ทันทีที่อรัลเห็นน้ำหอมเดินผ่าน ก็รีบร้องเรียกพร้อมก้าวเข้าไปหาด้วยความเร็ว สายตาของเขามองซ้ายขวาราวกับกำลังหาใครบางคน
“หอม”
“คะ??” น้ำหอมหันมามองหน้าอรัลก่อนจะตอบเสียงนิ่ง
“เซล่ะ”
“กลับไปแล้วค่ะ”
“กลับแล้ว?? กลับกับใคร เมื่อไหร่ กลับยังไง” อรัลรัวคำถามใส่น้ำหอมเป็นชุด จ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาคาดคั้นอย่างต้องการคำตอบ
“เมื่อกี้นี้ หอมขอตัวนะคะ” พูดจบน้ำหอมก็หมุนตัวเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมา เธอไม่อยากคุยกับผู้ชายที่ทำเพื่อนเธอเสียใจไม่ว่าจะสำนึกผิดแล้วก็ตาม
ภีมที่เดินตามหลังอรัลมาติด ๆ เห็นเพื่อนยืนนิ่งคอตกก็ถอนหายใจยาวก่อนจะยกมือตบไหล่เบา ๆ อย่างปลอบใจ
“พรุ่งนี้ก็ไปรับเขาสิวะ”
“จะให้ไปรับที่ไหน”
“ไอ้ควาย!! สรุปวันนี้ที่มึงง้อเขาได้อะไรกลับมาบ้างวะ ไอ้สัสรัล!! ธุรกิจนะเก่งจังแต่เรื่องความรักแม่งโคตรโง่” ภีมแทบจะกระโดดถีบเพื่อนบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยุดมองหน้าเพื่อน
“มึงก็ไปด่ามัน” เก้
