ตอนที่ 4 อาหารเช้าสื่อรัก
1331 คำ
ตอนที่ 4 อาหารเช้าสื่อรัก
อากาศยามเช้าของที่นี่ทำให้คุณหมอไม่พลาดที่จะตื่นขึ้นมาชื่นชมบรรยากาศสดชื่นกับหมอกบางๆ ลมพัดเบาๆ เฮ้อ...กาแฟร้อนๆสักแก้วถ้ามีก็คงจะดีไม่น้อย ในขณะที่คุณหมอหนุ่มกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศและคิดอะไรไปเพลินๆอยู่นั้น...
“คุณหมอ...ปิ่นเอาข้าวมาให้ค่ะ ตื่นหรือยังคะ” วันนี้หลังจากอิ่มจากอาหารเช้าแล้ว คุณหมอต้องเริ่มปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง ส่วนปิ่นงามก็ต้องไปช่วยสอนหนังสือให้กับเด็กๆ
ช่วงสายๆเธอก็ว่าจะลงดอยไปซื้อของแห้งเอาขึ้นมาขายสักหน่อย เธอจะลงไปอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นแล้วแต่ของที่มีจะหมดช้าหมดเร็ว ส่วนอาหารมื้อกลางวันของคุณหมอ เธอทำมาพร้อมกับอาหารมื้อเช้านี่แหละ ส่วนมื้อเย็นเดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่
“เข้ามาสิ” เมื่อเจ้าของบ้านเอ่ยอนุญาตปิ่นงามจึงเดินเข้าไป พร้อมกับอาหารสองถุงวางลงให้เขาบนโต๊ะเล็กๆ
“อ้าวทำไมทำมาสองถุงล่ะ”
“ถุงนี้กินมื้อเช้า ส่วนถุงนี้กินมื้อกลางวันค่ะ” เธออธิบายแต่นั่นก็ยิ่งทำให้คุณหมอหนุ่มขยับคิ้วเข้มๆของเขาเข้าหากัน
“ไม่ได้ทำมื้อต่อมื้อเหรอ” เขาคิดว่าจะได้กินอาหารร้อนๆแบบสุกใหม่ๆทุกมื้อซะอีก
“ปิ่นไม่ได้มีหน้าที่ทำอาหารให้คุณหมออย่างเดียวนะคะ นี่ก็กำลังจะไปสอนหนังสือเด็กๆ แล้วสายๆก็ว่าจะลงดอยไปซื้อของเอาขึ้นมาขายอีก” งานของเธอเยอะแยะไปหมด อะไรหยวนกันได้ก็หยวนกันไปเถอะ
“แล้วข้าวนี่...” เขากำลังอยากจะแย้ง แต่เงินก็จ่ายให้เธอไปแล้วซะด้วยสิ
“เอาน่า...คิดซะว่ามีเมียห่อข้าวไปให้กินระหว่างวันก็แล้วกัน...ไม่ต้องคิดมาก” เธอเดินเข้าไปทำท่าตบแขนคุณหมอเบาๆแล้วจึงวิ่งปี๊ดออกไปเลย
“ปิ่นไปก่อนนะคะ” เธอไม่สนก็วันนี้เธอมีงานกว่าจะกลับขึ้นมาถึงก็คงบ่ายแก่ๆโน่นแหละ ถ้าเธอไม่ทำให้พร้อมกับมื้อเช้าเขาคงต้องอดข้าวไปหนึ่งมื้อแน่ๆ ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้เธอทำออกจะบ่อยไป ไม่ว่าครูอาสาหรือหมออาสาที่มาผูกปิ่นโตกับเธอ เธอก็มัดมือชกแบบนี้ทุกคนนั่นแหละ
“เดี๋ยวยัยเตี้ยจะรีบไปไหน” เธอหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วพูดขึ้นว่า...
