Episode 5 มีแฟนหรือยัง
1551 คำ
Episode 5
มีแฟนหรือยัง
โดย GI_SELE
"
"คิดว่าไหวค่ะ"
คนตัวเล็กเอ่ยอ้อมแอ้ม นับดาวไม่ได้เอ่ยออกไป ว่าเพียงแต่ก้าวผ่านบานประตูนั้น ห้องของเธอก็อยู่แค่อีกฝั่ง เพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาในอนาคต
ร่างสูงตะแคงข้างมือหนายกตั้งฉากค้ำหัวทุย ดวงตาสีนิลมองจับจ้องคนตัวเล็กนิ่งๆก่อนจะเอ่ยถามด้วยเนื้อเสียงทุ้มต่ำ
"มีแฟนหรือยัง"
"มะ...ไม่มีค่ะ"
ไม่ต้องเสียเวลาคิดนับดาวตอบคำถามด้วยเสียงตะกุกตะกักในวินาทีเดียวกัน แม้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้ใช้เนื้อเสียงในเชิงดุเธอ แต่รังสีที่แผ่ออกมาจากเขามันน่าเกรงขามจนเธอรู้สึกเย็นวูบวาบที่หลังคอ
บางอย่างในตัวของชายตรงหน้า คล้ายกันกลับจิตสังหารที่พวกพี่ชายของเธอชอบปล่อยออกมา
"มาทำอะไรที่ห้องนี้"
ประโยคคำถามถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงทุ้มต่ำฟังดูคล้ายกับการสอบสวน และใช่ คนไม่ชอบถูกใครขัดใจมาตั้งแต่เด็กใบหน้านวลจึงไม่คิดจะเก็บอาการ
“…..”
"ตอบคำถาม ไม่ใช่ชักสีหน้า หรือคำถาม มันเข้าใจยากไป ?"
"หรือตาแก่นั่นส่งเรามา"
เสียงที่เคยทุ้มขรึมดุเอ่ยออกมาในโมโนโทนเอื่อยๆทิวากรไม่อยากให้เป็นอย่างที่เขาคิด เพราะหากคนตรงหน้า เป็นคนที่ตาแก่นั่นส่งมาแน่นอนว่าเขาไม่มีทางหลวมตัวนอนกลับเธอเป็นครั้งที่สอง!
แต่ก็ต้องยอมรับว่าครั้งนี้ ตาแก่นั่นทำการบ้านมาดี
'ก็เล่นหามาได้ตรงสเปคทุกสัดส่วนเลย'
"คะ?"
"พี่หมายถึงอะไร?"
นนับดาวถามกลับด้วยใบหน้าฉงน เสี้ยวหน้าคมอ่านยากทันทีที่ปากจิ้มลิ้มเอ่ยจบประโยค คิดว่าไหวค่ะ"
คนตัวเล็กเอ่ยอ้อมแอ้ม นับดาวไม่ได้เอ่ยออกไป ว่าเพียงแต่ก้าวผ่านบานประตูนั้น ห้องของเธอก็อยู่แค่อีกฝั่ง เพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาในอนาคต
ร่างสูงตะแคงข้างมือหนายกตั้งฉากค้ำหัวทุย ดวงตาสีนิลมองจับจ้องคนตัวเล็กนิ่งๆก่อนจะเอ่ยถามด้วยเนื้อเสียงทุ้มต่ำ
"มีแฟนหรือยัง"
"มะ...ไม่มีค่ะ"
ไม่ต้องเสียเวลาคิดนับดาวตอบคำถามด้วยเสียงตะกุกตะกักในวินาทีเดียวกัน แม้ว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้ใช้เนื้อเสียงในเชิงดุเธอ แต่รังสีที่แผ่ออกมาจากเขามันน่าเกรงขามจนเธอรู้สึกเย็นวูบวาบที่หลังคอ
บางอย่างในตัวของชายตรงหน้า คล้ายกันกลับจิตสังหารที่พวกพี่ชายของเธอชอบปล่อยออกมา
"มาทำอะไรที่ห้องนี้"
ประโยคคำถามถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง คราวนี้เสียงทุ้มต่ำฟังดูคล้ายกับการสอบสวน และใช่ คนไม่ชอบถูกใครขัดใจมาตั้งแต่เด็กใบหน้านวลจึงไม่คิดจะเก็บอาการ
“…..”
"ตอบคำถาม ไม่ใช่ชักสีหน้า หรือคำถาม มันเข้าใจยากไป ?"
