หมอยันต์กันภัย

Chapter 8: ยั่วโมโห

กันภัยเดินลงเรือนมา ยังคงมีผ้าขาวม้าผูกปกปิดท่อนล่าง ส่วนท่อนบนบัดนี้มีเสื้อยืดสีขาวสวมอยู่ ไม่ได้เปลือยแผงอกอวดรอยสักตามร่างกายเช่นครั้งแรกที่มิลาดาเจอ

น่าแปลกที่เขาดูดีแม้จะไม่ได้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหรา แถมเสื้อผ้าที่คนอื่นมองว่าบ้านนอกคอกนายังดูมีค่ามีราคาบนตัวของเขาอีกต่างหาก

“หมอกันภัยน่าจะไปเป็นนายแบบนะคะ ไม่น่ามาเป็นหมอสักยันต์” มิลาดาที่กำลังจัดเตรียมตั้งโต๊ะอาหารเปรยขึ้นมา

สาวน้อยเพิ่งอยู่บ้านยาตราศาสตร์ไม่ถึงวันดีแต่จัดแจงหยิบจับทุกสิ่งราวกับเป็นบ้านของตนทั้งนี้เพราะมีสองกุมารคอยบอกกล่าว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกันภัยชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร ชอบนั่งกินข้าวเช้าที่ไหน กิจวัตรประจำวันต้องทำอะไรบ้าง สองกุมารแก้วกล้าและทองแท่งล้วนบอกเธอหมดสิ้น ทำให้เช้านี้มิลาดาตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าไปจับจ่ายใช้สอยซื้อหาอาหารมาตั้งโต๊ะที่ใต้ถุนบ้านเตรียมให้หมอยันต์รูปหล่อลงมารับประทานอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

“ถ้ากูเป็นนายแบบ ใครจะสักยันต์กันผีให้มึง? เตรียมอาหารการกินได้ดีนี่ แสดงว่าลูก ๆ กูสอนงานมึงดี” กันภัยยืนมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะแล้วกล่าวชม ไม่แน่นักว่าชมสาวน้อยมิลาดาหรือชมกุมารของตัวเองอยู่

“หนูฉลาดหรอกค่ะ หนูโทรบอกยายเม่นแล้วว่าหนูจะทำงานอยู่กับหมอกันภัย แลกกับค่าสักยันต์ แต่...” มิลาดาเหลือบมองเขาอย่างมีเลศนัยขณะที่จัดสำรับไปด้วย

“แต่อะไร? เรื่องมากฉิบ” กันภัยสบถเบา ๆ ก่อนนั่งลง แม้ไม่ได้ขัดเคืองอย่างจริงจังในใจ

“ถึงจะทำงานแลกกับค่าสัก แต่ก็ควรมีเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้หนูซื้อขนมกินหรือเปล่าคะ?” มิลาดาเอ่ยขึ้นเบา ๆ การที่เธอมาอยู่กับหมอยันต์กันภัยแม้บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ แต่เกิดเป็นผู้หญิงก็ยังต้องใช้เงินกับเรื่องต่าง ๆ อีกมากมาย

ถึงเมื่อวานหมอกันภัยจะให้มาตั้งห้าหมื่น แต่มันก็ต้องมีวันหมดหรือเปล่า? เรื่องแบบนี้ต้องคุยกันให้ชัดเจน นายจ้างลูกจ้างผิดใจกันเพราะเรื่องเงินถมไป

มิลาดาคิดในใจแล้วสบตากันภัยที่ตอนนี้เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูงเหมือนสงสัยในคำถามของเธอ

“ที่ให้เมื่อวานมึงใช้หมดแล้วเหรอ?” เขาถาม

“เปล่าค่ะ แต่เรื่องแบบนี้ก็ต้องตกลงกันก่อน บ้านหนูไม่ได้รวยเหมือนบ้านหมอกันภัยนะคะ ถ้าหนูมาทำงานที่บ้านหมอ ไม่ได้เงินกินขนมสักบาท ยายเม่นก็ต้องส่งเงินมาให้หนู ยายหนูแก่แล้ว งานที่ทำก็ไม่มี กินเงินเดือนครูเกษียณไปวัน ๆ จะเอาเงินที่ไหนมาให้หนู แล้วเงินที่หมอให้ หนูก็เอาไว้ใช้ซื้อของให้หมอกับกุมารของหมอ ไม่ได้เอาไปใช้จ่ายส่วนตัวเสียหน่อย” มิลาดาบอกเขาแล้วทำหน้ามุ่ย

“เออ กูรู้น่า กูก็ไม่ได้จะใช้งานมึงเยี่ยงทาสหรอก กูจะให้ค่าใช้จ่ายในบ้านเดือนละแสน ซื้อของถวายลูก ๆ กู เครื่องใช้ในบ้านอย่าให้ขาดตกบกพร่อง อาหารการกินของกูต้องมีตามที่กูชอบ ไม่ต้องถามกูมาก อยากรู้อะไรให้ถามไอ้แก้ว ไอ้ทอง ส่วนเงินค่าขนมของมึง กูให้เดือนละห้าหมื่น” กันภัยพูดแล้วเตรียมยกช้อนขึ้นมาจะตักข้าวกิน เขาเหลือบเห็นมิลาดาอมยิ้ม ดูก็รู้ว่าพอใจกับจำนวนเงินที่ได้เป็นอย่างมาก

“แล้วเรื่องสักล่ะคะหมอกันภัย? ยังจะต้องรอคิวอีกเดือนหรือเปล่า?” มิลาดาถามต่อ

“เอ๊ะ! นังลูกลิงนี่ ได้คืบจะเอาศอก ขอเงินค่าขนมได้ ยังจะมาตื๊อขอลัดคิวอีก” กันภัยเอ็ดสาวน้อยแล้วเริ่มตักอาหารบนโต๊ะมากิน

“แค่ขอเผื่อได้ค่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เมื่อคืนหนูนอนกับแก้วและทอง ไอ้ผีบ้านั่นก็ไม่เห็นตามมา อยู่บ้านหมอกันภัยนี่ดีจริง ๆ ค่ะ หนูชอบ” เธอบอกเขาแล้วยิ้มตาหยีให้หนุ่มหล่อก่อนจะเริ่มกินข้าวบ้าง

“ถวายของให้ไอ้แก้วไอ้ทองหรือยัง? เดี๋ยวลูกกูหิว” กันภัยถามขึ้นระหว่างรับประทานอาหารเหมือนเพิ่งคิดขึ้นได้

“ทำหมดแล้วค่ะ ถวายของให้กุมาร รดน้ำต้นไม้ในสวน กวาดบ้านถูบ้าน เช็ดห้องพระ บูชาดอกไม้สด เตรียมของว่างระหว่างพักสักยันต์ให้หมอ นี่รอกินข้าวเสร็จ หนูจะขึ้นไปจัดเตียงทำห้องนอนให้หมอค่ะ จากนั้นจะลงมาเตรียมน้ำสำหรับให้หมอทำน้ำมนต์ เตรียมผ้า เตรียมเข็มสำหรับสักยันต์ แก้วและทองบอกหมดแล้วค่ะว่าต้องทำอะไรบ้าง ไม่มีขาดตกบกพร่องแน่ค่ะ” มิลาดาตอบแล้วยิ้มให้เขาน้อย ๆ หวังได้คำชมเชยจากกันภัย

“ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะ ไม่งั้นสัญญาลดราคาค่าสักยันต์ถือเป็นโมฆะ วันนี้มีเริ่มสักยันต์ตั้งแต่เก้าโมงเช้า คนแรกที่จะมาสักเป็นเสี่ยใหญ่ สักยันต์เก้ายอดที่ท้ายทอย ยันต์สักไม่ยาก แต่ใช้พลังเยอะ สมาธิสูง อาจกินเวลาถึงตอนเที่ยง ๆ มึงอย่าได้เข้ามาเพ่นพ่านตอนกูสักยันต์ละ ส่วนตอนบ่ายสองมีสักยันต์ให้ผู้หญิงอีกสองคน น่าจะเสร็จเย็น ๆ ตอนที่กูสักให้พวกผู้หญิง มึงเข้ามานั่งกับกูด้วย” กันภัยแจกแจงตารางงานของตนเองให้มิลาดาได้รับทราบ

“ยันต์มีเยอะจังนะคะ แบบที่ต้นแขนของหมอที่เป็นรูปลิงเรียกว่าอะไรคะ? หนุมาน? มัจฉานุ?” มิลาดาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เขาเรียกว่าหนุมานออกศึก มีผลให้เกิดพลังหนุนให้แคล้วคลาด ชนะทุกสรรพสิ่ง อยู่ยงคงกระพัน”

“แล้วที่ไหปลาร้าล่ะคะ?” สาวน้อยยังถามต่อ

“ยันต์สร้อยสังวาล เป็นยันต์ที่ไม่มีรูปแบบการสักตายตัว สักเป็นสายสร้อยสังวาล มีสามเส้น เส้นแรกเป็นคุณด้านเมตตามหานิยม เส้นที่สอง นำมาซึ่งอำนาจบารมี และเส้นที่สามอยู่ยงคงกระพันฟันแทงไม่เข้า” หมอยันต์หล่อเข้มตอบไปกินข้าวไป

“แล้วที่หลังล่ะคะ? ที่เป็นเสือสองตัว”

“เอ๊ะ! นี่มึงแอบมองกูทั้งตัวหรือไงวะ? นังลูกลิงลามก” กันภัยวางช้อนแล้วมองหน้าเธอ สาวน้อยที่ดูเหมือนจะเขินอายยามเห็นรสิกาควบขี่เขากลับจับรายละเอียดยันต์บนตัวของเขาได้หมดสิ้น หากเธอไม่จ้องมองอย่างตั้งใจจะรู้ได้อย่างไรกัน?

