Chapter 8 เรื่องของเรา
1655 คำ
Chapter 8
เรื่องของเรา
"แล้วพี่อยากได้อะไร ถึงจะไม่พูดถึงเรื่อง..คืนนั้นอีก"
แววตาที่พราวระยับเมื่อครู่หม่นแสงลงจนมืดสนิท กลับมาแข็งกร้าวอย่างที่เคยเป็นหลังได้ฟังประโยคที่หลุดออกมาจากปากคนร่างเล็ก
"เราแน่ใจ ว่าอยากลืม?"
เสียงทุ้มต่ำถามย้ำ
ใบหน้าสวยหวานฉายแววสับสนชั่วครู่ ก่อนจะพงกขึ้นลงสนับสนุนคำพูดตัวเอง เพียงเท่านั้น คนที่อ่านสีหน้าคนขาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรก็กระตุกยิ้ม
"ค่าตัวพี่มันแพง"
"คิดจะกินพี่ไปฟรีๆ ?"
นับดาวใจเต้นตึกๆ รู้สึกหัวอุ่นขึ้นเรื่อยๆ ใจอยากจะแผดเสียงด่าเขาสักทีแต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะสถานการณ์ของเธอพี่สิงห์เป็นต่ออยู่มาก
"แต่พี่เป็นคน....ปล้ำเรา!"ต้นเสียงตวาดก้องและพลันหยุดชะงักเมื่อรู้ตัว เครื่องหน้างามเบนมองซ้ายขวาก่อนจะเอ่ยรอดใต้ไรฟัน
"จะบอกว่าไม่สมยอม?" ลิ้นร้อนดันกระพุ้งแก้มถามกลับ
"กะ...ก็ยอม "
"ไม่สิ...แล้วพี่สิงห์จะเอายังไง!"
ทิวากรมองคนที่ตั้งท่าขู่ฟ่อๆเหมือนเเมวนิ่งๆ ใบหน้าหล่อเกือบจะหลุดเสียอาการหลายครั้ง ติดตรงที่ว่า เขาอยากกวนเธออีกสักนิดหยอกเธออีกสักหน่อย
ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้กับใคร
"อย่างที่บอก..พี่ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน "
"แต่ถ้าเรายืนยันจะจ่าย งั้นก็..จ่ายเป็นอย่างอื่น" ดวงตาคมกริบหลุบลงมองกลีบปากอวบอิ่ม ก่อนจะตวัดปลายลิ้นเลียรอบขอบปากเบาๆ
"นี่!"
"พี่อย่ามาลามกนะ!" ต้นประโยคเสียงหวานแผดลั่น ก่อนที่ช่วงท้ายประโยคจะกลับมาเป็นเสียงคล้ายกระซิบตามเดิม
ทิวากรยกยิ้มมุมปาก...เขากำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลอกล่อเด็กไม่มีผิด
"อย่าดุมากสิ พี่เป็นคนขี้ตกใจมากเกิดพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างที่เราว่าขึ้นมามันจะแย่เอา"
ใบหน้าคร้ามคม ผินมองคนตัวเล็ก มือหนาจับลงที่ต้นขาวขาว ก่อนจะลากมือขึ้นอย่างจงใจ
"ตกใจ!"
"พี่เนี่ยหรอขี้ตกใจ!" นับดาวโมโหจนหน้าสั่น
"ใช่สิ...ขี้ตกใจมาก" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแหบพร่า ก่อนจะคว้ามือนุ่มนิ่มแตะลงกึ่งกางเป้ากางเกงยีนส์สีทึม ที่ภายในแท่งโอฬารกำลังแข็งขืนขึ้นเป็นลำ
"อ้ะ"
นับดาวสั่นสะท้าน ช้อนสายตาขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมด้วยความสับสน
"ตกใจทีไร...ก็แข็งทุกที" เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าปนเซ็กซี่ถูกเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งดวงตาคมกริบที่เคยมืดทมึนเริ่มหยาดเยิ้มไปด้วยประกายบางอย่างที่คนมองเริ่มจะใจสั่น
"คุณ!"