"หรือตาแก่นั่นส่งเรามา"
เสียงที่เคยทุ้มขรึมดุเอ่ยออกมาในโมโนโทนเอื่อยๆทิวากรไม่อยากให้เป็นอย่างที่เขาคิด เพราะหากคนตรงหน้า เป็นคนที่ตาแก่นั่นส่งมาแน่นอนว่าเขาไม่มีทางหลวมตัวนอนกลับเธอเป็นครั้งที่สอง!
แต่ก็ต้องยอมรับว่าครั้งนี้ ตาแก่นั่นทำการบ้านมาดี
'ก็เล่นหามาได้ตรงสเปคทุกสัดส่วนเลย'มือหนาฉกคว้าปลายคางบุ๋มดึงรั้งเข้าหาตัวก่อนจะ
มองจ้องลึกลงไปนัยน์ตาของคนตัวเล็กอยู่ราวสิบวินาที ทิวากรอ่านคนขาดมาแต่ไหนแต่ไร และครั้งนี้แววตาเธอ ใสซื่อ ราวกลับไม่เข้าใจในเรื่องที่เขาพูดจริงๆ อย่างน้อย..... ก็ในตอนนี้
"มาทำอะไรที่ห้องนี้"
เสียงทุ้มต่ำยังคงถามย้ำประโยคเดิม ด้วยเนื้อเสียงที่เข้มขึ้น ราวกับเขาต้องรู้คำตอบให้ได้ นับดาวเองก็เหนื่อยจะยื้อเกมส์ต่อไปอีก ปากจิ้มลิ้มจึงตัดสินใจเอ่ยประโยคที่เป็นความจริงบางส่วนออกไปแบบตัดรำคาร
"เรา...มารับพี่ชาย"
"คนข้างล่างบอกว่าอยู่ห้องนี้ "
ไม่ใช่แค่พูดปากปล่าว มือบางยังคว้าคีย์การ์ดมาชูหรา เป็นหลักฐานสนับสนุนในสิ่งที่ตัวเองพูด ถึงไม่ได้ประโยชน์อะไรอย่างน้อยก็ได้ไขข้อข้องใจว่าเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า หรือ จงใจจะเนียนมานอนกับเขาอย่างที่เจ้าตัวคิด
ทิวากรนิ่งงัน หัวคิ้วหนาค่อยๆขมวดมุ่นเป็นปมหลวมๆก่อนจะขดรัดเป็นก้อนใหญ่จนสองหัวคิ้วชนชิด ทันทีที่คำว่าพี่ชายหลุดออกมาจากปากคนร่างเล็ก นายตำรวจหนุ่มเริ่มเรียบเรียงความคิดในหัว คิดดูดีๆ คิดอีกที คิดแล้วคิดอีก คิดจนแตกฉาน จนได้คำตอบที่ว่า โซน vvip มีคนขึ้นมาได้แค่ไม่กี่คน นอกจากพวกเขา และหากเด็กสาวตรงหน้าพูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่ามาหาพี่ งั้นก็....
'ชิบหายแล้วกู!' ดวงตาคมกริบกระตุกขึ้นถี่ยิบ และใช่.....มันกระตุกในข้างที่มักมีคนกล่าวว่าไม่เป็นมงคล...
'ใจเย็น อาจจะไม่ใช่'
'อาจไม่ใช่'
รูม่านตาเฉี่ยวขยายกว้าง เมื่อคิดขึ้นได้ ว่าเธออาจเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท น้องรัก ที่สามทหารเสือหวงนักหวงหนายิ่งกว่าใข่ในหิน
หวงมาก...
'แล้วกูดันแดกเหล้ามัน ปล้ำน้องมัน ในห้องมัน ในคลับของพี่มัน'
'เจริญแล้วกู..... เจริญของแท้!'
นี่มันวันซวยอะไรของกู?
แม้สิ่งที่คิดจะมีเค้าลางเกิน90% ทิวากรก็ยังแอบหวัง กับ 10% ที่เหลือ หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่ใจคิด
"นอนนี่แหละ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า เดี๋ยวไปส่งเอง "
ถ้อยคำที่แสนประดักประเดิดถูกเอ่ยออกไปเเบบกึ่งห้วน กึ่งห่าม เพราะไม่สันทัดในการคุยกลับใคร ในหัวจึงเลือกใช้ประโยคแทนตัวไม่ถูก
"เรากลับไหวจริงๆค่ะ"
นับดาวยังคงยืนยันอุดมการณ์เดิม มือราวบางรวบผ้าห่มมาพันรอบทรวงอกปกปิดจุดสงวนก่อนที่ร่างบอบบางจะขยับถอยห่าง โดยที่ลืมคิดไปว่า หากผ้าห่มนี้อยู่ที่เธอ ก็เท่ากลับว่า ร่างสูงใหญ่ของชายนิรนามกำลังไร้อาภรณ์ปกปิด!