“ปิ่นไม่สวยเหรอคะ” เธอสวย ลูกตากลมโตเหมือนตุ๊กตาเลย...คุณหมอหนุ่มคิดในใจ
“ยัยตัวเล็ก...จะรีบไปไหน” เขาจึงเปลี่ยนคำพูดเรียกเธอใหม่เพราะรู้ความหมายในสิ่งที่เธอพูดดี ซึ่งเขาก็แค่มีอะไรอยากจะถามเธอสักหน่อยเดียวเท่านั้น
“ไปสอนหนังสือเด็กค่ะ คุณหมอต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ” เธอคร่อมจักรยานได้ก็เตรียมที่จะปั่นออกไป
“ผมแค่อยากรู้ว่าที่นี่มีบริเวณไหนบ้างที่สัญญาณโทรศัพท์กับสัญญาณอินเตอร์เน็ตดีบ้าง ที่นี่สัญญาณไม่ดีเลย”
“เดี๋ยวเย็นๆปิ่นมาพาไปนะคะ ตอนนี้แยกย้ายกันทำงานก่อนเถอะค่ะ” พูดจบเธอก็ปั่นจักรยานออกไปเลย ไม่สนว่าเขาจะพูดหรือจะถามอะไรอีกเพราะเธอรีบ
เมื่อปิ่นงามไปแล้วคุณหมอจึงหันมาสนใจอาหารตรงหน้า ที่วางไว้ให้สองถุง ในหนึ่งถุงมีน้ำให้สองขวดเหมือนเมื่อวานเลย แต่มีหนึ่งถุงมีน้ำดำๆใส่ถุงใสๆมัดด้วยหนังยางมาให้ด้วย
“กาแฟ...” เขาพูดขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วสูง กำลังนึกอยากดื่มกาแฟอยู่พอดีเลย เขาก็เลยมองหาแก้วในบ้านแล้วก็เจอพอดี เขาเทกาแฟใส่แก้ว แล้วหันไปสนใจอาหารเช้ากับอาหารกลางวันต่อ ซึ่งอาหารทั้งสองมื้ออย่างน้อยมันก็ไม่ได้ซ้ำกันนั่นจึงทำให้คุณหมอรู้สึกพอใจ แล้วก็นึกขำขึ้นมากับคำพูดของเธอที่พูดติดตลกว่า เอาน่า...คิดซะว่ามีเมียห่อข้าวไปให้กินระหว่างวันก็แล้วกัน
“ยัยเตี้ยเอ๊ย” ว่าแล้วเขาก็ยกกาแฟอุ่นๆขึ้นจิบ แล้วหันไปที่กล่องข้าวต่อ เขาเลือกกล่องที่อยู่ในถุงที่มีกาแฟติดมาด้วย เปิดกล่องแรกมันคือข้าวผัดไข่ หน้าตาน่ากินดีแต่พอเปิดอีกกล่องที่อยู่ในถุงเดียวกัน มันคือขนมปังแซนวิชแต่งแต้มสีสันได้สวยงามดี มองดูดีๆมันเป็นรูปหัวใจเว้ย...คุณหมอหนุ่มอมยิ้มให้กับอาหารเช้าของตัวเอง นี่เขากำลังโดนสาวบนดอยจีบอยู่หรือเปล่านี่
หลังจากทานอาหารอิ่มแล้วคุณหมอก็เตรียมตัวทำงาน ซึ่งสถานที่ทำงานของเขาก็อยู่ไม่ได้ไกล เดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว ทุกคนบนดอยแห่งนี้เรียกว่าสถานีอนามัยเขากำลังจะออกจากบ้าน เพื่อที่จะเดินไปที่สถานีอนามัย บ้านหลังที่อยู่ติดกันนี่เอง แต่แล้วก็เจอเข้ากับสองจ่าขับรถผ่านมาพอดี