"พี่...เรียกพี่สิงห์ " เสียงทุ้มต่ำกระซิบ ขณะที่มือก็ขยับถูไถอุ้งมือเล็กใส่ความแข็งขืนที่ห่างกันเพียงกั้นผ้า
"พะ..พี่สิงห์ ปล่อยเรา"
มือหนาชะงัก ทันทีที่คำว่า 'พี่สิงห์' หลุดออกมาจากปากคนตัวเล็ก ใบหน้าหล่อโน้มประชิด ก่อนจะกดริมฝีปากลงจูบอีกครั้ง
"อื้อ!" นับดาวตาเบิกโพลง ร่างบางพยายามขืนตัวออก แต่เหมือนทิวากรจะรู้ทันเธอเช่นกัน วงแขนแกร่งช้อนร่างบางเข้ามุม ต้นขาใหญ่กดแนบไปที่ช่วงเอวคอด มืออีกข้าง โอบรั้งแผ่นหลังอ้อนแอ้นเข้าหาตัวจนแนบชิด และใช่ ท่าทางแบบนี้ เขาจะจูบเธอได้ถนัด จนสาแก่ใจ
กลีบปากหนา อุ่นร้อน คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นไวน์รถเฝื่อนค่อยๆละเลียดขบเม้มตั้งแต่มุมปากเล็ก จนถึงเนื้อนุ่มนิ่มทรงกระจับสีสมพูสด รสหวานหอมในปากกระตุ้นให้เขาอยากส่งเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจมันอีกครั้ง ไรฝันขาวสะอาดขบลงกลีบเนื้อส่วนล่างเบาๆ ทิวากรไม่ตั้งใจให้เธอเจ็บ และใช่ริมฝีปากนุ่มนิ่มเผลออ้า ตอบรับเรียวลิ้นหน้าเข้าไปทั้งหมด ทิวากรยกร่างบางขึ้นวางบนเคาน์เตอร์อีกเป็นครั้งที่สองก่อนจะฉีกต้นขาขาวออกกว้างแทรกกายเข้าไปแนบชิด ใบหน้าหล่อโน้มลงต่ำ ปรับองศาตะโบมจูบคนตัวเล็กอย่างเอาแต่ใจ นับดาวใจเต้นโครมคราม ดวงตากลมโตปรือขึ้นมองต้นคอขาว ไล่มายังลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน ยิ่งเขาจูบนาน เธอยิ่งร้อน ลมหายใจแนบชิดเริ่มบดเคล้าหลอมรวมเข้าหากัน ทุกที...ทุกที
จ๊วบๆ เสียงน้ำลายเฉอะแฉะ คละเคล้ากับเสียงดูดดุนดังก้อง นับดาว ลมหายใจขาดห้วงเริ่มหอบสะท้าน จนต้องยกกำปั้นทุบอกเรียกสติคนเอาแต่ใจ
ราวกับได้สติ ทิวากรคลายริมฝีปากอุ่นร้อนออก ใบหน้าหล่อ ไร้ปลายจมูกลงบนแก้มเนียนนุ่ม ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมหวานเข้าไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่ เขาไม่อยากหยุด.....แต่สถานการณ์มันบังคับให้ทำได้แค่นี้
"ว่าไง....ลองพูดอีกทีเรื่องของเรา...ยังอยากจะลืมอยู่ไหม"
เสียงทุ่มขรึมเอ่ยกระซิบ ทั้งที่ร่างกำยำยังแทรกอยู่กลางลำตัวของเธอ
"บะ..บ้า...พี่มันบ้า!"
น้ำดาวเอ่ยเสียงสั่น
"ฮึ"
"ถ้าแค่นี้ เราเรียกว่าบ้า...อยากลองฟังเสียงในหัวพี่ไหม?
"......."
"ว่าไงอยากรู้ไหม...ว่าบ้าจริงๆ มันเป็นยังไง?"
วงแขนแกร่งค้ำยันเคาว์เตอร์ ท้วงท่าที่เขาทำ ไม่ต่างจากกักขังเธอใว้เลยสักนิด
"เราไม่อยาก"
นับดาวบ่นอู้อี้
"แต่พี่อยาก....อยากมากด้วย"
คนโตกว่าเลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ
"พี่กำลังแกล้งเรา!"
"มีตรงไหนบนหน้าพี่ ที่ดูล้อเล่น"
"จูบก็แล้ว...ลูบก็แล้ว...ถ้ายังไม่เชื่อ..ลองสอดดูไหม" เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเอ่ยกระซิบจนคนฟังอย่างนับดาวเสียววูบวาบไปทั้งช่องท้อง
"พี่คะ...อย่าแกล้งเราอีกเลย " ดวงหน้าหวานช้อนขึ้นมองคนแก่กว่า ก่อนจะแข็งใจกดจูบลงปลายคางสากหนึ่งครั้ง และนั่นทำให้คนที่เคยเย็นเยียบรุ่มร้อนราวกลับถูกเปรวเพลิงเเผดเผา
เครื่องหน้าหล่อโน้มลงต่ำก่อนที่เสียงขรึมเข้มจะเอ่ยถามย้ำอีกรอบ
"มองหน้าพี่ แล้วพูดอีกที ว่าเรา
อยากลืมจริงๆหรอ"
"เรื่องคืนนั้นของเรา"
บ้าจริง แล้วใครมันจะไปกล้ามอง!
