บทที่ 12
“แต่พี่จำน้องโยได้นะครับ ตอนนั้นน้องโยยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แต่พอได้เจออีกครั้งกลับ…” ใบหน้าเจือยิ้มก่อนนี้ค่อยๆ หม่นลงจนหญิงสาวต้องขมวดคิ้วมองอย่างงุนงง ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม คลื่นลูกย่อมก็ซัดโครมเข้าหาคนทั้งสอง ทำให้หญิงสาวเสียหลัก และภาคย์ก็ไวใช้ได้เพราะเขาตวัดท่อนแขนรัดเอวเล็กเข้าหาตัว ทำให้อกอวบหยุ่นเบียดไปกับอกกว้างตึงของภาคย์โดยไม่ทันระวัง
ภาพโอบกอดของหนุ่มสาวตรงหน้าทำให้ทั้งมารุตและณิชาเห็นเต็มสองตา สาวสวยยิ้มกริ่มด้วยความชอบใจ แต่มารุตกลับมองด้วยสายตากราดเกรี้ยว สีหน้าที่ถมึงทึงค่อยๆ เรียบจัดลงทุกที...ทุกที
“กลางวันแสกๆ เกรงใจชาวบ้านชาวช่องหน่อยก็ดีนะ”
น้ำเสียงเข้มๆ ที่ดังขึ้นทำให้คนทั้งสองผละออกจากกัน ภาคย์หันมามองเพื่อนแล้วหัวเราะแก้เก้อ ขณะที่โยษิตามีสีหน้าเรียบเฉย
“โทษทีว่ะ แต่เมื่อกี้คลื่นมันแรง น้องโยจะล้มก็เลยรีบจับเอาไว้เท่านั้นเอง” ภาคย์ยกมือขึ้นลูบหน้
