เพื่อเธอ ( ลูก ) คนเดียวเท่านั้น

2 | คืนที่แสนทรมาน NC?

ร่างสูงเดินปรี่เข้าไปกระชากแขนเรียวอย่างแรง เขาออกแรงดึงแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงสปริงหนานุ่มทันที ใบหน้าหวานซีดเผือดแต่ก็รีบดีดตัวขึ้น แล้วถอยรูดไปด้านหลังจนแผ่นหลังชิดกับหัวเตียง

"แหม! อย่าทำเป็นสะดุ้งตกใจหน่อยเลย ทำอย่างกับไม่เคยอย่างนั้นแหละ"

"เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยค่ะ"

"ก็นั่นสินะ ความจริงแล้วเธอคงอยากมีอะไรกับฉันจนตัวสั่นเลยล่ะสิ ก็ฉันเป็นถึงดาราที่เธอชื่นชอบนี่ ใช่ไหม!" ร่างสูงใหญ่รีบรุดไปที่เตียงกว้างขนาดใหญ่ แล้วประชิดเข้าใกล้ตัวหญิงสาวทันที

มือหนารวบตัวเด็กสาวแล้วกดไหล่ลง จนแผ่นหลังเธอแนบกับพื้นเตียง จากนั้นก็กระชากชุดกระโปรงของเธอจนขาดหลุดลุ่ย เนินอกอวบอิ่มที่มีเพียงชุดชั้นในลายลูกไม้ปิดแบบหมิ่นเหม่ก็ตั้งชัน เมื่อโดนสัมผัสกับเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ

ใบหน้าหวานที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอางใด ๆ ก็แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่เกิดมาสิบแปดปี ที่เธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้ แถมในสภาพกึ่งเปลือยเปล่า จนใบหน้าหวานร้อนผ่าวไปถึงใบหู

ปรายฟ้าเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อร่างสูงใหญ่ที่คร่อมตัวเธออยู่กำลังถอดเนกไทออก ตามด้วยถอดเสื้อสูทแล้วโยนทิ้งไปที่ปลายเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มกำลังจ้องมองไปยังร่างเล็กที่กำลังเอามือปิดหน้าแล้วหลับตาปี๋ด้วยความอาย

"เอ่อ...จะทำอะไรหรือคะคุณภาคิณ" ข้อมือบางถูกรวบขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็จับคางเล็กแล้วออกแรงบีบบังคับให้เผชิญหน้า

"ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ขนาดเด็กประถมยังรู้เลยว่าต้องทำอะไร เลิกแสดงละครตบตาได้แล้วมั้ง คิดจะหลอกคนที่เป็นนักแสดงอย่างฉันได้หรือไง อย่างเธอน่ะไม่เนียนหรอก น่าขำสิ้นดี"

ปรายฟ้าสบตาชายหนุ่มตรง ๆ เป็นครั้งแรก นั่นก็เพราะเขาใช้แรงที่มากกว่าบังคับไม่ให้เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น นิ้วแกร่งออกแรงบีบคางเล็กอย่างแรงจนเห็นรอยแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คำพูดทุกคำของเขามันช่างเสียดแทงหัวใจเธอเหลือเกิน

ปรายฟ้าบังคับตัวเองไม่ให้สั่น พยายามข่มใจไว้อย่างเต็มที่ ตอนนี้เธอถูกร่างสูงใหญ่ตรึงไว้กับเตียงด้วยแรงมหาศาล แรงที่เธอไม่สามารถจะต่อต้านได้เลย เพียงแค่ขยับข้อมือสองข้างที่ถูกตรึงไว้ด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียวของเขา ก็เหมือนกับกระดูกจะแตกร้าวได้ทุกเมื่อ

"ถ้าอยากจะมีอะไรกับฉันขนาดนั้น ก็ทำให้ฉันมีอารมณ์ก่อนสิ เอ้า! จะทำยังไงล่ะ ฉันอุตส่าห์ลดตัวไปนอนกับเธอเลยนะเพราะถ้าเป็นเวลาปกติ คิดหรือไงว่าคนอย่างฉันจะสนใจเธอน่ะ แม้แต่หางตาฉันยังไม่อยากมองเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณภาคิณไม่ต้องฝืนทำแบบนั้นหรอกค่ะ ฉันก็ยังไม่อยากทำค่ะ" ปรายฟ้าพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ทั้ง ๆ ที่ในใจกลัวจนแทบหัวใจจะหยุดเต้น

"โห! กล้าปฏิเสธฉันด้วย"

ภาคิณแค่นเสียงหัวเราะ แต่ดวงตากลับวาวโรจน์ขึ้นอีกครั้งเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ปฏิเสธเขา มีแต่เสนอตัวและอยากได้ตัวเขากันทั้งนั้น มือแกร่งปล่อยข้อมือหญิงสาวให้เป็นอิสระ แล้วหันไปถอดกางเกงทำงานหรูออกอย่างรวดเร็ว ส่วนปรายฟ้าที่พอถูกปล่อยเป็นอิสระก็รีบดีดตัวขึ้นแล้วถอยหลังไปที่หัวเตียงอีกครั้ง

"ใช้ปากของเธอทำให้ฉันมีอารมณ์ซะ"

ปรายฟ้าได้แต่มองพื้นเตียงไม่กล้ามองชายหนุ่มตรง ๆ เพราะเขาถอดชุดออกหมดจนเหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในแค่ตัวเดียว

"..." ไม่มีคำตอบออกมาจากปากเพราะปรายฟ้าไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มกำลังสื่อถึงอะไร

"จะทำดี ๆ หรือต้องให้ใช้กำลังบังคับ"

"ฉะ...ฉันต้องทำยังไง..."

ชายหนุ่มยืนอยู่บนพื้นข้าง ๆ เตียง เขาไม่รอให้เธอพูดจบก็ดึงคนตัวเล็กเข้าประชิดแล้วจับศีรษะไว้ เขาเลื่อนกางเกงชั้นในลง แล้วก็บีบคางให้ปรายฟ้าเปิดปาก จากนั้นก็ยัดแก่นกายที่ยังแข็งไม่เต็มที่เข้าไปในปากนุ่มทันที

เด็กสาวได้แต่ตกตะลึงแต่ทำอะไรไม่ได้ ท่อนลำที่ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นอยู่ในปาก ทำให้เธอเริ่มหายใจติดขัด เธอพยายามหนีแต่ชายหนุ่มก็จับกดศีรษะเธอไว้

"ใช้ลิ้นให้มันมากกว่านี้หน่อยสิวะ ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ"

เด็กสาวหายใจหอบถี่เพราะทำอะไรไม่ถูก มือเล็กพยายามดันออกแต่สู้แรงไม่ไหว เธอนั่งคุกเข่าโดยถูกชายหนุ่มจับศีรษะไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ส่วนร่างสูงก็ยืนขยับสะโพกเข้าออกอยู่อย่างนั้น

ปรายฟ้ารู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะเพราะชายหนุ่มไม่อ่อนโยนเลยสักนิด เธอที่ได้แต่ทำตัวเงอะงะทำอะไรไม่ถูกด้วยความไม่เคย ก็จับต้นขาแกร่งไว้เพื่อพยุงไม่ให้ตัวเองล้ม ส่วนน้ำตาก็ไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว

"อย่าใช้ฟันสิวะ! คิดจะแกล้งกันหรือไง" ชายหนุ่มรีบดึงท่อนลำออกทันทีด้วยความหัวเสีย

"แค่ก! แค่ก! แค่ก!" เด็กสาวก็สำลักออกมา ทั้งน้ำลายและน้ำตาก็เปรอะเปื้อนใบหน้าหวานไปหมด "ขอโทษค่ะ ปรายไม่ได้ตั้งใจ"

