเหมือนเธอเช่นกัน เมื่อคิดอย่างนั้นหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์โทรหาคนที่ทิ้งเบอร์ไว้ให้ก่อนหน้านี้ด้วยความประหม่าไม่น้อย เสียงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยอมกดโทรออก
"สวัสดีค่ะฉันเองนะคะ รรรรณา" ทันทีที่มีคนรับสายหญิงสาวก็รีบพูดว่าตนเองเป็นใคร เสียงของอัคคีเงียบไปก่อนจะตอบครับกลับมา
"ฉันอยากคุยกับคุณ พรุ่งนี้คุณสะดวกไหมคะ?"
"(ครับ ผมจะเข้าไปหา)" บทสนทนามีเพียงแค่นั้นก่อนที่เธอจะวางสายไป หัวใจดวงน้อยๆ เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะเพียงได้ยินเสียงความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้นมาไม่น้อย เธอจะต้องไปอยู่กับเขาใช่ไหม เธอจะเป็นยังไงต่อจากนี้ เขาจะดีกับลูกเธอใช่ไหม ผู้ชายคนนี้ฝากชีวิตได้รึเปล่า คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมองของรรรรณาเต็มไปหมด
- ผู้เขียน
