นางพญาแห่งหมู่บ้านริมผา

บุญหล่นทับตักแม่ม่าย

นางพญาแห่งหมู่บ้านริมผา

ตอน บุญหล่นทับตักแม่ม่าย

แสงเงินแสงทองจับขอบฟ้า หมอกยามเช้าหนาทึบปกคลุมยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ เสียงระฆังวัดดังกังวานแว่วมาตามสายลม ชาวบ้านร้านตลาดต่างพากันตื่นแต่เช้ามืด จัดเตรียมข้าวปลาอาหาร ใส่ปิ่นโตเถาใหญ่ หอบหิ้วกล้วยอ้อยและผลไม้ป่าเพื่อเดินเท้าขึ้นไปทำบุญที่วัดบนยอดเขา หวังสร้างกุศลผลบุญ

แต่สำหรับ "สร้อย" บุญกุศลไม่ได้อยู่ที่วัด แต่อยู่ที่ความอิ่มท้องและความสุขสมของเธอเอง

วันนี้สร้อยตื่นเช้ากว่าปกติ เธออาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนผิวพรรณผุดผ่อง ประแป้งร่ำกลิ่นหอมฟุ้ง เธอเลือกสวมผ้าถุงลายดอกสีสดที่รัดรูปจนเห็นสะโพกผายดินระเบิด และเสื้อคอกระเช้าสีขาวบางเบาที่มีรอยแหวกอกลึก เผยให้เห็นเนินเนื้อขาวๆ วับๆ แวมๆ โดยจงใจ "ลืม" ใส่เสื้อชั้นในเหมือนเคย ผ้าขาวม้าผืนน้อยพาดบ่า พอให้ดูเหมือนชาวบ้านธรรมดา แต่แฝงจริตมารยาไว้ทุกกระเบียดนิ้ว

สร้อยไม่ได้เดินขึ้นไปถึงวัด แต่เธอไปดักรออยู่ที่ "ศาลาริมทาง" เก่าคร่ำคร่า ซึ่งตั้งอยู่บริเวณทางโค้งเปลี่ยว ก่อนจะถึงบันไดนาคขึ้นวัด บริเวณนี้มีพุ่มไม้หนาทึบและโขดหินใหญ่บังสายตาคนผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี

ไม่นานนัก เหยื่อกลุ่มแรกก็ปรากฏตัว เป็นกลุ่มชายแก่สามคน คือ ลุงมิ่ง ลุงคง และปู่เสือ เศรษฐีที่ดินวัยดึกของหมู่บ้าน ทั้งสามถือปิ่นโตเถาใหญ่ที่มีแกงไก่ ขนมหวาน และผลไม้เมืองหนาวราคาแพง เดินคุยกันกระหนุงกระหนิงมาตามทาง

"โอ๊ย... หน้ามืดจังเลยจ้ะ..." สร้อยแสร้งทำเสียงอ่อนเสียงหวาน เซถลาออกมาจากศาลา ทำท่าจะล้มพับลงไปกองกับพื้น

"เฮ้ย! นังหนูสร้อย เป็นอะไรไปน่ะ" ลุงมิ่งรีบวางปิ่นโต วิ่งเข้ามารับร่างนุ่มนิ่มของสร้อยไว้ได้ทัน

"ลุงมิ่งจ๋า... สร้อยหน้ามืด สงสัยจะเป็นลม ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วจ้ะ" สร้อยมารยาออดอ้อน ซบหน้าลงกับอกเหี่ยวๆ ของชายแก่ เบียดหน้าอกหน้าใจอวบอัดเข้ากับลำตัวของเขาจนลุงมิ่งตัวแข็งทื่อ

ปู่เสือกับลุงคงรีบตามมาสมทบ สายตาของชายแก่ทั้งสามไม่ได้มองที่ใบหน้าซีดเซียว (ที่แกล้งทำ) ของสร้อย แต่มองจ้องเข้าไปในร่องอกขาวผ่องที่ทะลักล้นออกมาจากเสื้อคอกระเช้า เหงื่อกาฬของพวกแกเริ่มไหล ทั้งที่อากาศเย็นสบาย

"โถๆๆ น่าสงสารจริงแม่คุณ ผัวตายไปก็ลำบากแย่" ปู่เสือพูดเสียงสั่น มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข เอื้อมมาจับต้นแขนขาวๆ ของสร้อย "งั้นเอานี่ไปกินสิ ข้าเตรียมมาถวายพระ แต่ให้เอ็งกินเอาแรงก่อนก็ได้ ได้บุญเหมือนกัน"

ปู่เสือยื่นถาดขนมชั้นและกล้วยไข่หวีงามให้ สร้อยปรือตามองของกิน แล้วเงยหน้าสบตาชายแก่ทั้งสามด้วยแววตายั่วยวน

"ขอบคุณจ้ะปู่... แต่สร้อยเกรงใจจัง ให้กินเฉยๆ มันบาปกรรม... เอาอย่างนี้ไหมจ๊ะ สร้อยจะตอบแทนบุญคุณพวกปู่ ให้พวกปู่ได้ 'ขึ้นสวรรค์' ก่อนไปถึงวัด"

