มัดใจนายจอมโหด

สิ่งที่ไม่ควรเห็น

โรงอาหาร

ฉันที่ทนนั่งเรียนด้วยความอึดอัดมานานจนตอนนี้ก็ถึงเวลาพักแล้ว ฉันเดินลงมาที่โรงอาหารชั้นล่าง ซึ่งเป็นโรงอาหารสองชั้นที่หรูหรามากฉันไม่เคยเห็นโรงอาหารในมหาลัยที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่แปลกใจเลยที่ที่นี่จะมีแต่คนมีฐานะทั้งนั้น

“ปึก เพล้ง”

เสียงจานล่วง ในระหว่างที่ฉันมัวแต่ตะลึงในความหรูหราของโรงอาหารจนลืมมองทางก็ดันไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า

“ขอโทษค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเองค่ะ” ฉันรีบก้มตัวลงเป็นการขอโทษยกใหญ่

“อ่อ เธอนี้เองที่เจอกันเมื่อเช้า”

ฉันได้ยินหมอนั่นพูดพอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าเป็นหนุ่มผมน้ำเงินคนนั้นที่ยืนจูบกับยัย ฮเยออยู่เมื่อเช้านี้

“อ่อนายเองหรอ ขอโทษทีพอดีฉันไม่ทันมองทางนะ” ฉันตอบไปแบบขอไปทีและกำลังจะเดินไปทางอื่น

“ฮึ งั้นหรอ ไม่เห็นต้องยุ่งยากถ้าอยากได้ก็บอกดีๆ สิ ไม่ต้องอ่อยฉันให้เสียเวลาหรอกหนา”

“ฮะ!! พูดบ้าอะไรของนายใครไปอ่อยนายไม่ทราบ”

ฉันได้แต่ทำหน้าเหวอกับคำพูดของตานั่นที่มาหาว่าฉันอ่อยเขา

“ไม่เห็นต้องอายเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติฉันไม่ถือหรอก สนุกเสร็จก็แยกทาง ก็วิน ๆ กันทั้งสองฝ่าย เธอก็ได้ฉันก็ได้ สนุกออกว่าไม่ล่ะ”

ตานั่นพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาหาฉัน

“บ้าหรือไง ใครมันอยากจะเอากับนายอย่าหลงตัวเองให้มาก ฉันแค่เดินไม่ระวังเลยชนนายก็แค่นั้น”

ฉันหันหลังกำลังจะเดินหนี

“โอ๊ยยย!!!”

“จะรีบไปไหนล่ะ” แต่หมอนี่กับดึงแขนฉันเข้าไปชนกับแผงอกของเขา และก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน

“ปล่อยฉัน และฉันขอเตือนว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” ฉันพยายามแกะมือเขาออกจากแขนของฉันแต่ก็ไร้ประโยชน์

“โอเคฉันปล่อยก็ได้ แต่ว่าก็แค่ครั้งนี้ เธอคงเล่นตัวได้อีกไม่นานหรอก”

เขาพูดจบก็ปล่อยมือฉัน และใช้สายตาสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ที่จริงอ้วนๆ อย่างเธอก็ไม่ใช่สเปกฉันหรอกนะ แต่หน้าตาเธอผ่านฉันไม่ติด หึ”

พูดจบเขาก็ยกยิ้มมุมปากและเดินไปทางอื่น ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้น

‘ฉันเนี่ยนะอ้วนตั้งแต่เกิดมาน้ำหนักฉันยังไม่เคยแตะ48เลยนะย่ะ’

ฉันบ่นในใจ อาจจะเป็นเพราะชุดที่ฉันใส่วันนี้มั้งเลยทำให้ดูอ้วน กางเกงขายาวตัวใหญ่ที่เนื้อผ้าทิ้งตัวกับเสื้อฮูดตัวใหญ่เกือบถึงเขา ทำให้ฉันที่สูง 170 ซม. ยิ่งดูตัวใหญ่ แต่ก็ดีจะได้ไม่มีใครมายุ่งกับฉัน กินข้าวอิ่มฉันก็ว่าจะไปเดินย่อยสักหน่อย

“ไวไฟเหมือนกันนิ มาวันแรกก็อ่อยผู้ซะล่ะ เธอคงจะไม่ถือใช่ไหมที่กินของเหลือทิ้งจากฉัน”

ยัยฮเยที่กินข้าวเพิ่งอิ่มเดินมาขวางทางฉันไว้

“แต่ฉันว่าเธอคงไม่ถือหรอกเนอะ ไปพวกเราเหม็นขยะ55555”

ยัยนั่นพูดจบก็หัวเราะเยาะฉันแล้วเดินหนีไป

“เฮ้อออ มาเรียนวันแรกฉันต้องมาเจออะไรบ้างเนี่ย”