"มานี่!" ภาคิณคว้าต้นแขนเด็กสาวแล้วกดร่างบางลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง "อย่างเธอคงเตรียมพร้อมแล้วล่ะมั้ง คงไม่ต้องเล้าโลมอะไรหรอก เพราะฉันเองก็อยากจะจบเรื่องบัดซบแบบนี้ให้เร็วที่สุดสักที อยากจะสนองความต้องการของเธอให้สมใจในตอนนี้ ที่มาที่นี่ก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่หรือไง! เดี๋ยวจะรีบทำให้ แล้วจะได้รีบจบ"

ภาคิณกดร่างบางลงบนเตียงนุ่ม ดึงทึ้งชุดของเธอออกไปอย่างไม่ปรานี ร่างบอบบางแต่อวบอิ่มตึงแน่นตามวัยของสาวแรกแย้ม ผิวขาวเนียนละเอียดสะท้อนกับแสงไฟจนทำให้ร่างบางนั้นดูน่าหลงใหลมากขึ้นกว่าเดิม

"เลิกเสแสร้งทำเป็นตัวสั่นอย่างกับไม่เคยสักที เห็นแล้วรำคาญตาชะมัด แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้วมั้ง เช็ดน้ำตาที่น่ารำคาญออกไปสักทีเถอะ"

"ขอโทษค่ะ"

ปรายฟ้ารีบใช้หลังมือเล็กปาดน้ำตาพลางเม้มปากไว้แน่น พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ตัวสั่น แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นเล็ดลอดมา ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบถุงยางป้องกันแล้วสวมไปที่ท่อนลำใหญ่ที่กำลังตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะเข้ามาในตัวเธอได้ยังไง

"น่ารำคาญจริง ๆ" ชายหนุ่มคว้าหมอนมาแล้วโยนไปปิดหน้าเด็กสาวไว้ "ฉันบอกให้หยุดร้องก็ยังจะร้องอยู่ได้ เดี๋ยวก็หมดอารมณ์ก่อนหรอก"

ชายหนุ่มแยกขาเรียวออกกว้าง แล้วดันแก่นกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สนใจคนใต้ร่างสักนิด เขาไม่มีการเล้าโลมหรือปลุกเร้าอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น

"นะ…แน่นจังวะ" ภาคิณค่อย ๆ ถอนแก่นกายออกมาจนหมด แล้วก็ต้องตกตะลึงกับคราบเลือดสีแดงที่ติดถุงยางออกมาเล็กน้อย มันบ่งบอกความจริงได้เป็นอย่างดีว่าเธอคนนี้ยังไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อน

ส่วนปรายฟ้าก็อดทนกับความเจ็บปวดไว้ ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องเก็บกักน้ำตาอีกต่อไป เพราะชายหนุ่มได้เอาหมอนมาปิดใบหน้าของเธอไว้ ต่อให้ร้องแค่ไหนคนตรงหน้าก็คงไม่เห็น

ปรายฟ้าน้ำตาไหลพราก กำหมัดแน่นทั้งสองข้างเพื่อข่มความเจ็บ แล้วก็เม้มปากไว้เพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาสร้างความรำคาญให้แก่เขา

ทางด้านนักแสดงหนุ่ม พอรู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกที่ได้เชยชมร่างกายนี้ ภาคิณก็ดึงถุงยางป้องกันออกทันที แล้วก็ดันแก่นกายเข้าไปอย่างไม่ปรานีเช่นเคย

เขาไม่จำเป็นต้องอ่อนโยนใด ๆ ทั้งนั้นเพราะนี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้สมควรต้องจ่าย มันคือสิ่งที่เขาควรได้รับตอบแทนกับการที่เขาต้องสูญเสียอิสรภาพไป

"รัดแน่นเกินไปแล้ว อย่าเกร็งนักสิ มัวแต่ทำตัวแข็งทื่ออยู่ได้ เดี๋ยวฉันก็หมดอารมณ์ก่อนพอดี"

ภาคิณขยับบั้นเอวเข้าออกช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เร่งสะโพกสอบเร็วขึ้น ภายในตัวของเธอรัดท่อนลำแกร่งของเขาแน่น จนเสียงทุ้มต่ำคำรามออกมาด้วยความสุขสม

ภาคิณเริ่มเร่งจังหวะอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงครางเบา ๆ ของปรายฟ้าที่เล็ดลอดออกมาจากใต้หมอน ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อเขากระแทกเข้าออกในตัวเธอถี่รัวไม่หยุด จนทำให้เธอเสร็จสมไปก่อนเขาหนึ่งรอบ

ปรายฟ้ากระตุกสั่นอย่างแรงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกวาบหวามในใจแปลก ๆ เป็นอารมณ์ที่เหมือนได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมา

แต่เหมือนมันจะยังไม่จบแค่นั้น เมื่อภาคิณแยกขาเรียวออกกว้างอีกครั้ง แล้วเร่งบั้นเอวซอยถี่จนทำให้เขาแตะขอบสวรรค์ตามเธอไปเช่นกัน

เขาไม่ได้ใส่ถุงยางป้องกัน แต่กลับปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวเธอทั้งแบบนั้น เมื่อถอนแก่นกายออกแล้ว เขาก็พลิกร่างบางให้นอนคว่ำหน้า แล้วดันท่อนลำเข้าไปในตัวเธอต่อเพื่อไม่ให้ขาดตอน

ร่างบางแต่อวบอิ่มของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง ในตอนแรกเขาแค่ต้องการจะสั่งสอนเธอเท่านั้น แต่ความต้องการของเขาดันไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้เพราะในกายเขายังร้อนรุ่ม ยังมีความต้องการที่จะปลดปล่อยออกมาให้มากกว่านี้อีกเรื่อย ๆ

หลังจากนั้น ภาคิณก็พาเธอท่องราตรียาวไปอีกหลายชั่วโมง เขาได้แต่กระแทกใส่ร่างนุ่มแบบไม่หยุดพักจนกว่าจะหนำใจ โดยไม่มองหน้าหญิงสาวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าเขาให้เธอนอนหงาย เขาก็จะโยนหมอนไปปิดใบหน้าเธอไว้ แต่ถ้าเป็นท่านอนคว่ำหน้ากับตะแคงข้าง เขาก็ไม่จำเป็นต้องปิดอะไร เพราะเขาไม่อยากเห็นใบหน้าที่แสนเกลียดชังเพราะมันจะทำให้ตัวเองหมดอารมณ์เปล่า ๆ

ชายหนุ่มเดินลงจากเตียงทันทีหลังจากที่ระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว แล้วเดินไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ส่วนปราบฟ้าก็หมดแรงแล้วนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย กิจกรรมบนเตียงที่กินเวลาไปหลายชั่วโมงโดยไม่หยุดพักทั้ง ๆ ที่เป็นครั้งแรกของเธอ ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ก็นอนตะแคงข้างแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองไว้

ร่างสูงเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปเปิดลิ้นชักตู้ยา จากนั้นก็โยนซองยาใส่ใบหน้าของเธอ แล้ววางขวดน้ำดื่มไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

"ลุกขึ้นมากินยาซะ นี่เป็นยาคุมฉุกเฉิน ก็ฉันเล่นปล่อยในไปหลายครั้ง ถ้าเธอเกิดท้องขึ้นมาฉันก็แย่น่ะสิ"

ปรายฟ้าในตอนนี้ แค่พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งยังทำไม่ได้ เธอจึงพยายามแข็งใจฝืนลุกขึ้นหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะร่างกายของเธอล้าระบมเกินกว่าที่จะลุกขึ้นเองได้

"แค่นี้ทำไมถึงลุกเองไม่ได้วะ อย่าสำออยนักเลย เร็วสิ!" มือแกร่งกระชากแขนเรียวให้ลุกขึ้น ปรายฟ้าโอดครวญด้วยความเจ็บปวด แต่เพราะแรงดึงของเขาก็ทำให้เธอลุกขึ้นนั่งได้

