10
607 คำ
ฉันตกใจคำแนะนำของพี่เขาที่สุดละ และฉัน...ก็ไม่เคยนอนกับใครก่อนเลยด้วย ประสบการณ์มันจะเป็นยังไง ตื่นเต้น สนุก หรือว่าเจ็บปวด แล้วฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ที่บริเวณชั้นล่าง ซึ่งก็คือชั้นที่ฉันได้คุยกับพี่ชายของต่อเมื่อสักครู่ แถมพี่เขายังขอเบอร์โทรฉันไว้อีกด้วย แล้วฉันจะเริ่มยังไงก่อนดีละ...ทำไมเรื่องแบบนี่ต้องมาทำให้ฉันต้องคิดหนักขนาดนี่ด้วย
“จ๊ะเอ๋~” พีชแอบมาสะกิดฉัน เขาคงเห็นฉันเดินเหม่อแบบไร้จุดหมายและไร้ทิศทางนะ
“แอบเครียดอะไรหรือเปล่าครับ”
“นิดหน่อยนะคะ”
“ว่าแต่พี่ต้นคุยอะไรกับคุณขวัญหรอครับ”
“อ่อ...เรื่องต่อนะคะ”
“เรื่องไอ้ต่อ!” พีชอุทานขึ้นมาอีกรอบ ฉันก็เลยถือโอกาสถามเรื่องนี่กับพีชด้วย เพราะเขาสองคนก็สนิทกัน
“คือ...ต่อเขาป่วยหรอคะ”
“ไอ้ต่อเนี่ยนะป่วย ร่างกายมันแข็งแรงจะตายไป ผมไม่เคยเห็นมันป่วยเลย” หรือว่าพีชจะไม่รู้เรื่องนี่ มีแต่คนในครอบครัวของต่อหรือเปล่าที่รู้เรื่องนี่ นั้นฉันก็ไม่สมควรที่จะพูดสินะ
“ว่าแต่...คุณขวัญนอนที่นี่คนเดียวได้นะครับ” ฉันเหลือบไปมองนาฬิกา นั้นสินะ! มันเป็นเวลาเลิกงานแล้วด้วย อยู่คนเดียวบนชั้นสี่ บนตึกสี่ชั้น ถ้าไฟปิดหมดมันจะวังเวงขนาดไหน ทำไมลืมนึกถึงเรื่องแบบนี่ไปได้ไงเนี่ย มั่วแต่คิดเรื่องอื่น ฉันยิ่งกลัวความมืดอยู่ด้วย
“ขวัญว่า...ขวัญไม่น่าจะไหวค่ะ”
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณขวัญจะหลับดีไหมครับ” มันเป็นข้อเสนอที่ดีมากเลยคะพีช แต่ว่า...คุณเป็นผู้ชาย เรื่องแบบนี่มันจะดูไม่งามหรือเปล่า
“ไม่ต้อง!! มึงกลับไปเลยไอ้พีช กูให้มึงมาฝึกนิสัยเธอ ไม่ใช่ให้มึงมาดูแล” เขาโผล่มาจากไหนไม่รู้ ร่างกายผิงผนัง ความห่างคือสามเมตร จากตัวเขากับตัวฉัน โหดร้ายที่สุด! ยิ่งฉันเห็นเขาสร้างระยะห่างมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้อยากจะเข้าไปจู่โจมให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย บางทีข้อเสนอของพี่ชายเขาก็ดีเหมือนกัน คุยกันแบบนี่มันอึดอัด
“มึงไม่โหดไปหรอไอ้ต่อ ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบคุณขวัญนะ มาอยู่ในที่แบบเนี่ย มึงควรเห็นใจเธอด้วยซ้ำ”
“อยู่ไม่ได้ก็กลับบ้านสิ แล้วไปบอกที่บ้านด้วยนะว่ายกเลิกงานแต่ง” เขาทั้งเย็นชา พูดจาไม่เคยเข้าหูฉันสักนิดเดียว นี่มันคือคนที่กำลังป่วยหรือเป็นโรคอย่างนั้นหรอ~
“ไอ้ต่อ!” พีชพยายามที่จะเถียงแทนฉัน แต่ก็โดนสายตาสองคู่นั้นจ้องใส่
“เออ! กูกลับก็ได้” พีชเลยต้องยอม ก่อนจะหันมาพูดกับฉันต่อ
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณขวัญ”
“ค่ะ” ฉันตอบกลับพีชไปด้วยใบหน้าแหย่ๆ ก็กลัวนะสิ ถ้ามืด ปิดไฟหมด ฉันอยู่ไม่ได้แน่ๆ อยากกลับบ้าน พอเขาเห็นเพื่อนเขาเดินออกไปเท่านั้นละ เขาก็สะบัดบ๊อบใส่ฉันเลย นี่เขาตั้งใจจะแกล้งฉัน จนฉันอยู่ไม่ได้และยกเลิกงานแต่งสินะ
‘พยามเข้าใกล้มันไว้’ พี่ชายเขาเป็นคนแนะนำฉันแบบนี่ ฉันควรต้องพยายามเข้าใกล้เขาสิ!! ในระหว่างที่เขาเดินหันหลังใส่ฉันนั้นละ แผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของเขา ฉันจะต้อง...
- ผู้เขียน