"ถอยกลับมา"
"อย่าหัดเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง"
" อย่าให้ต้องดุ..."
เปลือกตาสีใข่ปิดลง ฉับพลัน เป็นสัญลักษณ์ว่าเจ้าตัวไม่คิดจะสนธนาอีก และแน่นอน ประโยคเมื่อครู่นี้ คือคำสั่ง ที่ต้องปฏิบัติตามแบบไร้ข้อโต้แย้ง
"ทำไมถึงเจอแต่พวกเผด็จการ!"
นับดาวบ่นงึมๆ สะโพกกลมกลึงทิ้งตัวลงขอบเตียง เอนหลังลงแนบหมอนด้วยอารมณ์หงุดหงิด คนเด็กกว่า พยายามใช้พื้นที่ให้น้อยที่สุดจนทิวากร ชักนึกหมั่นใส้
"นอนไกล้ได้ กัดไม่เจ็บก็ลองมาแล้วตั้งหลายแล้วหนิ?"
"พี่!"
เสียงหวานอุทานลั่น
หงุดหงิดที่สุด! ถึงแม้ จะเป็นความจริงก็ยังหงุดหงิด! ลมหายใจอุ่นร้อนฟึดฟัดอีกหลายครั้งว่าเจ้าของมันจะสงบ เมื่อเห็นว่าเธอใจเย็นลงบ้างแล้ว ร่างกำยำอุดมไปด้วยมัดกล้ามจึงเหยียดกายขึ้นเต็มความสูง ทิวากรไม่ลืมที่จะคว้าบุหรี่ซองเล็กข้างเตียงติดมือไปด้วย นนายตำรวจหนุ่เดินหายออกไปนอกระเบียง เพียงชั่วครู่ กลิ่นมิ้นท์จางๆก็ลอยเข้ามามากพอที่จะคลายความสงสัยให้คนที่นอนแหมบอยู่ข้างเตียงว่าเขาหายไปทำอะไร
"คนอะไร ดุจัง"
และไม่รู้ว่าเขาหายไปนาน หรือเป็นเธอที่เพลียจากเหตุการณ์ก่อนหน้ากันแน่ เมื่อทิวากรกลับเข้ามา ก็พบว่าคนที่เขาเอ่ยปากให้ร่วมเตียงหลับไหลไปก่อนแล้ว มือหนาขยับพลิกร่างบาง เข้ามากลางเตียงเบาๆ ไม่อยากเป็นสาเหตุให้เธอตื่น และเมื่อมองดูดีๆ ใบหน้าหวานนั่น แทบจะน้อยกว่ามือเขาด้วยซ้ำ!
"ตัวเล็กจังวะ!"
"ที่บ้านไม่มีคนคอยเลี้ยงดูรึไง"
เสียงทุ้มต่ำบ่นพึมพำผิดจากวิสัยเดิม... ขณะที่ดวงตาคมกริบทอดมองใบหน้านวลทุกระเบียบนิ้ว
หัวคิ้วเรียวสวย
ดวงตากลมโต
ขนตาที่งอนเป็นแพ
ปลายจมูกที่แม้จะเล็กแต่เชิดรั้นพอตัว
ปากกระจับที่หน้าจูบ...ไม่สิ...หวานมากด้วย
ไหนจะแก้มนุ่มนิ่ม ที่พอสังเกตุดีๆ ก็มีลักยิ้มนี่อีก
'ขนาดทำหน้าดุๆ ยังสวย"
'แล้วถ้ายิ้ม...ถ้าอ้อน'
ก้อนเนื้อข้างซ้ายบีบรัดรัวเร็วเมื่อในหัวมันเผลอคิดภาพตามที่ปากพูด
.....
"ชิบหายแล้วกู!"
หัวทุยสะบัดไล่ความคิดที่พาให้ขนอ่อนตั้งชันไปทั่วสรรพางค์กายออกจากหัว
ทิวากรเคยตั้งปณิธานใว้ ว่าชีวิตนี้ จะไม่เอาใจไปแขวนใว้กับใครอีก
จะไม่เอาความภักดี ไปผูกใว้ใต้ตีนใครอีก และมันก็จะเป็นอย่างนั้น จะให้คนแปลกหน้าแค่คนเดียว มาทำให้ใขว้เขวไม่ได้มือหนาผล่ะออกจากร่างบาง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆกัน
- ผู้เขียน