“ไม่ได้ลามกเสียหน่อย หมอยันต์กันภัยนี่! ใส่ร้ายคนไปทั่ว ตัวเองถอดเสื้อเสียขนาดนั้น มีแต่คนตาบอดเท่านั้นแหละค่ะที่ไม่เห็น ถ้าหมอไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกสิคะ พอเล่าให้ฟังหนูก็ถามต่อสิ ไม่ถามแล้วก็ได้ ว่าแต่ทำไมตอนสักให้ผู้ชายไม่ให้หนูเข้าไปนั่งด้วย แต่ตอนสักให้ผู้หญิงให้หนูเข้าไปด้วยล่ะคะ?” มิลาดาโต้เถียงเขาแล้วเปลี่ยนเรื่องถาม ไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอใส่ใจเขาจนเกินไป

กันภัยยักไหล่ก่อนตอบ

“กูเห็นมึงหน้าแดงแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีตอนที่ยัยริก้านั่นนั่งควบกู ขืนมึงเข้ามาตอนผู้ชายอยู่แล้วเขาต้องถอดเสื้อ มึงมิเป็นลมล้มตึงหรอกหรือ? ส่วนตอนสักผู้หญิง... มึงก็เห็น ผู้หญิงที่สักกับกูส่วนใหญ่ถ้าวัยไม่เกิน 30 มักจะปิดท้ายด้วยการอ่อยจนกูระอาแล้วเนี่ย มานั่งอยู่เป็นไม้กันหมาให้กูหน่อย มึงคิดว่ากูจะเสียเงินค่าขนมให้มึงแค่ให้มึงเช็ดถูบ้านเรือนและเลี้ยงลูก ๆ กูเหรอ? มึงต้องคอยตัดความรำคาญใจให้กูด้วย”

“ผู้หญิงยั่วก็รำคาญเหรอคะ? ไม่จริงมั้ง โกหกกันหรือเปล่า?” สาวน้อยถามขึ้นทันทีด้วยความแคลงใจ

“กูจะโกหกหาสวรรค์วิมานหรือไง?” กันภัยขมวดคิ้วแล้วถามเธอกลับ

“ผู้ชายที่ไหนไม่ชอบผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ มายั่วบ้างคะ? แล้วยิ่งหมอยันต์กันภัย เขาลือกันให้ทั่วว่ามีสาวเต็มบ้านเต็มเมือง” มิลาดาถามแล้วยิ้มยียวนให้เขา

“มึงมาอยู่กับกูไม่ทันข้ามวัน มึงรู้แล้วเหรอว่าชาวบ้านเขาลืออะไรกัน? อำเภอนี้มันแคบ เรื่องบางเรื่องก็แค่ข่าวลือ ว่าแต่เขาลือเรื่องอะไรให้มึงฟังบ้างล่ะ?” กันภัยถามเธอแล้ววางช้อนกินข้าวก่อนจะคว้าน้ำดื่มขึ้นมาดื่ม และคำตอบของเธอก็ทำให้เขาถึงกับสำลักน้ำ

“ลือว่าหนูเป็นเมียใหม่หมอ”

“แค่ก! แค่ก! มึงว่าอะไรนะ?”

“เขาลือกันว่าหนูเป็นเมียใหม่หมอ” มิลาดาตอบอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ใครเขาคิดกันว่ากูเอาลูกลิงอย่างมึงมาทำเมีย ชาวบ้านชอบลือกันผิด ๆ สักแต่ว่ามีปากไว้พูดจริง ๆ” กันภัยบ่นอุบ

“ข่าวลือบางข่าวก็ไม่จริง หนูไม่ถือค่ะ แต่บางเรื่องน่าจะจริง เช่น...” มิลาดาพูดแล้วทิ้งช่วง

“เช่นอะไร?” กันภัยยกหลังมือขึ้นเช็ดปากแล้วถาม

“เขาลือว่าหนูเป็นเมียใหม่ และหมอมีเมียเก่า เมียเก่าหมอสวยด้วย ชื่อภคนางค์” มิลาดาตอบแล้วเฝ้ามองจับสีหน้าของหมอยันต์หนุ่ม

กันภัยมีสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นทันที เขาไม่ตอบคำเธอแต่กลับลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินขึ้นเรือน

“อ้าว! หมอไม่ปฏิเสธเหรอคะ?” มิลาดาร้องถามเขา

“เรื่องนั้นมันเรื่องจริง ยังไม่ได้ตบแต่งเป็นเมียเป็นเรื่องเป็นราวก็จริงแต่กูก็เคยนับเขาเป็นเมีย” เขาตอบเสียงเรียบ หน้าตาไม่ได้มีแววโกรธเคือง แต่ดูเหมือนจะไม่อยากพูดถึงความหลัง

“อ้อ... คนนั้นที่ชื่อภคนางค์นับเป็นเมีย ข่าวจริง แต่คนนี้ที่ชื่อมิลาดาไม่นับเป็นเมีย ข่าวลือ” มิลาดาได้ที พูดจี้ใจดำเขายิ้ม ๆ ก่อนที่คำตอบของเขาจะทำให้มิลาดาหยุดพูดทันที

“จะทำให้ข่าวลือเป็นข่าวจริงมันง่ายนิดเดียว ดาร์ลิง ง่ายนิดเดียวเท่านั้น ฉะนั้น หยุดยั่วโมโหกูได้แล้ว” หมอยันต์รูปหล่อสบตาเธอแล้วพูดน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป