โปรยปก+INTRO
1216 คำ
โปรยปก
“ดูแลตัวเองให้ดี ถ้าเธอไม่ทำตามข้อตกลง เรื่องนี้…ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน!!”
คำพูดของเขาเย็นชา ไร้เยื่อใย ทั้งที่ม่านตะวันรู้ดีและพยายามยอมรับ แต่หัวใจของเธอก็ยังปริแตกจนแทบล้มทั้งยืน
“ที่ผ่านมา…ม่านไม่เคยคาดหวังในความรักของคุณอยู่แล้ว”
เสียงเธอราบเรียบราวกับน้ำที่ไร้คลื่น แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่มีใครมองเห็น
“ในเมื่อไม่เคยคาดหวัง ก็อย่าคิดทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้อีก!!”
ยศชัยตวาดพลางคว้าสิ่งนั้นเอามาทุ่มลงที่พื้นจนมันแตกกระจาย เพล้ง!!!
“จำไว้นะม่านตะวัน ถ้ามีวันนั้นเกิดขึ้นจริง สายเลือดครึ่งหนึ่งของเธอ ฉันไม่มีวันรับมันเป็นลูก!!”
ม่านตะวันเงยหน้าขึ้นมุมปากยกยิ้มอย่างยอมรับ แต่ดวงตาที่เต็มรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่จ้องกลับมามันเย็นเยียบและว่างเปล่าเสียจนอีกฝ่ายเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
___________________________
INTRO
เสียงฝีเท้าบางเบาที่ย่ำเข้ามาใกล้ ในบรรดาสิบคนที่ยศชัยรู้จัก ไม่มีใครเดินได้เงียบเชียบเท่าคนจากบ้านเขาอีกแล้ว
เมื่อยศชัยเงยหน้าขึ้นก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ร่างบางระหงคุ้นตากำลังมาทางนี้ และเมื่อเห็นเธอแววตาคมเข้มของเขาก็ฉายแววประหลาดใจ
ม่านตะวันในวันนี้สวมเดรสแขนยาวสีดำสั้นเหนือหัวเข่าไปเป็นคืบ หญิงสาวเลือกที่จะเพิ่มความงามของปลีน่องด้วยรองเท้าส้นสูง ทั้งที่ยามปกติแล้วส้นสูงไม่ใช่รองเท้าที่เธอจะเลือกมาใส่
ใบหน้าสวยหวานตกแต่งเพียงบางเบา แต่ก็ทำให้สะดุดตามากพอสมควร
“คุณยศพอจะมีเวลาว่างคุยธุระสำคัญกับม่านสักครู่ไหมคะ” ไม่ต้องรอให้ยศชัยเอ่ยปากถาม เมื่อมาถึงม่านตะวันก็เปิดการสนทนาราวกับเร่งรีบทันที
“ถ้าธุระที่เธอว่าสำคัญมันทำให้ฉันเสียเวลา รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ม่านตะวันมารบกวนเวลาทำงานอันแสนมีค่าของเขา
ไม่ใช่คำขู่ ม่านตะวันรู้ว่าสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีพูดออกมานั้น เขาทำได้ยิ่งกว่าที่พูดอีก
“มีอะไรก็รีบพูด จะมายืนอ้ำอึ้งเอาอะไร!” ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอเสียงไม่พอใจนักและยื่นมือไปดับบุหรี่ที่กำลังจุดสูบ
ม่านตะวันแพ้ควันบุหรี่...เธอเป็นภูมิแพ้ หรือเรียกภาษาชาวบ้านคืออ่อนแอและขี้โรค
“ม่านจะมาเรียนถามว่าคุณยศได้รับเอกสารที่ม่านฝากคุณหนึ่งมาให้แล้วหรือยังคะ”
ระยะห่างที่ผู้หญิงตรงหน้าใช้มันกับเขา มากกว่าคำพูดก็คงเป็นการแสดงออก ยศชัยใช้แววตาดำมืดมองเธอ
“มาเพราะเรื่องนี้?” น้ำเสียงของเขาเย้ยหยันอยู่ในลำคอ
“ค่ะ ม่านต้องการหย่า”
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอยู่ชั่วขณะ จากนั้นยศชัยก็เป็นฝ่ายทำลายมันด้วยการโยนแฟ้มเอกสารในมือเสียงดัง โครม!
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเย็นชาเดินอ้อมโต๊ะทำงานเพื่อมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ เขาทิ้งตัวนั่งลงบนขอบโต๊ะและคว้าท่อนแขนของเธอเอาไว้
“ที่พูดออกมาแน่ใจแล้วใช่ไหม?”