"พะ..พี่สิงห์"
"ปล่อยเราก่อน....เดี๋ยวพวกเฮียมาเจอ"
นับดาวพยายามเอ่ยในโมโนโทนที่ดูปกติที่สุดแม้ในใตจะเตลิดเปิดเปิงไปนานแล้วก็ตาม
"เอาไลน์มาก่อน "
"แล้วจะปล่อย"
เสียงทุ้มเอ่ยช้าๆ ทั้งๆที่ใบหน้ายังมุ่นซุกไซ้อยู่แถวซอกคอของเธอ
"ดะ..ได้..เอามือถือพี่มา"
มือหนาสอดล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์สีซีด คว้าเอาสมาร์ทโฟน ที่นานๆครั้งจะเปิดส่งใส่มือคนตัวเล็ก นับดาวคว้ามาถือ ปลายนิ้วเรียวขมักเขม้น กดไอดี จัดการเพิ่มเพื่อน พร้อมกับส่งสติ๊กเกอร์ทักทายเขาไปเสร็จสรรพ ก่อนจะยัดใส่มือคืนเจ้าของมันตามเดิม
ทิวากรกระตุกยิ้ม ตาคมหลุบลงมอง ตรวจเช็คความเรียบร้อย และเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ที่คุ้นเคยกก็จัดการซุกใส่กระเป๋าลงตามเดิ
"พี่โทรหาต้องรับ"
"เข้าใจใช่ไหม"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยย้ำ ดวงตาสีดำสนิทมองสบคนตัวเล็ก แม้ท่าทางจะเรียบนิ่งคล้ายกลับบุคลิกแต่นับดาวก็สำผัสได้ ว่าทุกคำที่หลุดออกมาจากปากเขา เธอต้องปฏิบัติตามนั้น.....และห้ามมีข้อโต้แย้ง
"เราเข้าใจเเล้ว"
"พี่ช่วยปล่อยเราก่อน เฮียๆรอทานข้าว"
ปากก็จัดการซุกใส่กระเป๋าลงตามเด
"จะทำอะไร"
ทิวากรยกคนตัวเล็กลงมายืนที่พื้นตามเดิมก่อนจะเอ่ยถาม
"ยำรวมมิตร กับแกงจืด"
นับดาวตอบเสียงซื่อขณะที่มือสราวนหยิบเครื่องปรุงอย่างคล่องแคล่ว และท่าทางแบงนั้น ชวนให้ช่างสังเกตุมองตาไม่กระพริบ
"พี่ไม่กินหอม" เอ่ยพรางยกมือปิดจมูก
"เรารู้แล้ว" ย้ายถุงหอมไปใว้อีกฝั่ง
"พี่จะรอ" มุมปากกระตุกยิ้มบางๆ
ร่างกำยำเดินออกไปทันทีที่กล่าวจบ ทิ้งคนตัวเล็ก ให้จมอยู่กับความประหม่าเงียบๆ นับดาวมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปช้าๆ ด้วยสายตาสับสน คนๆนี้นับดาวเคยพูดคุยผ่านทางไลน์ของเฮียเมฆินทร์หลายครั้ง เขาพูดน้อย ตอบน้อย
เธอเคยจินตนาการถึงหน้าตาและบุคลิกเขาหลายรอบ จนวันนี้ ได้เห็นกับตาเนื้อ ได้สำผัสเต็มสองมือ นับดาวก็ยังอ่านเขาไม่ขาด
'ดูเกเร แต่สุภาพ'
'พูดเพราะ ทั้งๆที่หน้าดุ'
"พี่สิงห์...พี่เป็นคนแบบไหน"
"ห้องน้ำมีอะไรดี มึงอยู่นานเชียว"
เหนือสมุทรเอ่ยทักเสียงเรียบร่างสูงโปร่งเอนพิงกำแพงสีทึม ก่อนจะพ่นควันสีขุ่นลอยคลุ้งในอากาศ
ทิวากรชลอฝีเท้ามือหนาคว้าบุหรี่ในมืออีกฝ่ายมาสูบต่อ ก่อนที่เสี้ยวหน้าคมจะเอียงมอง คนพี่ มุมปากหยักกระตุกยิ้มเย็น
"ไม่เสือกครับเฮีย"
"ฮึ"
"หมายถึงห้องน้ำ?"
เหนือสมุทรถามย้ำพรางมองสบตาคนเด็กกว่านิ่งๆ
"ปล่าว"
ทิวากร มองสบตาอีกฝ่ายด้วยอารมณ์เดียวกัน
"ฮึ"
"คุยอะไรกันวะ ดูเข้าใจยากชิบหาย!"
เมฆินทร์เอ่ยด้วยเนื้อเสียงหงุดหงิดเมื่อสมาชิกหายไปทีละคนสองคน แล้วแต่ละคน แม่งไปโคตรนาน
"พวกมึงเข้ามาสักทีดิ้!"
ไม่ต้องรอให้คนขี้โวยวายเดินมาตาม สองร่างเดินตรงเข้าห้องโถง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงในตำแหน่งเดิม
"เล่นต่อ"
เหนือสมุทรตัดบทด้วยการคว้าจอยเกมส์มาถือ ใบหน้าหล่อเนี๊ยบเอียงคอ กระตุกยิ้มให้รุ่นน้องคนสนิท ริมฝีปากหนา ขยับพูดไร้เสียง
"กู เห็น นะ "
ทิวากรไหวไหล่
- ผู้เขียน
