“อย่าดิ้น”
น้ำเสียงติดดุเล็กน้อย มือหนาลูบเรือนผมเงาสลวยแผ่วเบา สัมผัสแสนอ่อนโยนทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่คนแบบนี้เลยสักนิด แต่กับเธอเขาอยากดูแล อยากปกป้อง อยากทำให้รู้ว่าความสุขที่ได้จากเรือนกายผ่องใสมีค่าสำหรับเขามากเพียงใด
ผู้หญิงอื่นนั้นง่ายแสนง่าย เพียงรู้ว่าเขาเป็นใครพวกหล่อนก็พร้อมพลีกายร่วมสวาทโดยไม่คิดลังเล
แต่โรสรินไม่ใช่ เธอถือตัวและหยิ่งทะนง หางตาคนตัวเล็กไม่แลมองเขาสักนิด ชื่อเสียงเงินทองไม่มีผลต่อจิตใจของเธอ ถ้าไม่ใช้วิธีรวบหัวรวบหางชาตินี้คงไม่มีวันได้แอ้มเนื้อหวาน คงได้แค่มองตาละห้อยไปวันๆ
บ้าเชียว! นี่คนระดับแดเนียลต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวหรือนี่?
“นอนซะ” เขาประคองร่างแน่งน้อยนอนราบกับเตียง ทะนุถนอมเสมือนหล่อนเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย โรสรินรู้สึกซาบซึ้งระคนอบอุ่นอย่างประหลาด เธอพยายามหักห้ามใจไม่ให้คิดกับเขาเกินกว่าผู้ชายที่ฉุดคร่าความสาวอันหวงแหน
“คุณไม่ต้องก