สร้อยกระซิบเสียงกระเส่า พลางจูงมือชายแก่ทั้งสามให้เดินตามเข้าไปหลังโขดหินใหญ่ที่ลับตาคน

เมื่อลับตาผู้คน สร้อยไม่รอช้า เธอปลดผ้าขาวม้าที่พาดบ่าออก ปล่อยให้เสื้อคอกระเช้าหลุดลุ่ยลงมาอยู่ที่เอว เผยให้เห็นสองเต้าเต่งตึงขาวจั๊วะ ยอดถันสีชมพูระเรื่อชูชันสู้ลมหนาว ขนาดของมันใหญ่โตมโหฬารจนชายแก่ทั้งสามตาถลน อ้าปากค้าง น้ำลายไหลย้อย

"ดูดสิจ๊ะ... ดูดให้ชื่นใจ ถือว่าเป็นค่าน้ำนม" สร้อยแอ่นอกยัดเยียดความอวบอิ่มเข้าหาปากของลุงมิ่ง

ลุงมิ่งมือสั่นระริก รีบตะครุบเต้าข้างขวา ดูดกินอย่างตะกละตะกลามราวกับทารกหิวนม ปู่เสือไม่ยอมน้อยหน้า เข้าประกบดูดเต้าข้างซ้าย เสียงดูดจ๊วบจ๊าบดังระงมหลังโขดหิน สร้อยครางฮือในลำคออย่างพอใจ มือไม้ของเธอก็เลื้อยลงต่ำ

"ลุงคงจ๋า... อย่าให้น้อยหน้าเขาสิจ๊ะ มาให้สร้อยจับหน่อยสิว่ายังสู้งานไหวไหม"

สร้อยเอื้อมมือไปล้วงเข้าในกางเกงแพรสีสดของลุงคง ควักเอาความเป็นชายที่เหี่ยวย่นแต่พยายามผงาดสู้มือออกมา เธอกำมันไว้แน่น แล้วเริ่มรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ

"โอ้ววว... นังหนูสร้อย... มือเอ็งนุ่มเหลือเกิน... ซี๊ดดด" ลุงคงครางกระเส่า ขาสั่นพั่บๆ

สร้อยไม่ปล่อยให้ใครว่างงาน เธอใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงของลุงมิ่งที่กำลังดูดนมเธออยู่ แล้วใช้ท่อนแขนหนีบแท่งเอ็นของปู่เสือให้ถูไถไปกับสีข้างของเธอ

เธอปรนเปรอชายแก่ทั้งสามพร้อมกันอย่างช่ำชอง ทั้งแอ่นอกให้ดูด ทั้งใช้มือกำรูดสาวชักความเป็นชายที่แห้งเหี่ยวให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แท่งเอ็นของคนแก่แม้จะไม่แข็งโป๊กเหมือนหนุ่มๆ แต่มันก็สู้มือ และเต็มไปด้วยอารมณ์ดิบเถื่อนที่ถูกกดทับมานาน

"อ๊า... จะออกแล้ว... สร้อยจ๋า... ปู่จะออกแล้ว!" ปู่เสือร้องเสียงหลง

"แตกออกมาเลยจ้ะปู่... แตกใส่มือสร้อยเลย" สร้อยยุยง พลางเร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้น รูดเน้นๆ ที่ส่วนหัวหยัก

ปรี๊ดดด!

น้ำรักข้นคลั่กของชายแก่พุ่งกระฉูดออกมาเปรอะเปื้อนมือและหน้าท้องของสร้อย ตามมาด้วยของลุงมิ่งและลุงคงที่ทนความเสียวไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำกามออกมาเลอะเทอะเต็มมือและเสื้อผ้าของแม่ม่ายสาว กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณหลังโขดหิน

ชายแก่ทั้งสามทรุดฮวบลงนั่งหอบหายใจ หมดเรี่ยวหมดแรงราวกับถูกสูบวิญญาณ สร้อยยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ เธอหยิบผ้าขาวม้ามาเช็ดคราบน้ำกามออกจากตัวและมืออย่างลวกๆ

"มีความสุขกันไหมจ๊ะ" เธอถามเสียงใส

"ส... สุข... สุขมากจ้ะแม่คุณ" ลุงมิ่งตอบเสียงสั่น

"งั้น... ของทำบุญพวกนี้ สร้อยขอนะจ๊ะ ถือว่าแลกกัน" สร้อยไม่รอคำตอบ เธอรีบรวบรวมปิ่นโตเถาใหญ่ ถาดขนม และกล้วยหวีงามมาถือไว้

"ไปวัดกันตัวเปล่าแล้วกันนะจ๊ะ ได้บุญเหมือนกัน... บุญที่ได้ช่วยให้แม่ม่ายหายอยาก"

สร้อยหัวเราะคิกคัก แล้วเดินนวยนาดหอบของกินเต็มไม้เต็มมือเดินลงจากเขาไป ทิ้งให้ชายแก่ทั้งสามนั่งมองตามตาละห้อยด้วยความเสียดายระคนสุขสม หมดแรงที่จะเดินขึ้นวัดไปทำบุญต่อ ได้แต่นั่งดมกลิ่นสาบสาวที่ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก