ตอนที่ 4: เสน่ห์ที่ยากจะต้าน
822 คำ
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบสงบ หมู่บ้านเล็กๆ ยังคงเต็มไปด้วยเสียงที่คุ้นเคยจากกิจวัตรประจำวันของชาวบ้าน แต่อย่างที่เคยเป็นมา ทุกสิ่งที่องค์ชายได้สัมผัสตั้งแต่เข้ามาในหมู่บ้านนี้กลับมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเขาเสมอมา—ไม่ใช่แค่บรรยากาศที่เรียบง่าย แต่เป็นตัวหญิงสาวที่เขาได้พบในคืนแรก
วันนี้เขาต้องช่วยหญิงสาวในงานที่ต้องทำที่สวนด้านหลังบ้าน ทั้งสองได้ทำงานร่วมกันอีกครั้งหลังจากที่เขาได้เรียนรู้วิธีการเก็บเกี่ยวผลไม้และปลูกพืช เมื่อก่อนเขาคงไม่เคยคิดว่าจะมีชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้ได้ แม้แต่การทำสวนที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องเหนื่อยหน่ายกลับกลายเป็นการที่เขาได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ อย่างไม่คาดคิด
หญิงสาวที่ทำงานอย่างมั่นใจ ได้เดินเข้ามาหาเขา พร้อมยิ้มให้เขาเล็กน้อยเมื่อเขาช่วยขุดหลุมปลูกต้นไม้ “เจ้าเริ่มคุ้นเคยกับการทำงานแล้วสินะ?” เธอพูดอย่างขำขัน
องค์ชายมองหน้าหญิงสาว ขณะที่มือยังคงขุดดินอยู่ “ข้าคิดว่า ข้ามาถูกที่แล้ว… ที่นี่มันทำให้ข้ารู้สึกสงบ ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน”
หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง “ความสงบ… มันไม่ใช่สิ่งที่หลายคนสามารถหาได้หรอก แต่ข้ามีความสุขที่เห็นเจ้าเริ่มชินกับที่นี่”
ทั้งสองทำงานเงียบๆ ข้างกัน จนกระทั่งเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา แสงของพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง การทำงานในสวนก็ใกล้จะเสร็จสิ้น พวกเขานั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา ข้าวของในมือค่อยๆ ถูกวางลง ขณะที่ทั้งสองคนต่างรู้สึกถึงการเชื่อมโยงที่เกิดขึ้นในหัวใจ
องค์ชายมองไปที่หญิงสาว ที่ยังคงทำงานอยู่โดยไม่ยอมถอยห่างจากภารกิจ ทั้งที่เขารู้สึกว่าความสามารถของเธอนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ความแข็งแกร่งที่เธอแสดงออกมา ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสในชีวิตที่ผ่านมา
เขาไม่สามารถหลบสายตาของตัวเองจากหญิงสาวได้ในตอนนี้ ทุกครั้งที่เธอขยับตัว หรือทำการอะไรบางอย่าง การกระทำที่มักจะดูง่ายดายกลับทำให้หัวใจขององค์ชายรู้สึกสับสน
“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ล่ะ?” องค์ชายถามขึ้นโดยไม่ทันระวัง น้ำเสียงของเขามีบางสิ่งบางอย่างที่แฝงอยู่
หญิงสาวหยุดทำงานและหันมามองเขาด้วยสายตาที่ใสซื่อ “ทำแบบไหน? ข้าไม่เข้าใจ”
องค์ชายลังเลไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเสียงเบา “ทำไมเจ้าถึงทำให้ข้ารู้สึกถึงความสงบ… แม้ว่าความรู้สึกนี้จะทำให้ข้าอึดอัด”
หญิงสาวเงียบไปสักครู่ ก่อนที่จะยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน “ข้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นนั้น แต่บางครั้งมันก็เป็นแค่การอยู่ใกล้ใครสักคน มันไม่ต้องมีเหตุผลมากมาย”
องค์ชายรู้สึกถึงความอ่อนหวานในน้ำเสียงของเธอที่เคลื่อนไหวไปตามลม หญิงสาวที่ไม่เคยแสดงอาการที่หวานซึ้งออกมาให้เขาเห็น แต่ตอนนี้ ความเป็นตัวของเธอกลับทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เสียงของนกที่โบยบินผ่านท้องฟ้า เสียงลมที่พัดพาไปพร้อมกับใบไม้ที่ปลิวไปตามกระแส และเสียงการหายใจของทั้งสองคนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ที่ทำให้ทั้งสองคนได้ซึมซับความรู้สึกที่ไม่เคยได้มีมา
“ข้าขอโทษ…” องค์ชายพูดขึ้นเสียงเบา
หญิงสาวหันไปมองด้วยสายตาที่สงสัย “ขอโทษ? ข้าไม่เข้าใจ”
“ข้าขอโทษที่มารบกวนเจ้าที่นี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ้ารู้สึกแปลกๆ” องค์ชายพูดเสียงสั่นคลอน แม้ว่าเขาจะพยายามรักษาความเยือกเย็น แต่ในใจลึกๆ เขารู้สึกถึงความสับสน
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาที่อบอุ่น ก่อนจะยิ้มบางๆ ขึ้น “ไม่ต้องขอโทษ ข้าเองก็แค่รู้สึกว่าการที่เจ้ามาที่นี่ก็เหมือนกับโชคชะตาที่เราทั้งสองต้องพบกัน”
องค์ชายเงียบไป เขารู้สึกถึงความจริงใจที่หญิงสาวกล่าวออกมา แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะดูเรียบง่าย แต่กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น
ทั้งสองนั่งอยู่ใต้ต้นไม้เงียบๆ ในช่วงเวลาที่ผ่านไป ความเงียบสงบที่แทรกซึมไปในอากาศ กลับทำให้ทั้งสองคนได้เรียนรู้และสัมผัสถึงความหมายที่แตกต่างจากโลกภายนอกที่เคยรู้จัก
- ผู้เขียน
