ร่างใหญ่นั่งขัดสมาธิบนโซฟาในห้องนั่งเล่น สวมเพียงกางเกงยีนส์สีเข้ม ท่อนบนเปลือยเปล่า สองมือหนาที่วางบนหัวเข่าตอนนี้กำแน่นจนเส้นเลือดตามท่อนแขนปูดนูนขึ้น
“แม่งเอ๊ย!” เสียงขุ่นสบถออกมาเมื่อเบิกตาขึ้นแล้วไม่เจอเจ้าที่สาว คืนนี้อคินสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างในผับ มันเป็นพลังวิญญาณที่เขาไม่คุ้นเคย ไม่ใช่เหมันต์กับบริวาร ขณะเดียวกันก็ไม่ใช่ตรีนุช แต่เป็นวิญญาณอื่นที่แข็งแกร่งกว่านั้น
“มันจะมองเห็นตอนคืนวันเพ็ญ ไม่ก็ตอนที่พี่ใช้ของ”
ประโยคของไม้ที่เอ่ยกับเขาในวันนั้นทำให้ต้องก้มลงมองอักขระโบราณที่ปรากฏอยู่บนเนื้อตัวจนไม่แทบไม่เหลือพื้นที่ว่าง อักขระพวกนี้จะปรากฏขึ้นในคืนวันเพ็ญเท่านั้น มันกำลังย้ำว่าหากคืนนี้เขาใช้วิชาที่ร่ำเรียนมา ไม่ว่าผีหรือวิญญาณใดก็จะพ่ายแพ้เขา
“หายไปไหนของเธอ ไม่ได้วางแผนหนีฉันหรอกใช่ไหม” เสียงเข้มพึมพำกับตัวเองเมื่อหาตรีนุชในเขตผับแล้วแต่ไม่เจอ
คืนนี้ตรีนุชบอกว่าจะมาหา
