เรื่องจริงที่ไม่มีวันบอก

1448 คำ

เรื่องจริงที่ไม่มีวันบอก “พี่เมฆ…” ผมดันพี่เมฆออกพยายามปรามให้เขาใจเย็น “ไม่ไหวแล้วคิน…” เสียงหนากระซิบข้างหูก่อนจะดันผมไปที่เตียงนุ่ม มือหนาปลดถอดทุกสิ่งบนร่างกายที่ทั้งผมและพี่เมฆสวมใส่ออกอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบเจลหล่อลื่นบีบใส่มือและสอดเข้ามาทางด้ารหลังของผม “อืม…” มันเกร็งไปทั้งตัวแถมยังเสียวมากๆ อีกด้วย มือหนาของพี่เมฆยังแทงเข้าแทงออกในช่องทางรักของผม ผมยันตัวขึ้นมานั่งอ้าขาออกขว้างเพื่อรับนิ้วมือของพี่เขาส่วนมือผมเองก็เริ่มจับไปที่แก่นกายคนตรงหน้าที่ขยายตื่นเต็มตัว “ซืดดด…” เขาหลุดคราง โอบคอผมไว้ก่อนจะโน้มลงมาบดไซร้ตรงจุดอ่อนไหวแถวๆ ซอกคอของผมอีกครั้ง ผมเอนตัวหนีปลายลิ้นร้อนที่โลมไล้อย่างไม่หยุดหย่อนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนในที่สุด พี่เมฆหยิบถุงยางมาสวมก่อนที่จะดันความเป็นชายเข้ามาในช่องทางรักที่เปิดขยายของผม “อืมมม…” ผมจับแขนพี่เมฆแน่น มันค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจนหมดท่ามกลางเสียงครางของผมที่ดังไม่ขาด พี่เมฆเริ่มขยับออกแรงทั้งหมดที่มีกระแทกเข้าใส่ผมอย่างรุนแรง “อื้มมม…เจ็บ! ...เจ็บครับ!” ผมร้องยอกพยายามดันหน้าท้องเขาไว้ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนยังคงปลดปล่อยทุกอารมณ์เข้าใส่ผมแบบโหมกระหน่ำ “ซืดดด…อ่าาา…คิน…” พี่เมฆครางชื่อผมดังลั่นโถมทุกอย่างใส่อย่างคนดื้อรั้นเอาแต่ใจ “อื้มมม…พี่เมฆ!” ผมปรือตาสบร่างหน้าที่อยู่บนตัว เขาทิ้งจังหวะขยับสะโพกให้ช้าลงแต่สวนเข้ามาด้วยความหนักแน่น “อ่าาา…อื้มมม” “ซืดดดด…คิน…” เราครางรับกันในทุกจังหวะของความกระสันพี่เมฆกลับมาขยับในจังหวะถี่กระชั้นดังเก่า “จะแตก…อื้มมม…จะแตกครับอ่าาา…” ผมชักรูดลำของตัวเองอย่างชำนาญก่อนจะแตกใส่มือตัวเอง “ซืดดด…คิน…อ่าาา…” ไม่นานผมก็แตก เขาถอดถุงยางออกเปลี่ยนอันใหม่และสวนเข้ามาในร่างกายผมอีกครั้งเหมือนคนอดอยากปรารถนาอย่างรุนแรง ผมก็ไม่ได้นับแล้วล่ะครับว่าจากนั้นเราจะทำกันไปกี่รอบ ตอนนี้ผมอาบน้ำเสด็จแล้วนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงในขณะที่พี่เมฆเข้าไปอาบน้ำ เสียงมือถือพี่เมฆสั่น ผมไม่ได้สนใจอะไรแต่พอเห็นมันสั่นซ้ำๆ ในจังหวะสั้นๆ ก็เลยหยิบมาดู ข้อความครับ ‘เอาไงวันนี้’ ‘ซ้อมเสร็จกี่โมง’ ‘วันนี้คินไม่อยู่กลับดึกมาที่บ้านมั้ย’ ‘กูคิดถึงมึงนะไม่ค่อยได้เจอกันเลย’ “???” ผมมองข้อความที่พี่ชายผมส่งหาพี่เมฆไม่หยุดอย่างไม่เข้าใจ ‘กูคิดถึงมึงนะไม่ค่อยได้เจอกันเลย’ ประโยคสุดท้ายมันติดอยู่ในใจผมอย่างแรง พี่เคคิดถึงพี่เมฆ… ข้อความที่ส่งหามันก็ดูเหมือนจะซ่อนความรู้สึกที่พิเศษเอาไว้ ภาพที่พี่เคกับพี่เมฆอยู่ด้วยกันอย่าสนิทสนมกลับเข้ามาในหัวผม ผมกำลังปล่อยให้ความรักยังตาจนมองไม่เห็นอะไรไปหรือเปล่า? “ขอให้ไม่จริง” ผมกวาดตามองไปรอบห้องในหัวรู้สึกมึนๆ งงๆ สับสนจับต้นชนปลานอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมต้องการคำอธิบาย… ผมต้องหาคำตอบ… ผมเปิดลิ้นชักหัวเตียงพยายามค้นหาของที่พอจะเป็นพยานว่าพี่ผมมาที่นี่หรือไม่ แต่ในลิ้นชักไม่มีอะไรผมชั่งใจระหว่างโต๊ะเขียนหนังสือกับตู้เสื้อผ้า สุดท้ายผมก็เดินมาเปิดตู้แทน ผมไล่ดูชุดนักเรียนไปเรื่อยจนมาสะดุดกับตัวกลางที่เป็นเสื้อนักเรียนของพี่ชายผมเอง พี่เคเคยมาค้างที่นี่… ผมเดาอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไร หมายความว่ายังไง ผมรู้สึกจุกเหมือนมีก้อนแข็งๆ มาทับกลางอกจนมันรู้สึกอึดอัดทรมานมือที่สั่นและเย็นของผมเปิดลิ้นชักข้างลง ภาพตรงหน้าทำให้ม่านน้ำตาผมไหลบ่าออกมาอย่างไม่รู้ตัว รูปพี่เคกับพี่เมฆครับ… “คิน!!!” เสียงพี่เมฆดังขึ้นพร้อมกับปิดตู้เสื้อผ้าและดันลิ้นชักปิดไปดังเก่า “ทำอะไร!!!” พี่เมฆขึ้นเสียงใส่ผม “นั่นมันอะไรครับ?” ผมมองพี่เมฆทั้งน้ำตา “ไม่มีอะไร” พี่เมฆเสียงอ่อนจับแขนผมเหมือนจะปลอบโยนแต่ผมไม่เชื่อ ถ้าไม่มีอะไรทำไมต้องเรารูปที่กอดคอกันมาซ่อนไหนจะข้อความที่เขียนไว้อีก นั่นลายมือพี่เคผมจำได้ love you หนึ่งในหลายๆ ตัวอักษรที่เป็นลายมือของพี่ชายผม “อย่าโกหกกันสิครับพี่เมฆ” “มันไม่มีอะไรจริงๆ” พี่เมฆยืนยัน “พี่เมฆ!” ผมปัดมือพี่เขาออกขึ้นเสียงใส่เพื่อบอกว่าผมไม่พอใจเอามากๆ “มันเป็นอดีตไปแล้วคิน…พี่กับเค…เอ่อ…เราเลิกกันไปนานแล้วก่อนที่พี่จะคบกับคินนะ” พี่เมฆพยายามเข้ามาใกล้แต่ผมก็ถอยหนี “เสื้อในตู้ล่ะครับ? ...ข้อความที่พี่เคพึ่งส่งมาเมื่อกี้อีก…ซ้อมเสร็จรึยัง? ...วันนี้คินไม่อยู่บ้าน? ... คิดถึง?” “นี่คินเปิดมือถือพี่เหรอ” “เปล่าเลยครับ! ...แต่ก็ขอบคุณที่พี่เคส่งมาไม่งั้นผมคงกลายเป็นคนโง่!” “คิน…ใจเย็นนะฟังพี่ก่อน!” “พี่แม่งเหี้ยอ่ะ! ...ทำได้ไงวะคบทั้งพี่ทั้งน้องเลยงั้นเหรอแม่งโคตรเห็นแก่ตัว!” “คิน…พี่ขอโทษใจเย็นก่อนนะพี่อธิบายได้” พี่เมฆพยายามจะเข้ามากอดแต่ผมก็ผลักเขาออก ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่อายอะไรทั้งนั้นแหล่ะครับตอนนี้ “ไม่ต้องเข้ามา!” ผมตวาดพลางปาดน้ำตาที่ยังไหลมาไม่หยุด “คิน…” พี่เมฆถอนหายใจสีหน้าก็ดูจะเจ็บปวดลำบากใจอยู่บ้าง ก็อย่างดีอย่างน้อยก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนคนอื่นเขาบ้าง “พี่อยากให้ผมเป็นคนเลวเหรอ? ...อยากให้ผมทรยศพี่เคเหรอ? ...หรือว่าจะเก็บเรื้องนี้ไว้ไม่บอกใคร?” “พี่ผิดคิน…พี่ผิดเอง…พี่ขอโทษนะคินอย่าร้องเลยนะพี่ขอโทษ” พี่เมฆกระชากตัวผมเข้าไปกอด ผมดิ้นและทุบตีเขาระบายความอัดอั้นที่มีอยู่ในใจพี่เมฆก็ยอมให้ผมทุบเขายังกอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย “งั้นพี่ก็เลือกมา…พี่จะเลือกใคร” ผมผละออกจ้องพี่เมฆทั้งน้ำตา “พี่…” พี่เมฆลำบากใจ “ทำไม?” ผมถามเสียงสั่น “พี่รักคินนะ…รักมาก…แต่พี่ก็รักเคเหมือนกันเคเขาไม่ผิด…” “งั้นผมผิดสินะ!” “คิน! ...มีเหตุผลหน่อยสิ” “ต้องเป็นผมป่าววะที่ต้องพูดคำนั้น! ..? พี่แม่งชั่ว! ...โคตรชั่ว!” ผมปาดน้ำตาเดินมาหยิบกระเป๋า “คิน! ...เดี๋ยวก่อน” “อย่ามาจับ!!!” ผมสะบัดมือออกจ้องพี่เมฆอย่างแข็งกร้าว ปวดร้าวไปทั้งใจเมื่อรับรู้ว่าคนที่ผมแอบชอบแอบรักแม่งเลวได้ใจ ผมผิดเองที่พยายามปลอบใจ หลอกตัวเองและเลือกจะไม่สงสัยในความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนทั้งๆ ที่ถ้ามองดีๆ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว แม่ง…เจ็บชิบหาย! ... “พี่รักคินนะ…” “ไม่ต้องมาพูด! ...ถ้าพี่เลือกไม่ได้ผมจะเลือกให้เอง” “เราอยู่แบบนี้ก็ได้นี่นา…เคไม่รู้หรอก” “แต่ผมรู้ว่ะพี่! ...ผมแม่งโคตรจะรับไม่ได้พี่เข้าใจบ้างมั้ยวะ!” “คิน…” พี่เมฆจับมือผมพลางก้มหน้าสำนึกผิด ผมสะบัดมือออกจ้องหน้าเขาผ่านม่านน้ำตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ในเมื่อไอ้พี่เมฆแม่งเลือกอะไรไม่ได้ผมก็จะเป็นคนเลือกให้เอง ผมจบเอง… ผมไปจากเขาเอง… ที่เจ็บกว่าในตอนนี้คือพี่เมฆไม่ตามผมมา… แปลว่าเขาเลือกพี่เคสินะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า…ยิ่งรู้สึกก็ยิ่งเจ็บ… ผมผิดเอง… โทษใครไม่ได้เลยผิดตั้งแต่คืนนั้นจนมาถึงวันนี้เลยทีเดียว ผมจะตัดใจ… ผมจะไม่รักเขาอีกต่อไปแล้วผมจะเป็นคนใหม่ที่ลบลืมเขาออกไปจากความทรงจำ เหมือนกับว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อ เมฆ ในชีวิต

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more