ตอนที่ 3 : เสียงปลายสาย
890 คำ
หลังจากคืนนั้น...
ผมก็ไม่ได้เปิดร้านอีกเลย
ความทรงจำที่วนซ้ำอยู่ในหัว—ริมฝีปากเย็นเยียบที่แตะบนแผล รอยยิ้มเหมือนนักล่า และถุงโดนัทที่กลายเป็นสิ่งน่าขยะแขยงในสายตาผม—มันกัดกินจนผมแทบคลั่ง
บ้านทั้งหลังเต็มไปด้วยความเงียบ โทรทัศน์ถูกปิด ผ้าม่านถูกดึงปิดจนสนิท
ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังไล่ต้อนผมให้จนมุม
เงินเก็บเหลือไม่มาก...แถมความกลัวก็ทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะก้าวออกไปข้างนอก
ผมตัดสินใจโทรหาเควิน
เสียงสัญญาณดังอยู่สามครั้ง ก่อนที่หน้าจอจะเผยให้เห็นใบหน้าจริงจังของเขา
“เควิน...” เสียงผมสั่นจนแทบไม่เป็นคำพูด “คือ...ฉันขอปรึกษาอะไรหน่อยได้ไหม”
เขามองหน้าผมผ่านกล้อง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนผมแทบอยากร้องไห้ออกมา
“หน้านาย...” เควินขมวดคิ้ว “ดูโทรมมาก”
ผมหัวเราะแห้ง ๆ พลางหลบตา “อ่า...ใช่...ฉันไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว...กินอะไรก็ไม่ลงเลย... ฉันกลัวมากเควิน...กลัวว่าจะเจอ ‘มัน’ อีก”
เควินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนถามเสียงต่ำ “...หมายความว่า...มันกลับมาอีกแล้ว?”
“ใช่...” ผมก้มหน้าลง สองมือกำชายเสื้อจนสั่น “หลังจากพวกนายกลับไปได้ไม่นาน...เขาก็ปรากฏตัวขึ้นอีก... แต่ครั้งนี้ฉันมีหลักฐาน”
ผมหยิบอัญมณีสองก้อน—แดงกับเขียว—ขึ้นมาให้กล้องเห็น แสงจากมันสะท้อนวูบวาบในห้องที่มืดทึบ
เควินชะงักไป ดวงตาเขาสั่นไหวเล็กน้อย “...ไม่ใช่ของที่ใครจะให้กันง่าย ๆ แน่... นี่มันไม่ใช่ของธรรมดา บีนนี่”
“หรือว่า...” ผมกลืนน้ำลาย “...คนรวยจะเอามาใช้แทนเงิน...?”
เควินส่ายหน้าเร็ว “ไม่...ไม่ใช่แน่นอน” เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามขมับ เขารีบหยิบสมุดบันทึกเก่าขึ้นมาเปิดหาข้อมูล หน้ากระดาษกรอบดัง กรึ๊บ กรึ๊บ แต่แล้ว...เขาก็หยุด ปิดมันลงแรง ๆ ราวกับไม่อยากให้ผมเห็น
“...บีนนี่ ฟังฉันนะ” เขามองหน้าผมด้วยสายตาจริงจังที่สุด “เราต้องติดต่อ ‘มูลนิธิ SCP’ แล้วล่ะ”
ผมชะงัก “หน่วยงานนั้น...มีจริง ๆ เหรอ?”
“ฉัน...” เควินกลืนน้ำลาย แล้วพูดเบา ๆ “...ฉันเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง”
เขาไม่พูดต่อ เหมือนมีบางอย่างหนักหน่วงกว่าที่ผมจะจินตนาการได้
หัวใจผมเต้นแรง—ทั้งหวังและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
ไม่นาน เควินหยิบมือถือขึ้นมากดหมายเลขสายตรงลับ ๆ ที่เขามีติดตัว
[กรุณากดหมายเลขที่ต้องการติดต่อเจ้าหน้าที่]
[1: รายงานการพบสิ่งผิดปกติ]
[2: รายงานวัตถุแปลกประหลาด]
[3: รายงานสิ่งมีชีวิตประหลาด]
[4: รายงานอาการป่วยผิดธรรมชาติ]
[5: รายงานการพบศพหรือชิ้นส่วนไม่ทราบที่มา]
[ทวนใหม่ กด 0]
เควินไม่ลังเล กด [1]
สัญญาณดังสั้น ๆ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำเย็นชาในสายจะดังขึ้น
“สวัสดีครับ... มูลนิธิ SCP พร้อมรับฟังปัญหาของท่าน”
เควินหันมามองผม ก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจัง “คือ...เพื่อนของผม เจอเรื่องผิดปกติหลายอย่าง... จะเริ่มเล่าจากตรงไหนดี...”
เขาอธิบาย—ชื่อของผม สถานที่ ร้านโดนัทเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน เรื่องกระต่ายหน้ากากสีชมพูที่กินโดนัททั้งถุงโดยไม่ถอดหน้ากาก และชายผมขาวสูงสองเมตรที่จ่ายค่าของเป็นทองคำแท่งกับอัญมณีแทนเงิน
เสียงเจ้าหน้าที่ในสายถามสั้น ๆ แต่คมกริบ “พวกนั้นปรากฏตัวเวลาไหน?”
ผมรีบยื่นหน้าเข้าไปพูดใส่ไมค์ “ตอนกลางคืนครับ... มีหมอกหนามาก... ช่วงที่ถนนว่าง ไม่มีใครเดินผ่าน...”
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเสียง แกร๊ก ของแป้นพิมพ์ดังขึ้นรัว ๆ
[หน้าจอระบบขึ้นข้อความเดียว: 00:01–04:59]
“รับทราบ...” เจ้าหน้าที่พูดช้า ๆ “ทางเราจะเข้าไปเฝ้าระวังที่บ้านของคุณ บีนนี่ ขอถามอีกเรื่อง คุณได้มีการพูดคุยหรือสัมผัสกับพวกมันโดยตรงหรือไม่”
ผมตัวแข็งทื่อ ใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา “คะ...คือ...”
เสียงผมสั่นจนแทบแตก “...ผู้ชายผมขาว... เขาเลียแผลฉัน...”
มือผมกำขอบโต๊ะจนสั่น
“ส่วนคนที่ใส่หน้ากากกระต่าย... ฉันคุยกับเขานิดหน่อย...”
เงียบ...เงียบจนหูอื้อ
จากนั้นเสียงปลายสายก็ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ
“ถ้างั้น...คุณจะต้องถูกกักตัวทันที ไม่มีข้อยกเว้น”
“ว่าไงนะ?!” ผมร้องลั่น ดวงตาเบิกกว้าง
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักหลายคู่ก็ดัง ตึง! ตึง! ตึง! ตรงหน้าประตูบ้าน
ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกอย่างรุนแรง แสงไฟสีขาววาบเข้ามา พร้อมเสียงฉีดก๊าซ ฟู่!
ผมพยายามตะโกน แต่ลมหายใจถูกกลืนหายไปในความมืดราวกับถูกดูดลงเหว
สติสุดท้ายที่พร่ามัว—ผมเห็นเควินถูกจับไปพร้อมกัน สมุดเล่มนั้นถูกดึงออกจากมือเขา ส่วนทองคำกับอัญมณีในห้องผมก็ถูกเก็บไปทั้งหมด
จากนั้น...ทุกอย่างก็ดับวูบ
เหลือเพียงความมืดทึบ และเสียงหัวใจตัวเองที่แผ่วเบาลงเรื่อย ๆ...
จบตอน
- ผู้เขียน