มือหนาคว้ามือเย็นเฉียบขึ้นมาจับ มุมปากหยักยกยิ้มเยาะ นิ้วโป้งกดลงบนนิ้วนางซ้ายของเธอจนแหวนจมลึกเข้าเนื้อ
แต่ม่านตะวันก็ยังอดทน...อดทนเหมือนทุกครั้ง
“ม่านไม่ควรเอาเปรียบคุณยศอีกต่อไปค่ะ”
“อยากได้อิสระหรือต้องการมีผัวใหม่ก็บอกมาดี ๆ ไม่เห็นจะต้องพูดให้ตัวเองดูดีเลยม่าน”
“ม่าน…ไม่อยากให้คุณยศต้องหนักใจเพราะม่านอีกค่ะ”
หนักใจ? ความเดือดดาลในใจของยศชัยตอนนี้คงไม่อาจจะมีใครคาดได้ถึงแน่ รวมถึงผู้หญิงตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาด้วย!
“ฉันควรจะขอบคุณผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอไหม?!”
“ม่านต่างหากที่ต้องกราบขอบคุณที่คุณยศเมตตาม่านมาตลอดค่ะ”
“อย่ามาประชดประชันฉัน!”
ดวงตาหม่นหมองไร้ชีวิตชีวาจ้องมองเขาก่อนที่เธอจะหลบสายตา ไม่ว่ายศชัยจะกดนิ้วเข้าลงบนนิ้วมือข้างนั้นเท่าไหร่
ม่านตะวันก็ไม่ได้แสดงออกมาว่าตัวเธอนั้นมีความรู้สึก
ยศชัยรู้สึกเหมือนเลือดลมตีขึ้นหน้า เขากัดฟันยิ้มส่งไปด้วยใจร้อนเหมือนกับกำลังโดนใครเอาไฟมาสุม
“รู้ไหมว่าทรัพย์สินเท่าไหร่ที่ฉันหามาได้หลังจากแต่งงานกับเธอ!”
“ม่านไม่เอาอะไรจากคุณยศทั้งนั้นค่ะ”
“มาแต่ตัวก็เลยจะไปแต่ตัว? ไม่สมกับสายเลือดขี้ขโมยของเธอเลยนะ…”
“ม่านมาแต่ตัวก็จะไปแต่ตัว และทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวของม่าน ขอร้องคุณยศอย่าพูดอะไรถึงพวกท่านเลยค่ะ คนที่ไม่ดีคือม่านเอง”
ยศชัยได้ยินก็ยกยิ้มร้าย ม่านตะวันไม่เคยมีปากมีเสียง เธอเป็นคนเงียบและค่อนข้างจะเรียบร้อย ตั้งแต่แต่งงานกันมาก็อยู่แบบเจียมตัวเจียมตน
รูปร่างหน้าตาชาติตระกูลการศึกษา เป็นผู้หญิงในแบบฉบับที่มารดาเขาต้องการ
เป็นเมียที่เลิศเลอ เป็นแม่ที่เพียบพร้อม
ไม่ว่าเขาจะใช้ชีวิตเหลวเป๋วแค่ไหน กลับบ้านยังไง พาใครไปมั่วสุมที่บ้าน ม่านตะวันก็ไม่เคยแสดงท่าทีไม่พอใจอะไรใด ๆ คล้ายว่าเธอคือสิ่งที่ลอยอยู่เหนือทุกเหตุผลเสมอ
แต่เมื่อบิดาเธอสิ้นใจผ่านมาไม่ถึงเดือนดี ม่านตะวันกลับกล้าหน้าด้านเดินมาขอหย่า!
แล้วที่เขากล้ำกลืนฝืนแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักมาห้าปีนี่มันห่าเหวอะไรวะ!
“ทำเหมือนตัวเองเป็นคนดีมาก ผู้หญิงอย่างเธอแก้ผ้าขึ้นเตียงฉันก็ทำมาแล้ว ลงทุนปล่อยตัวเองท้องเพื่อจับฉันให้อยู่หมัดก็ทำมาแล้ว แต่เสียใจด้วยที่มันไม่เคยสำเร็จ!”
“...”
“มันก็คงเป็นบาปกรรมที่เธอกับพ่อทำไว้กับฉันละมั้ง มารหัวขนมันถึงไม่กล้าจะเกิดมา”
น้ำคำที่เขาพูดเสมอและตลอดมามักจะทำให้เธอมีน้ำตา แต่ในครั้งนี้กลับมีเพียงก้อนสะอึกที่ตีตื้นขึ้น ไม่มีน้ำตาของความอ่อนแอไหลอาบแก้มอีกแล้ว
“มันคงไม่กล้าเกิดมาหรอกเพราะมันรู้ดี...ถ้ามันเกิดมาเมื่อไหร่ ทั้งมันและแม่มันจะไม่มีทางตายดี”
“งั้นก็เซ็นเถอะค่ะ เรื่องระหว่างเรามันจะได้จบสักที”
“ม่านตะวัน! มันไม่เคยมีเรื่องของเราเธออย่าลืม!”
เสียงของเขาเย็นชาและมันทิ่มแทงเหมือนมีดคมเฉือนลึกลงในหัวใจเธออย่างไม่ปรานี
ม่านตะวันจ้องมองเขาและซึมซับความเกลียดชังทุกหยาดหยดในน้ำเสียงนั้น
เพราะแบบนี้...ม่านตะวันจึงต้องรีบจบทุกอย่าง จบเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
- ผู้เขียน