ปรายฟ้าแกะซองยาออกมาด้วยมือไม้สั่นเทา ก่อนจะถามคนตรงหน้าเพราะเธอไม่เคยใช้ยาแบบนี้มาก่อน

"เอ่อ…กินกี่เม็ดหรือคะ"

"เม็ดเดียวสิ! แค่นี้ก็ไม่รู้หรือไง แล้วพรุ่งนี้เช้าก็กินอีกเม็ดด้วย"

"ขอโทษนะคะ" มือบางเอื้อมไปคว้าขวดน้ำดื่มที่ตั้งบนโต๊ะข้างเตียง แต่เพราะแขนแทบไม่มีแรงจึงทำให้ขวดน้ำลื่นหลุดมือลงพื้น

"นี่จะแกล้งฉันใช่ไหม แก้แค้นที่ฉันทำร้ายเธอหรือยังไง ได้..." ภาคิณคว้าขวดน้ำที่ร่วงลงแล้วเปิดฝาขวดออก จากนั้นก็หยิบยาจากมือของปรายฟ้ายัดใส่ในปากของเธอ จากนั้นก็จับศีรษะให้เงยขึ้นแล้วเอาน้ำดื่มกรอกใส่ปากจนล้นออกมา

แค่ก! แค่ก! แค่ก!

ปรายฟ้ากลืนน้ำเข้าไปอึกใหญ่ แต่ชายหนุ่มก็ตั้งใจเทน้ำออกจากขวดจนล้นปากเพื่อให้เธอสำลักตามที่เขาต้องการ

"กลืนเข้าไปหรือยังล่ะ ไหน…อ้าปากสิ"

เด็กสาวใช้มือเช็ดน้ำออกจากปาก แต่เธอโดนมือแกร่งกระชากผมให้เงยหน้าขึ้น จนปรายฟ้าทำสีหน้าเหยเกด้วยความทรมาน

"ฉันกลืนไปแล้วค่ะคุณภาคิณ ปล่อยฉันเถอะนะคะ"

"แล้วไป!" ชายหนุ่มปล่อยมือออก แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ "ช่วงที่ฉันไม่อยู่หนึ่งสัปดาห์นี้ก็อย่าได้ขึ้นมานอนที่ห้องนี้ล่ะ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะให้เธอไปนอนที่บ้านพักของแม่บ้าน เธอจะเข้ามานอนที่นี่ได้ก็แค่ตอนที่ปู่ฉันมาค้างที่นี่เท่านั้น"

"ค่ะ"

"แล้วปู่ฉันก็บอกให้เธอเรียนต่อมหาวิทยาลัยด้วย เพราะฉะนั้นจะเข้าที่ไหนก็เลือกไว้ด้วยล่ะ หลังจากฉันกลับมาจากกองถ่ายที่ต่างจังหวัดค่อยคุยกันอีกที" ภาคิณเดินลากกระเป๋าเดินทางเตรียมออกไปนอกห้อง

"พรุ่งนี้อย่าได้โผล่หน้ามาที่ห้องนี้อีกล่ะ แล้วคืนนี้ฉันจะไปนอนที่คอนโด อย่าได้เอาเรื่องนี้ไปฟ้องปู่ของฉันกับกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วย ไม่อย่างนั้นเธอไม่ตายดีแน่"

ภาคิณขู่ทิ้งท้ายก่อนจะลากกระเป๋าที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ออกไป เพราะเขาต้องไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ แล้วต้องเดินทางตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าด้วย

หลังจากลับสายตาของชายหนุ่มแล้ว ปรายฟ้าก็เอนตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า เธอจะต้องรีบพักผ่อนให้มาก ๆ เพราะไม่รู้ว่าคนบ้านนี้จะมีคนที่ใจดีกับเธอบ้างไหม