ตอนที่ 2 : เงาที่ไม่ใช่มนุษย์
1046 คำ
เช้าวันนี้... ผมไม่กล้าเปิดร้านตามปกติเลย
ร่างกายยังหนักเหมือนโดนทับ หัวใจยังเต้นแรงจากเหตุการณ์เมื่อคืน เสียงริมฝีปากของชายผมขาวกับสัมผัสนั้น มันเหมือนกัดกินผมจากข้างในไม่ยอมหยุด
มือของผมสั่นจนแทบถือมือถือไม่อยู่ แต่สุดท้ายก็กดโทรหาเพื่อนสองคนที่สนิทที่สุด บิวกับเควิน
ภาพวิดีโอคอลปรากฏขึ้น
“จริงดิ!!” บิวร้องจนผมสะดุ้ง “นายบ้าไปแล้วรึเปล่า บีนนี่!”
“ไม่ใช่นะ!” ผมส่ายหัวแรงจนผมกระเซอะกระเซิง “ฉันพูดจริง... วันนี้พวกนายมาที่ร้านได้ไหม ฉัน...ฉันกลัว” เสียงของผมสั่นจนแทบหลุดเป็นกระซิบ
บิวทำหน้ายู่ หัวเราะกลบเกลื่อน “โธ่เอ๊ย... ฉันมีงานทั้งวันเลย นายแค่คิดมากเองแหละ ฮ่าๆ”
ผมหันไปทางเควินที่เงียบผิดปกติ “แล้วนายล่ะ...?”
เควินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบหนังสือปกสีดำซีด ๆ เล่มหนาออกมา พลิกเปิดช้า ๆ เสียงกระดาษแห้งกรอบเสียดสีกันดัง กรึ๊บ กรึ๊บ
“บีนนี่...” เควินพูดเสียงต่ำ “สิ่งที่นายเจอ... อาจจะเป็น SCP ก็ได้”
ผมขมวดคิ้วทันที “SCP...อะไรนะ?”
เขากวาดตามองหน้าผมผ่านจอ แล้วเริ่มอธิบายช้า ๆ
“SCP หรือ Special Containment Procedures คือคำเรียกสิ่งที่ผิดธรรมชาติ... ไม่ว่าจะเป็นวัตถุ สิ่งมีชีวิต หรือปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เราไม่เข้าใจ มูลนิธิ SCP คือองค์กรลับที่กักกันพวกมัน... เพื่อปกป้องมนุษย์...”
บิวฟังแล้วหัวเราะลั่น “5555 โอ๊ย ขำ! SCP มีจริงที่ไหนกัน แค่เรื่องหลอนในเน็ตนั่นแหละ! กระต่ายกินโดนัทเนี่ยนะ? ฮาแตก!”
แต่เสียงหัวเราะของบิวหยุดลงทันที—เมื่อผมเอื้อมมือไปหยิบ “ทองคำแท่งสามก้อน” ขึ้นมาโชว์ตรงกล้อง
เงียบ... เงียบจนได้ยินเสียงหายใจตัวเองสะท้อนกลับ
สีหน้าของทั้งคู่เปลี่ยนเป็นซีเรียสในพริบตา
“เมื่อวาน...ผู้ชายคนนั้นเหมาโดนัทหมดร้าน แล้วก็วางสิ่งนี้ไว้แทนเงิน...” ผมพูดเสียงเบา มือยังสั่นไม่หยุด
เควินหรี่ตามองทองคำนั้น แล้วก้มอ่านหนังสืออีกครั้ง “...ไม่เคยมีการบันทึกไว้ แต่มัน...เป็นไปได้”
“เขาหน้าตาเป็นยังไง” เควินถามเสียงเรียบ
ผมรีบตอบทันที “สูง...ผมยาว...ผมสีขาว...ดวงตาคมมาก เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในหัวฉัน...”
บิวกลืนน้ำลาย แต่ยังแกล้งหัวเราะ “ฮะ...ฮ่าๆ นั่นมันแค่คนหล่อ ๆ ธรรมดานี่ ไม่ใช่มนุษย์ประหลาดหรอก!”
แต่ผมเห็น...นิ้วของบิวกำเสื้อตัวเองแน่นจนข้อนิ้วขาว
เควินผลักแว่นขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “...บาง SCP แปลงร่างเป็นมนุษย์ได้... บางตัวจะออกล่าเฉพาะตอนกลางคืน...”
คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวผมหนาววาบไปทั้งร่าง
บ่ายวันนั้น
ผมพยายามจัดร้านให้เหมือนทุกวัน แม้จะใช้เวลานานกว่าปกติ มือก็ยังสั่นไม่หยุด
เมื่อเควินกับบิวมาถึง ผมแทบจะวิ่งไปกอดทั้งคู่ด้วยความโล่งใจ
“วันนี้มันโผล่มาไหม” เควินถามทันที
ผมส่ายหัว “ไม่...ยังไม่เห็นเลย”
บิวหัวเราะพลางตบบ่าผมแรง ๆ “เห็นไหม ฉันว่าแล้ว นายคิดไปเองแน่ ๆ โธ่เอ๊ยบีนนี่ อย่าบ้าสิ”
ผมกัดริมฝีปากแน่น “ฉันไม่ได้โกหก...”
เควินไม่พูดอะไร นั่งลงแล้วเปิดตำรา SCP อ่านต่อ เงาของเขาปกคลุมไปครึ่งโต๊ะ บิวก้มหน้าทำการบ้านเหมือนไม่ใส่ใจ ส่วนผมก็ขายโดนัทไปเรื่อย ๆ ถึงแม้จะขายได้ไม่กี่ชิ้น แต่แค่มีเพื่อนอยู่ด้วย ผมก็หายใจโล่งขึ้นนิดหน่อย
ค่ำ...
บิวหาวเสียงดัง ยกแขนขึ้นขยี้ตา “ฉันกลับก่อนล่ะ แม่คงด่าถ้ากลับดึก” เขาเก็บของพลางโบกมือให้
ไม่นานเควินก็เก็บหนังสือบอกว่าจะกลับเหมือนกัน ทิ้งให้ร้านเหลือเพียงผมเพียงลำพัง
ทันทีที่ประตูปิดลง ความเงียบก็กลืนกินทุกสิ่ง
เสียงนาฬิกาบนผนังดัง ติ๊ก...ต๊อก...ติ๊ก...ต๊อก ชัดเจนยิ่งกว่าปกติ
ทุกครั้งที่ลมพัดม่านหน้าร้านพลิ้วไหว ผมก็สะดุ้งเหมือนเห็นเงาคนเดินผ่าน
ผมกอดตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
แล้ว...เงายาวของชายร่างสูงก็ค่อย ๆ ทอดยาวเข้ามาบนโต๊ะ
ขาของผมแข็งเป็นหินทันที
เขา...กลับมาแล้ว
ชายผมขาวก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน เส้นผมยาวสีเงินขาวสะท้อนกับแสงไฟสลัว เขาก้มลงใกล้จนผมต้องถอยหลังอัตโนมัติ
มือใหญ่เย็นเฉียบคว้ามือผมขึ้นมา จ้องตรงไปที่พลาสเตอร์เล็ก ๆ ที่แปะอยู่
ดวงตาคมกริบราวกับมีด...จ้องแผลนั้นไม่กะพริบ
“...แผลนี้...ยังไม่หายสินะ” เสียงทุ้มต่ำเล็ดลอดออกมาช้า ๆ
เขาค่อย ๆ ลอกพลาสเตอร์ออก เลือดซึมออกมาจาง ๆ ผมพยายามสะบัดมือหนี แต่แรงของเขาหนักเหมือนถูกตรึงด้วยโซ่
เขาก้มลง...ริมฝีปากแตะตรงเลือดนั้นเบา ๆ ก่อนจะเลียช้า ๆ
ผมสะดุ้งจนขาแทบหมดแรง ลมหายใจขาดห้วง ใจเต้นรัวเหมือนกลองแตก
เขายกยิ้มบาง—ยิ้มที่เย็นเยียบไร้ความเป็นมนุษย์
จากนั้นวางอัญมณีสองก้อน สีแดงเข้มเหมือนเลือด และสีเขียวมรกตลงบนโต๊ะ เสียง “กริ๊ก” ของหินกระทบไม้ก้องกังวานในร้านที่เงียบสงัด
“...เอาทั้งหมด”
เสียงเรียบของเขาทำให้ผมรีบหยิบโดนัทใส่ถุงมือสั่นไม่หยุด เลือดจากแผลหยดลงไปในถุงโดยไม่ตั้งใจ
ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นทันที ริมฝีปากยกยิ้มกว้างขึ้น มองถุงนั้นเหมือนนักล่ามองเหยื่อ
เขายกถุงขึ้นแนบจมูก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป...อย่างเงียบงัน
ผมยืนตัวสั่น หอบหายใจถี่ รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายหยิบมือถือขึ้นมาแอบถ่ายแผ่นหลังของเขาไว้
ในจอ...
เงาของเขา ไม่ใช่เงาของมนุษย์
มันบิดเบี้ยวเหมือนเส้นสีดำพันกันยุ่งเหยิง คล้ายปากกระต่ายยักษ์ที่กำลังอ้ากว้าง ราวกับจะกลืนร้านทั้งร้านเข้าไปทั้งหลัง...
จบตอน
- ผู้เขียน
