เชษพาเจนมาที่ร้านอาหารเล็กๆ ชื่อ ‘โชคุโดะ ฮานะ’ ตั้งอยู่ในซอยเงียบสงบของย่านใจกลางเมือง ร้านนี้ตกแต่งด้วยสไตล์ญี่ปุ่นแท้ มีโคมไฟกระดาษสีส้มอ่อนประดับตามมุมต่างๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย โต๊ะไม้เล็กๆ ถูกจัดวางอย่างเรียบง่าย พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ในพื้นหลัง
“นายชอบร้านนี้เหรอ?” เจนถามพลางกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน
“อื้อ มันเงียบดี อาหารก็อร่อย เจ้าของร้านก็ใจดี แถมจำฉันได้” เชษตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“แสดงว่านายมาบ่อยสิ” เจนหรี่ตามอง
“อืม...บ่อยจนเจ้าของร้านบอกว่าฉันเป็นลูกค้าประจำ” เชษหัวเราะน้อยๆ
“ฉันเรียกมันว่าที่ลับของฉัน”
“ที่ลับ? แล้วทำไมนายถึงพาฉันมา?”
เชษหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนตอบเรียบๆ แต่แฝงความหมายลึกซึ้ง
“แปลว่าเธอพิเศษไง”
เจนหน้าแดงวูบ เธอรีบก้มหน้าลงเปิดเมนู ทำทีเป็นเลือกอาหารเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน แต่เชษกลับยิ้มกริ่มกับท่าทางของเธอ
ทันใดนั้น เสียงทุ้มใจดีของคุณลุง
