มาเฟียร้ายกับสาวไร้เดียงสา

มาเฟียวินสัน

ณ บ้านมาเดอร์สัน

"ที่แม่ตามให้ผมกลับมาด่วน มีเรื่องแค่นี้หรอครับ" ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี เนื่องจากว่า คุณแม่สุดที่รักของผม ได้โทรหาให้ผมกลับมาที่เมืองไทยด่วน แล้วไม่บอกต้นสายปลายเหตุอะไร ผมที่กำลังรุ่งโรจน์กับวงการสีเทาในสหรัฐอเมริกา ก็ต้องรีบกลับมาด่วน

" วินสัน แม่ก็แก่มากแล้วนะลูก แม่ต้องการมีหลาน แม่อยากเลี้ยงหลาน ลูกเข้าใจมั้ย ไม่รู้แหละ พ่อของลูกก็ทำแต่งาน ยังไงลูกก็ต้องมีหลานให้แม่" คุณนายชมพูนุช มาเดอร์สัน หรือว่าแม่ของผม บ่นแกมบังคับ แกมขอร้อง พร้อมเหตุผลร้อยแปด จะให้ผมมีลูกให้ได้ แล้วผมอยากมีซะที่ไหนล่ะ ตอนนี้ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องมีแฟนเลย แล้วเรื่องมีลูกยิ่งไปกันใหญ่ ยังไงก็ไม่มีแน่ๆ

"ผมจะพยายามก็แล้วกันครับแม่ แต่ผมก็ยังไม่รับปากนะครับ"

"ขอบใจมากนะลูก ที่ยังห่วงใยความรู้สึกของคนแก่"

"แม่แก่ที่ไหนล่ะครับ แม่ยังสาวยังสวยเสมอครับ ไม่งั่นมิสเตอร์ ทอมสัน ไม่หลงแม่หัวปักหัวปำหรอกครับ"

"ปากหวานน่ะเรา เอาไปพูดกับสาวสาวบ้าง แม่จะได้มีหลานสักที" สุดท้ายแม่ก็วกเข้ามาเรื่องนี้จนได้ ผมอยู่ทานข้างเย็นเป็นเพื่อนแม่ในวันนี้เนื่องจาก พ่อของผมติดประชุมด่วน พ่อของผมเป็นผู้ชายที่รักแม่มาก เรียกว่าหลงเลยดีกว่า ไม่ว่าแม่จะเอ่ยปากอะไร พ่อตามใจทุกอย่าง จนผมคิดว่าบ้างครั้งมันมากไป ซึ่งเรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับผมแน่นอน

หลังจากที่ทานข้าวกับแม่เสร็จ ผมก็เดินทางไปยังคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองทันที

"นายน้อย จะเอายังไงต่อครับ เรื่องที่คุณหญิงจะให้นายน้อยไปดูแลมหาลัยต่อจากท่าน" เสียงของนนท์ ลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่ามือขวาของผมแทรกขึ้น ในระหว่างขับรถ นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมคิดไม่ตก แม่จะให้ผมทิ้งกิจการของผมเพื่อมารับช่วงต่อบริหารมหาลัยเอกชนของแม่

"กิจการที่อเมริกา ให้ครูส ดูแลไปก่อนล่ะกัน ยังไงช่วงนี้ กูต้องมาดูมหาลัยให้แม่ก่อน" แม่คิดยังไงให้เขามาดูแลมหาลัย คนอย่างเขาที่ชำชองธุรกิจสีเทา แต่ต้องมาดูแลนักศึกษา ยังไงก็ต้องรับปากไปก่อน เพื่อยืดเวลาเรื่องการมีหลาน เพราะถ้าไม่รีบปาก แม่ต้องหาลูกท่านหลานเธอมาไม่เว้นวันแน่

"ครับนายน้อย"