“คุณหมอทานอาหารเช้าหรือยังครับ” จ่ายอดตะโกนถาม เมื่อรถที่ขับมากำลังทำท่าจะจอดสนิท
“ทานแล้วครับ”
“ฝีมือแม่ค้าคนสวยบนดอยอร่อยไหมครับ” คำถามของจ่าจอมทำให้คุณหมอนึกไปถึงแซนวิชรูปหัวใจนั่น
“ก็อร่อยดีนะครับ แต่เลี่ยนไปหน่อย”
“พอดีเมื่อวานพวกผมลืมเอากุญแจอนามัยให้ไว้ นี่ครับ” คุณหมอรับกุญแจมาถือเอาไว้
“ขอบคุณครับ ผมก็ว่าอยู่แต่ยังไม่ได้เดินไปดูคิดว่าไม่ได้ล๊อค”
“พวกผมขอตัวเลยนะครับ”
“เชิญครับ” สองจ่าขับรถออกไป ส่วนคุณหมอก็เดินไปที่สถานีอนามัยแล้วไขกุญแจเข้าไปด้านใน สายๆชาวบ้านที่เจ็บไข้ได้ป่วยก็เดินทางมาให้คุณหมอตรวจดูอาการแล้วทำการจ่ายยาให้ไปทานพร้อมกับคำแนะนำดูแลเรื่องสุขภาพให้ด้วย
ทางด้านปิ่นงาม
เช้าวันนี้เธอก็ยังคงปั่นจักรยานมาช่วยคุณครูตองนวลสอนหนังสือเหมือนเดิม หลังจากที่เธอให้งานเด็กๆเสร็จแล้ว เธอก็ว่าจะไปทำธุระของเธอต่อ นั่นก็คือลงดอยไปซื้อของมาขาย
“ปิ่นๆ วันนี้จะลงดอยใช่มั้ย”
“ค่ะ พี่ตองนวลอยากได้อะไรมั้ยคะ”
“พี่ฝากเอาลูกไหนไปฝากลูกพี่ที่บ้านให้หน่อยสิ” ลูกไหนหรือจะเรียกอีกอย่างว่าลูกพรุนเป็นผลไม้มีประโยชน์ที่คนบนดอยเขาชอบปลูกกัน ลูกใหญ่เนื้อเยอะตองนวลก็เลยช่วยชาวบ้านอุดหนุนเอาไปฝากคนที่บ้าน ซึ่งบ้านของเธอก็อยู่ไม่ไกลจากร้านที่ปิ่นงามจะลงไปซื้อของเท่าไหร่นัก
“ได้สิคะ สบายมาก”
“ขอบคุณนะ พี่ก็ได้เรานี่แหละคอยเป็นธุระให้ ถ้ารอเย็นวันศุกร์ก็อีกตั้งหลายวันเลย”
“ปิ่นไปก่อนนะคะ” ปิ่นงามรับถุงลูกไหนจากมือของพี่ตองนวลมาถือไว้
“เดี๋ยวๆ คุณหมอหล่อมั้ย พี่ยังไม่ได้เห็นหน้าเลย ได้ข่าวว่าเขามาผูกปิ่นโตกับปิ่นนี่”
“หล่อโคตรค่ะพี่ ผิวข๊าวขาว หน้าเนี๊ยนเนียนรูขุมขนแทบมองไม่เห็นเลย อย่างกับผิวผู้หญิงแน่ แต่เขาไว้หนวดบางๆด้วยสงสัยอยากจะเข้ม แต่เสียอย่างเดียวเขาเรียกปิ่นว่ายัยเตี้ยด้วยแหละ”
“เขาหยอกเล่นมั้ง เห็นปิ่นน่ารักไง”
“ช่างเขาเถอะ เขามาอยู่แค่สามเดือนเดี๋ยวเขาก็ไปแล้ว”
“โอเคๆพี่อยากรู้แค่นี้แหละ ไปเถอะขับรถดีๆนะ”
- ผู้เขียน