ฉันพูดกับตัวเอง ตอนนี้ผู้คนที่นี่ก็ยังคงจ้องฉันไม่หยุดฉัน เลยว่าจะไปหาที่เงียบๆ นั่งเขียนไดอารี่คนเดียว เพราะไม่อยากทนอึดอัดกับสายตาที่จ้องฉันเหมือนว่าฉันเป็นตัวประหลาด ฉันกำลังจะขึ้นไปบนดาดฟ้าชั้น10

ในระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น ก็ดันมาเจอยัยพวก4ตัวมหาประลัยอีกจนได้ ยัยคนที่1กระโดดมาขวางหน้าฉันและถามฉัน

“แกจะไปไหนฮะ”

เฮ้อออ ฉันถอนหายใจและกำลังจะเลี่ยงไปทางอื่น แต่ดันโดนยัย2ตัวที่เหลือเข้ามาดักทางไว้จนหมด

“เพื่อนฉันถามทำไมไม่ตอบ” นี้เป็นเสียงของยัยฮเยหัวหน้าแก๊งที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน

“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเธอ ถอยไป”

พูดจบฉันก็เดินชนยัยคนที่1ที่ขวางทางฉันแล้วมุ่งหน้าไปที่ดาดฟ้า

ดาดฟ้า

พอมาถึงชั้น10ฉันก็เปิดประตูออกไปบนดาดฟ้า เปิดประตูออกมาก็เห็นมีห้องห้องหนึ่งที่อยู่ติดกับประตูและยาวไปจนสุดขอบกำแพงของดาดฟ้าอีกด้าน ฉันว่าจะเปิดเข้าไปดูสักหน่อยแต่ดูเหมือนว่ามันถูกล็อกเอาไว้จากด้านใน และฉันก็นึกได้ว่าเมื่อกี้ข้างๆ ประตูดาดฟ้ามีประตูอีกบานหนึ่งติดกันอยู่น่าจะเป็นประตูเข้าห้องนี้อีกบานแน่ๆ คงจะเป็นห้องเก็บของพวกโต๊ะพวกเก้าอี้เก่าๆ ที่พังแล้วมั้ง ฉันเลยเดินไปหาที่นั่งอีกมุมหนึ่งแต่ก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังพูดคุยกันอยู่หลังแทงก์น้ำขนาดใหญ่ที่วางเรียงลายอยู่ ฉันเลยเดินไปดู ก็เห็นไอหน้าโหดที่นั่งข้างฉัน และเพื่อนๆ เขาอีก2คน คนหนึ่งผมยาวประบ่าออกสไตล์ญี่ปุ่น และอีกคนเป็นหนุ่มหน้าตายิ้มแย้มขี้เล่น กำลังยืนสูบบุหรี่กันอยู่

“แกแอบดูอะไรน่ะ”

และฉันก็ได้ยินเสียงของยัยฮเยพูดขึ้นข้างฉัน ไม่ดังมากเพราะยัยนั่นก็คงกลัวพวกนั้นได้ยินเหมือนกัน

“แกนี้ชอบแซ่เรื่องชาวบ้านจริงๆ เลยนะ”

ฉันที่ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับยัยพวกนี้แล้วเลยจะเดินหนีไปที่อื่น แต่ยัยนั้นกับจับแขนฉันไว้แล้วพูดว่า

“แกจะไปไหนฉันคิดอะไรสนุกๆ ออกแล้ว ฮึ”

ยัยนั่นกระตุกยิ้มมุมปากแบบมีแผนร้าย และหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปพวกนั้นไว้แล้วผลักฉันออกไปจากที่ซ้อน

"เฮ้ย!! นั้นมันเด็กใหม่นิ" หนุ่มหน้าตาน่ารักหันมาเห็นฉันและชี้ให้คนที่เหลือหันมา

“เธอขึ้นมาทำอะไรบนนี้” หนุ่มผมยาวหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงราบเรียบและดูปกติ

“ใครใช้ให้เธอขึ้นมาบนนี้”

แล้วไอ้ตาหน้าโหดนั่นก็ตะคอกฉันขึ้นมาเสียงดัง ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยืนนิ่ง ก็ฉันไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดีนี่

“เป็นใบ้หรือไง ฉันถามทำไมไม่ตอบฮะ” ไอ้บ้านั่นตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง

“เออ คือว่า..ฉันแค่ขึ้นมาหาที่เงียบๆ นั่งเล่นเฉยๆ น่ะ” ฉันตอบไปแบบนี้หวังว่าเขาคงจะปล่อยฉันไปนะ

“นั้นก็แหกตาดูซะ ว่าตอนนี้ที่นี่มันว่างไหม”

ไอ้หมอนี้มันโกรธมันเกลียดอะไรฉันหนักหนาวะแค่ฉันไปแย่งโต๊ะที่เป็นที่นอนของเขาเนี่ยนะ

“อ่อเข้าใจแล้วนั้นฉันขอตัวนะไม่รบกวนล่ะ”

ฉันพูดพร้อมยกมือบ๊ายบายยิ้มแห้งๆ และรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที