บทที่ 2.2 - เอาคืนอย่างสาสม (ผู้ชายร้ายกาจ!) (จบตอน)
1098 คำ
“ไม่มีทาง!” แดเนียลกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะเสียงดัง มือหนากำแน่น “ไอ้หมอนั่นไม่ใช่แฟนเธอ”
“แล้วมึงจะแน่ใจได้ยังไงว่าไม่ใช่ ลองออกโรงปกป้องขนาดนี้แฟนกันชัวร์ๆ” เฟอเดอริกหาเรื่องยั่ว นานๆ ทีจะเห็นคนปากเก่งหัวเสียเรื่องผู้หญิง แสดงว่าเธอคนนั้นจะต้องมีดีไม่เบา เพื่อนของเขาถึงได้ร้อนรุ่มราวกับไฟสุมอกตลอดเวลา
“มันก็คงได้แค่แอบชอบนั่นแหละ กูให้ลูกน้องสืบเรื่องของไอ้เวรนั่นหมดแล้ว” แดเนียลแสยะยิ้ม สาเหตุที่ทำให้เขาใจเย็นทั้งๆ ที่ถูกทำร้ายเพราะลูกน้องรายงานว่าหญิงสาวไม่เคยมีแฟนมาก่อน โสดสนิท!
“แล้วนี่จะเอายังไงต่อ” เฟอเดอริกพ่นควันขาวขุ่นลอยคว้างบนอากาศหลังเอ่ยถามคำถามสำคัญ
“เล่นงานแม่งเลยไหม ตอนนี้ลูกน้องกูกำลังว่าง พวกมันคันไม้คันมือได้ที่เลย” เฟอเดอริกหัวเราะในลำคอ
“ไม่ต้อง กูจัดการมันแล้ว!” สายตาของแดเนียลแข็งกร้าว หนุ่มใหญ่เอนกายนั่งไขว่ห้างพลางอัดบุหรี่ยี่ห้อดังเข้าปอดอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าหวานลอยมาพร้อมกลุ่มควันขาวขุ่น เรือนร่างบอบบางทว่าทรวดทรงองค์เอวชัดเจนกำลังร่ายรำเย้ายวนคล้ายกับรอคอยให้เขาไปค้นหาอะไรบางอย่าง
แดเนียลหลับตาจินตนาการถึงภาพแสนงดงามเหล่านั้น เขาเผลอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดยามคิดถึงกลิ่นกายหอมละมุน ริมฝีปากอวบอิ่มทิ้งรสชาติหวานล้ำให้คนึงหา สัมผัสนุ่มยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นมาจนถึงบัดนี้ เฟอเดอริกลอบมองอาการของเพื่อนรักพลางส่ายหน้า ดูท่ามันจะเพ้อหนัก!
หลังจากลาออกจากไนต์คลับของนิพนธ์แล้ว โรสรินก็เริ่มหางานพิเศษทำมากขึ้น ร่างบางแทบไม่ได้พักผ่อนเพราะต้องจัดสรรเวลาให้เข้าที่เข้าทาง งานทุกงานมีความหมาย ในเมื่อได้รับโอกาสมาแล้วเธอก็อยากทำให้เต็มที่ ไม่อยากให้ใครว่าได้ว่าทำงานแบบขอไปที
“พ่อจ๋า วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ กินยาตามที่หมอสั่งหรือเปล่า”
“กินแล้วลูก” ทศพลบอกกับบุตรสาว รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏบนใบหน้าเหี่ยวย่น
“หนูซื้ออะไรมากินล่ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม โรสรินชูแกงเขียวหวานไก่ขึ้นอวดคนเป็นพ่อ
“มีขนมจีนด้วยนะคะ ป้าสรแกกลับมาขายของเหมือนเดิมแล้วน้า” ป้าสรคือแม่ค้าคนสนิทที่เธอมักคุ้นตั้งแต่เด็ก อาหารรสชาติอร่อยถูกปาก ราคาเป็นมิตรต่อคนยากคนจน ครอบครัวของเธอจึงฝากท้องเป็นลูกค้าประจำมาจนถึงทุกวันนี้
“ดีแล้วลูก ทำงานมาเหนื่อยๆ อยากกินอะไรก็กินเถอะ หนูเอาเงินมารักษาพ่อเยอะแล้ว พ่อไม่อยากให้หนูลำบาก”
ทศพลรู้สึกผิดต่อลูกเสมอ
“พ่อ…”
“พ่อมันตัวภาระชัดๆ ถ้าไม่มีพ่อสักคนหนูก็คงสบายกว่านี้ คงไม่ต้องลาออกกลางคันแบบนี้”
ทศพลคับแค้นต่อโชคชะตาแสนโหดร้าย ยากจนแสนเข็ญยังพอทน เหตุใดฟ้าต้องกลั่นแกล้งให้เจ็บป่วยด้วยโรคภัยร้ายแรง กรรมทุกอย่างจึงตกอยู่ที่โรสริน บุตรสาวยอมเสียสละลาออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อทำงานหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาล เหนื่อยแสนเหนื่อยหากก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ ใบหน้างดงามยังคงมีรอยยิ้มมอบให้คนเป็นพ่อเสมอ
“ไม่เอาสิ พ่ออย่าพูดแบบนี้ หนูทำได้ ไม่เหนื่อยเลย”
โรสรินนั่งชันเข่าตรงหน้าบิดา กุมมือหนาที่เริ่มอ่อนแรงตามประสาคนป่วย
“แต่พ่อ…”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นก่อนที่ทศพลจะเอ่ยจบ
“ไปรับสายเถอะลูก”
โรสรินเดินไปหยิบมือถือเครื่องโปรดออกจากกระเป๋าสะพาย รายชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอไม่ได้ทำให้แปลกใจแต่อย่างใด
“ค่ะพี่เหม อ้าว บอสเองหรือคะ” เสียงหวานทักทาย รอยยิ้มบนเรียวปากหุบฉับพลัน ตกใจกับสิ่งที่ได้รู้
“ว่าไงนะคะ! แล้วตอนนี้พี่เหมอยู่ที่ไหนคะ”
ทศพลเริ่มนั่งไม่ติด สีหน้าของลูกรักดูเป็นกังวล
“ค่ะๆ โรสจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” โรสรินวางสายเตรียมตัวไปพบเหมราชตามที่นิพนธ์บอก
“มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“พี่เหมค่ะ พี่เหมถูกรุมทำร้ายเมื่อคืน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”
โรสรินรีบนั่งวินมอเตอร์ไซค์มายังโรงพยาบาลตามที่นิพนธ์ส่งโลเคชั่นให้ หญิงสาวเห็นสภาพของเหมราชยิ่งรู้สึกผิด เดาไม่ยากเลยว่าเป็นฝีมือของใคร ในเมื่อเหมราชไม่เคยมีศัตรูที่ไหน
นอกจากเขาคนนั้น
“พี่เหม โรสขอโทษ” โรสรินกุมมือคนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ นิพนธ์ผ่อนลมหายใจหนักหน่วง
“ทำไมพี่เหมถึงถูกทำร้ายคะ”
“มีพวกมาดักรุมมันที่หน้าร้าน พี่ไปช่วยไม่ทันเพราะมัวแต่เคลียร์ยอดอยู่ ได้ยินเสียงตะลุมบอนอีกทีไอ้บ้านี่ก็เละเป็นโจ๊กแล้ว”
นิพนธ์ส่ายหน้า เวทนาเหมราชนัก
“แล้วบอสพอจะทราบไหมคะว่าใครเป็นคนทำร้ายพี่เหม” โรสรินลองถาม อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดเหมือนกับตนหรือไม่
“ก็พอจะรู้บ้าง” นิพนธ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก เขารู้อยู่เต็มอกว่าใครอยู่เบื้องหลังการนองเลือด
“ผู้ชายคนนั้นใช่ไหมคะ” และยิ่งนิพนธ์ไม่ตอบ แต่เลือกที่จะเงียบก็ทำให้เธอมั่นใจว่าคิดไม่ผิด
“โรสจะไปแจ้งความ!”
ร่างบางทำท่าจะวิ่งออกจากห้อง นิพนธ์รีบขวางทางเอาไว้
“เธอคิดหรือว่าจะทำอะไรเขาได้ ท่านไม่ใช่คนที่เธอหรือใครจะโค่นได้ง่ายๆ นะโรสริน” แววตาผู้พูดจริงจัง
“แต่โรสเชื่อว่าไม่มีใครยิ่งใหญ่เหนือกว่ากฏหมาย บ้านเมืองมีขื่อมีแป เขาไม่มีสิทธิ์ทำร้ายผู้บริสุทธิ์”
การที่เหมราชต้องมาเจ็บตัวเพราะช่วยเหลือเธอครั้งนั้น ช่างเป็นอะไรที่ยากเกินจะยอมรับ คนดีๆ อย่างเขาไม่ควรต้องพบเจอชะตากรรมน่าสงสารเยี่ยงนี้
“แล้วคนอย่างมันมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฉัน!”
ประตูห้องพิเศษถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง
“ตอบมาสิโรสริน” นัยน์ตาสีฟ้าครามจดจ้องหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ!
- ผู้เขียน
