มาเฟียร้ายกับสาวไร้เดียงสา

สะดุดรักหรือสะดุดล้ม

วันนี้เป็นวันแรก สำหรับชีวิตมหาลัยของฉัน แต่เมื่อคืนฉันดันนอนไม่หลับ มันเป็นความตื่นเต้นที่ได้ออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ทำให้วันนี้ ฉันตื่นสายมากๆ และตอนนี้ฉันก็รีบมากๆด้วย จะไม่ทันแล้ว มารินเอ้ย แกจะสายตั้งแต่วันแรกไม่ได้นะ

! ตุ๊บ โอ๊ย ฉันชนอะไรเนี้ย ด้วยที่ฉันก้มหน้าก้มตาเดิน ทำให้ฉันชนเข้ากับใครคนหนึ่ง และตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขาคนนั้น

" ขอโทษค่ะ คือหนูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคะ" ฉันได้แต่หลับหูหลับตาขอโทษเขา แต่ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาเสียให้ได้ นี่ฉันเป็นอะไรไป

" ขอโทษใครก็มองหน้าคนนั้นด้วยสิ " เสียงดุดันของเขาทำให้ฉันค่อยๆลืมตามองขึ้นไปบนใบหน้าของเขา จากความสูงของเขาน่าจะประมาณ 180 เซนติเมตรได้ ต่างจากฉันที่สูงเพียงแค่ 150 กว่า

" ขอโทษนะคะ" ฉันพูดขอโทษอีกครั้งในขณะที่สายตาจ้องไปที่หน้าของเขา โอ้ พระเจ้า เขาหล่อมาก หล่อแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเครื่องหน้าลูกครึ่ง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเรียวยาว แต่ติดที่ดวงตาดุดันไปหน่อย แต่ก็หล่อใจละลาย

" คุณวินสันเป็นอะไรมั้ยครับ ให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ" เสียงนนท์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาชนนายตัวเองอย่างจัง

" ไม่ต้อง ตัวหอมจัง เฮ้ย เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ผู้หญิงตัวเล็กข้างหน้าดึงดูดวินสันมาก เกือบทำให้เขาเสียอาการ

ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวอมชมพู ตัวเล็กๆผอมๆริมฝีปากอวบอิ่ม แต่หน้าอกหน้าใจนั้นพอเหมาะทีเดียว เขาพอใจรูปร่างของมารินมาก

" ชื่ออะไร"คนตัวใหญ่เอ่ยออกมา

" คะ" เสียงของเขาทำให้มารินตื่นจากภวังค์ทันที

" ผมถามว่าชื่ออะไร เรียนปีไหน "

" อ่อ ชื่อ มารินค่ะ เรียนมนุษยศาสตร์ ปี 1 ค่ะ"

" ผม วินสัน เลิกเรียนไปพบผมที่ห้องฝ่ายบริหารด้วย คุณวิ่งชนผม แค่ขอโทษ มันไม่พอหรอกนะ"

" อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ กว่าหนูจะมาเรียนได้มันยากม่กเลยนะคะ" มารินขอร้อง น้ำตาเริ่มจะไหล

" ไปพบผม แล้วผมจะบอกว่าต้องทำยังไง"

นนท์มองตามเจ้านายที่เดินไปด้วยความสงสัย ปกติเจ้านายของตนมักไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ ยกเว้นว่าเขาจะเรียกมาเอง แต่กับสาวน้อยคนนี้ กลับไม่ว่าอะไร ทั้งยังให้ไปหาที่ห้องด้วย เห็นทีเขาคงจะมีนายหญิงน้อยแล้วล่ะ

" หวัดดี รีบมาเร็ว เธอชื่ออะไร เราน้ำอิงนะ" ในขณะที่ฉันเงอะงะอยู่ก็มีเสียงเรียกจากทางขวา ฉันมองไปแล้วพบว่าเป็นสาวสวย น่ารัก สดใสคนหนึ่ง ฉันจึงรีบเดินไปนั่งที่ว่างใกล้กับเธอ

" หวัดดีน้ำอิง เราชื่อมารินนะ "

" เรามาคนเดียว ต่อไปเราเป็นเพื่อนกันนะ"

" ได้สิ เรามาเป็นเพื่อนกัน" มาเรียนวันแรกฉันไม่รู้จักใคร มีน้ำอิงเป็นเพื่อนคนแรกก็ดี จะได้ไม่เหงามาก

" เลิกเรียนแล้ว มารินกลับห้องเลยมั้ย หรือจะไปหาอะไรกินกับเราก่อน" น้ำอิงเอ่ยถามหลังจากที่เราเรียนเสร็จ

" คือ เราต้องไปพบฝ่ายบริหารก่อนน่ะ น้ำอิงกลับก่อนเลยก็ได้นะ" หลังจากที่ได้คุยกับน้ำอิงทั้งวัน ฉันก็รู้ว่าน้ำอิงพักคอนโดของตนเองใกล้กับหอพักของฉัน ฐานะทางบ้านน้ำอิงเข้าขั่นมหาเศรษฐี แต่เธอก็ไม่รังเกียจที่จะเป็นเพื่อนกับคนจนจนอย่างฉัน

วันแรกผ่านไปสำหรับการเรียนในห้อง เหลือก็แต่ การไปพบกับฝ่ายบริหาร ที่ทำให้เธอกังวลใจไม่น้อย เธอพึ่งได้เข้ามาเรียน ถ้าถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรก พ่อแม่คงเสียใจมาก แต่เธอจะทำทุกทางเพื่อให้เธอได้เรียนต่อที่นี่

วันแรกเจอกันก็แย่ซะแล้ว มาริน ไม่รู้ว่าเข้าถ้ำเสือจะเจออะไรบ้างนะ แม่สาวน้อย